Οἱ περισσότεροι δέν καταλαβαίνουμε πόσο πολύ μᾶς ἀγαπάει ὁ Θεός! Το μόνο πού κάνουμε εἶναι νά γκρινιάζουμε καί νά… βλασφημοῦμε. Παραπονούμαστε γιά τά πάντα! Γι’ αὐτά πού ἔχουμε, ἀλλά καί γι’ αὐτά πού δέν ἔχουμε. Λέμε: «Αὐτός εἶναι πλούσιος, γιατί νά μήν εἶμαι κι ἐγώ;». Ἤ, «Ἐγώ ἔχω αὐτό τό πρόβλημα, γιατί δέν τό ἔδωσε ὁ Θεός καί στούς ἄλλους;». Κι ἔτσι ζοῦμε μιά ζωή μέσα στή μιζέρια, τή στενοχώρια καί τή δυστυχία. «Εἶμαι πνιγμένος στά χρέη. Ἐνοίκιο, κοινόχρηστα, ρεῦμα, θέρμανση. Πῶς θά κάνω ἐγώ φοιτητική ζωή;», «Ο Θεός ποῦ εἶναι; Γιατί δέν μέ βοηθάει στά προβλήματά μου;», «Οἱ γονεῖς μου δέν ἀντέχονται», «Η σχολή δέν πάει καλά».
Γενικά, ὅ,τι καί νά γίνει, λέμε ὅτι τίποτα δέν μᾶς πηγαίνει καλά! Γιατί ἔτσι ἔχουμε μάθει. Να εἴμαστε ἐγωιστές καί ἀπαισιόδοξοι καί νά μήν ἔχουμε πίστη στόν Θεό. Ἄν ὅμως καθίσουμε γιά λίγη ὥρα καί σκεφτοῦμε τί ἔχει κάνει καί τί συνεχίζει νά κάνει ὁ Θεός γιά μᾶς, θά ἀντιληφθοῦμε πόσο ἀχάριστοι εἴμαστε.
Ἀναπνέεις; Βλέπεις; Ἀκοῦς; Περπατᾶς; Μιλᾶς; Ἔχεις φαγητό καί νερό; Ἔχεις ροῦχα νά βάλεις; Ἔχεις φίλους; Ἔχεις ἀνθρώπους δίπλα σου πού ἀγαπᾶς καί σέ ἀγαποῦν; Τίποτα δέν εἶναι δεδομένο στή ζωή.
Ὅλα εἶναι δῶρα τοῦ Θεοῦ! Και ὁ Θεός φυσικά ξέρει ποῦ καί τί ἔχει δώσει. Βασικά, ξέρει τόσο καλά τόν καθένα μας ξεχωριστά, ἀφοῦ εἶναι ὁ Δημιουργός μας! Ξέρει πόση δύναμη καί ἀντοχή ἔχουμε καί δίνει ἔτσι στόν καθένα μας ἕναν «σταυρό», ὁ ὁποῖος εἶναι ἀπαραίτητος γιά τή σωτηρία μας! Αὐτό πού θέλω νά πῶ εἶναι ὅτι ἀκόμα καί ὁ «σταυρός», πού μᾶς δίνει ὁ Θεός, εἶναι ἕνα δῶρο ἀπό Ἐκεῖνον!
Ἄς ἀφήσουμε λοιπόν τούς γογγυσμούς
καί ἄς μάθουμε νά λέμε κάθε μέρα κι ἕνα «εὐχαριστῶ» στόν Θεό Πατέρα μας,
πού τόσο πολύ μᾶς ἀγαπάει!
Νά λέμε «δόξα τῷ Θεῷ» γιά κάθε χαρά,
ἀλλά καί γιά κάθε ἐμπόδιο καί δυσκολία, πού ἔρχεται στή ζωή μας.
Να Τοῦ δείχνουμε τήν εὐγνωμοσύνη μας
καί νά νιώθουμε εὐλογημένοι γιά τά ἄφθονα δῶρα πού μᾶς ἔχει χαρίσει!
Στόχος τῆς νέας χρονιᾶς, πού τώρα ξεκινᾶ, ἄς εἶναι αὐτό τό μεγάλο σύνθημα:
«Τέρμα ἡ γκρίνια»!
