ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ
Στήν καθημερινή μας ζωή μᾶς ἀπασχολεῖ πολύ τό αἴσθημα τῆς ἀδικίας. Σέ ὅλα τά ἐπίπεδα τῶν σχέσεων, ἔχουμε τήν αἴσθηση ὅτι οἱ ἄλλοι μᾶς ἀδικοῦν, ὅτι εἴμαστε οἱ ἀδικημένοι. Καί προσπαθοῦμε νά βροῦμε τό δίκιο μας. Θεωροῦμε ὅτι δέν ζοῦμε καλά, ἐπειδή μᾶς ἀδικοῦν. Αὐτό ὅμως εἶναι λάθος. Ἡ χαρά, ἡ ἀγάπη, ἡ ἀνάπαυση τῆς καρδιᾶς, ἡ εὐτυχία, τά ὁποῖα ὅλοι μας ἐπιθυμοῦμε, δέν ἔχουν σχέση μέ τό ἄν μᾶς ἀδικοῦν ἤ ὄχι.
Λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ὅτι «κανείς δέν μπορεῖ νά σέ ἀδικήσει, ἄν ἐσύ δέν ἀδικεῖς τόν ἑαυτό σου». Δηλαδή, κανείς δέν μπορεῖ νά μᾶς ἀδικήσει, παρά μόνο ὁ ἑαυτός μας.
Ὅταν λοιπόν κάποιος νομίζει ὅτι οἱ ἄλλοι τόν ἀδικοῦν, ὀφείλει ἄμεσα νά ἀντιδράσει. Ὄχι ἐναντίον ἐκείνων πού τόν ἀδικοῦν, ἀλλά ἐναντίον τοῦ ἑαυτοῦ του. Ὀφείλει νά προβληματιστεῖ γιά τήν ποιότητα τῆς καρδιᾶς του.
Ἄν νομίζουμε ὅτι οἱ ἄλλοι μᾶς ἀδικοῦν, αὐτό δείχνει ὅτι δέν ἔχουμε κάνει ἀκόμη ἀρχή στήν πνευματική ζωή. Βρισκόμαστε σέ νηπιακή πνευματική κατάσταση. Ζοῦμε σέ μία μετριότητα καί οἱ ὁρίζοντές μας εἶναι περιορισμένοι. Καταδικάζουμε τόν ἑαυτό μας σέ πνευματική φτώχεια. Ἄν ὅμως ἀδικούμαστε καί ὑπομένουμε μέ γενναιότητα τήν ἀδικία, αὐτό σημαίνει ὅτι ἀρχίσαμε νά ζοῦμε σύμφωνα μέ τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ.
Γιατί αἰσθανόμαστε ἀδικημένοι;
Τό αἴσθημα τῆς ἀδικίας εἶναι ἀπόδειξη ὅτι τό κοσμικό φρόνημα καλά κρατεῖ μέσα μας. Ὅταν ἔχουμε ὡς μοναδικό σκοπό τῆς ζωῆς μας τίς ἀνέσεις, τόν πλοῦτο, τό νά περνᾶμε καλά, πάντα θά μᾶς κυνηγάει ἡ αἴσθηση ὅτι εἴμαστε ἀδικημένοι.
Αἰσθάνεται ἀδικημένος ὁ ἄνθρωπος, πού δέν τόν ἀναγνωρίζουν καί δέν τόν τιμοῦν οἱ ἄλλοι. Αὐτό ὅμως σημαίνει ὅτι κριτήριό του εἶναι οἱ ἄνθρωποι κι ὄχι ὁ Θεός. Νιώθει ἀδικημένος αὐτός πού δέν κατάλαβε ἀκόμη ποιός εἶναι ὁ Θεός. Δέν γνώρισε τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Εἶναι κλεισμένος στό καβούκι του. Αὐτός πού εἶναι γεμᾶτος ἀνασφάλειες καί ἐγωισμό. Γενικά, αἰσθάνονται ὅτι ἀδικοῦνται αὐτοί πού κυριαρχοῦνται ἀπό τά πάθη τους, οἱ μειονεκτικοί ἄνθρωποι, οἱ πνευματικά ράθυμοι.
Ὁ ἄνθρωπος πού βρῆκε τόν θησαυρό, πού βρῆκε τήν ἀληθινή ζωή, κι αὐτή εἶναι ὁ Χριστός, δέν προσβάλλεται ἀπό καμιά ἀδικία. Ἀξιολογεῖ διαφορετικά τή ζωή. Μπορεῖ νά καταλάβει ὅτι ἡ ἀδικία πού τοῦ γίνεται εἶναι μία μικρότητα τῶν ἀνθρώπων, γιά τήν ὁποία δέν ἀξίζει νά στενοχωρηθεῖ. Αὐτό δέν μπορεῖ κανείς νά τό ἀποδεχτεῖ, ἐάν δέν ἔχει ἀποκαλυφθεῖ μέσα του ἡ θεία χάρις.
Ἐάν θεωροῦμε ὅτι ὁ μοναδικός θησαυρός στή ζωή μας εἶναι ὁ Χριστός, τότε ποιός μπορεῖ νά μᾶς ἀδικήσει; Γιατί ὁ μόνος πού μπορεῖ νά μᾶς ἀπομακρύνει ἀπό τόν Θεό, εἴμαστε ἐμεῖς, ὅταν ἁμαρτάνουμε. Ὁπότε, μόνο ἐμεῖς μποροῦμε νά ἀδικήσουμε τόν ἑαυτό μας. Ἔτσι ἀποδεικνύεται ὅτι κανείς δέν μπορεῖ νά μᾶς ἀδικήσει, ἐάν ἐμεῖς δέν ἀδικοῦμε τόν ἑαυτό μας.
Μάλιστα, ἀδικεῖ τόν ἑαυτό του καί αὐτός πού ἀδικεῖ καί αὐτός πού αἰσθάνεται ἀδικημένος. Γιά παράδειγμα, ἀδικεῖ τόν ἑαυτό του αὐτός πού μοιχεύει, γιατί προσβάλλει τή σχέση του μέ τόν Χριστό καί μέ τόν σύντροφό του. Ἀλλά κι ὁ σύντροφός του, ἐάν νιώθει ἀδικημένος, κι αὐτός ἀδικεῖ τόν ἑαυτό του. Γιατί ἀληθινή σχέση ἀγάπης δέν εἶναι μόνο, ὅταν ὁ ἄνθρωπός μας μᾶς σέβεται, μᾶς ἀγαπάει, μᾶς τιμάει, δέν μᾶς ἀδικεῖ. Ἡ ἀληθινή ἀγάπη πραγματώνεται, ὅταν ἔχουμε ἀναζήτηση Θεοῦ. Ὅταν ἡ ἔμπνευσή μας εἶναι ὁ Θεός. Ὅταν ξέρουμε νά συγχωρᾶμε.
Τί νά κάνουμε, ὅταν ἀδικούμαστε;
Τήν ὥρα πάντως πού αἰσθανόμαστε ὅτι κάποιος μᾶς ἀδικεῖ, δέν χρειάζεται νά ἀναστατωνόμαστε καί νά συγχυζόμαστε. Νά φερόμαστε φυσιολογικά. Ἄν δέν μιλήσουμε καί δέν ἐρεθίσουμε τόν ἑαυτό μας πρός τήν κακία, ἡ μάχη ἡσυχάζει. Ἄν ὅμως θελήσουμε νά ἐπιβάλουμε τό δίκιο μας, τή δική μας ὀρθή σκέψη, δέν θά καταφέρουμε τίποτα.
Νά ἀναθέσουμε στόν Θεό τή λύση τοῦ προβλήματος κι ὁ δίκαιος Κριτής θά μᾶς δικαιώσει. Ἄς ἀπαρνηθοῦμε τή λογική μας, πού ἐκφράζεται μέ τήν ἀνταπόδοση τοῦ κακοῦ πού μᾶς ἔκαναν. Ἄν κάνουμε λίγη ὑπομονή καί στραφοῦμε στήν προσευχή, μπορεῖ νά συγκινήσουμε αὐτόν πού μᾶς ἀδίκησε καί νά τόν κάνουμε νά συνέλθει. Θά δεῖ ὁ Θεός τήν ὑπομονή μας, τόν ἀγῶνα νά μήν ἀντιδράσουμε καί θά ἔλθει νά μᾶς εὐλογήσει.
Νά δοῦμε τήν ἀδικία ὡς μία δοκιμασία, ἡ ὁποία πολύ θά μᾶς ὠφελήσει. Ὁ Θεός μᾶς παιδαγωγεῖ στήν ὑπομονή, στή συγχώρηση, στήν ἐπιείκεια, στήν ἀνεξικακία.
Κι αὐτός πού μᾶς ἀδικεῖ εἶναι ὁ εὐεργέτης μας, γιατί μᾶς βοηθάει νά βελτιωθοῦμε. Μᾶς βοηθάει νά δοῦμε σέ τί ὑστεροῦμε, νά καλλιεργηθοῦμε πνευματικά καί νά ὡριμάσουμε. Ὁπότε, πρέπει νά τόν θυμόμαστε μέ εὐγνωμοσύνη, σάν τόν γιατρό πού τόν ἔστειλε ὁ Θεός νά μᾶς γιατρέψει. Τίς ἐνέργειές του, ὅσο πικρές κι ἄν εἶναι, νά τίς βλέπουμε σάν φάρμακα ἰαματικά. Ὅσο πιό πολύ μᾶς δυσκολεύει καί μᾶς ἀδικεῖ ὁ ἄλλος, τόσο περισσότερες δυνατότητες ἐξέλιξης ἔχουμε.
Ποιός εἶναι πιό ἀδικημένος ἀπό τόν Χριστό; Οἱ Ἅγιοι δέν ἀδικήθηκαν στή ζωή τους; Μήπως ἡ ἀδικία ἀποτέλεσε ἐμπόδιο στήν πνευματική τους πρόοδο; Τό ἀντίθετο συνέβη. Ἐπειδή πῆραν μέσα τους τήν κατάλληλη στάση καί ταπεινώθηκαν, οἱ ἀδικίες πού ὑπέστησαν συνέβαλαν τελικά στόν ἁγιασμό τους.
Ἐάν ἀδικούμαστε ἤ δέν ἀδικούμαστε, τελικά δέν ἔχει καμιά σημασία. Μή βλέπουμε τά πράγματα ὅπως φαίνονται. Μήν κρίνουμε μέ βάση τίς ἀδυναμίες καί τίς ἀτέλειές μας. Νά κάνουμε τήν ὑπέρβαση στή ζωή μας. Νά ἀναζητοῦμε τήν ἀγάπη κι ὄχι τό δίκιο μας. Κι ἄν ἀληθινά θέλουμε νά μήν αἰσθανόμαστε ποτέ ἀδικημένοι, ὁ Θεός θά μᾶς τό δώσει!
