ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ
Εἶναι ἀπαραίτητος σέ πολλούς ἀπό μᾶς, κυρίως τά πρωινά. Εἶναι συνήθεια, λένε. Ἔχει ἐξελιχθεῖ τόσο ἡ παραγωγή του, πού μποροῦμε νά τόν βροῦμε σέ διάφορες ποικιλίες. Ἐπίσης, γιά τήν παρασκευή του ὑπάρχει ὅλο καί μεγαλύτερη ἐξειδίκευση καί, ἄν θές, μπορεῖς νά παρακολουθήσεις σεμινάρια καί πρακτική ἐκπαίδευση. Καί ὅλα αὐτά… γιά τόν καφέ. Ἑλληνικό, ἐσπρέσο, στιγμιαῖο, φίλτρου κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ.
Πολλές ἀναμνήσεις παιδικές γύρω ἀπό τά φλιτζανάκια μέ τόν ἑλληνικό καφέ… Ἀποτελοῦσε τήν καθημερινή ἀφορμή γιά νά μαζευτοῦμε τόν χειμῶνα μέσα στό σπίτι καί τό καλοκαίρι στήν αὐλή οἱ πιό κοντινοί συγγενεῖς, ἀλλά καί οἱ γειτόνισσες. Καί ἤθελε καί τέχνη γιά νά τόν φτιάξεις, νά τόν πετύχεις, νά εἶναι ὅλοι εὐχαριστημένοι. Καί κυρίως νά ἔχει καϊμάκι!
Τό καϊμάκι. Μεγάλη ὑπόθεση. Αὐτός ὁ ξεχωριστός ἀφρός τί προσοχή ἤθελε καί θέλει γιά νά εἶναι πετυχημένος. Καί τί ἱκανοποίηση νιώθω ὅταν ὅσοι τόν πιοῦν εἶναι εὐχαριστημένοι. Ἀναρωτιέμαι ἄν μέσα στήν καθημερινότητά μου δίνω τόση προσοχή σέ ἄλλες πράξεις ἤ συνήθειές μου. Καθώς κάνω αὐτές τίς σκέψεις, καί μέ μιά ἁπλή ἐνθύμηση γεγονότων ὄχι μακρινῶν ἀλλά τῶν τελευταίων ἡμερῶν, φτάνω σέ μιά θλιβερή διαπίστωση.
Θέλω νά εἶναι ἐπιτυχημένος ὁ καφές, ἀλλά δέν δίνω μέ τόσο ζῆλο σημασία στήν ἐργασία μου. Καί τό χειρότερο, νά, δέν μέ ἀγγίζουν τά λάθη, τά ὁποῖα τυχόν ἔχω κάνει. Θέλω νά εἶναι καλό τό καϊμάκι, ἀλλά, νά, δέν μέ πολυενδιαφέρει ἄν στό σπίτι ὅλα εἶναι ἀτακτοποίητα (μήπως καί μέσα μου;). Πασχίζω νά ἀρέσει ὁ καφές μου, ἀλλά, νά, δέν ἔχω ἀγωνία ἄν στενοχωρῶ τόν ἄλλο μέ τά λόγια, τό βλέμμα, τίς πράξεις μου. Καί δέν μετράει καθόλου ἄν τοῦ ἔκανα ὡραῖο καφέ.
Ἀφήνοντας τό φλιτζάνι στήν ἄκρη, νιώθω τήν ἀνάγκη ὄχι νά σταματήσω νά πίνω ἤ νά φτιάχνω καφέ, ἀλλά νά καταβάλω προσπάθεια μεγαλύτερη νά καλυτερέψω τόν ἑαυτό μου! Νά ἀγωνιστῶ περισσότερο, νά βρίσκομαι σέ ἐγρήγορση καθημερινή. Νά ἀποκτήσω συνήθειες καλές καί νά ἀποβάλω τίς κακές. Νά δώσω περισσότερη σημασία στά οὐσιώδη καί νά μή μοῦ ἀπομυζοῦν δύναμη πνευματική τά ἐπουσιώδη.
Εἶναι εὐκαιρία, πού καλό εἶναι νά τήν ἁρπάξω, νά δώσω στήν ψυχή μου τήν προσοχή πού ἀξίζει, τήν προσοχή πού πρέπει. Γιά νά τήν βοηθήσω νά ἀνέβει ψηλότερα. Γιά νά πλησιάσω ἕνα βῆμα πιό κοντά στή Βασιλεία τῶν οὐρανῶν.
