Ἀριθμός 3
Κυριακή ΙΒ΄ ΛΟΥΚΑ
21 Ἰανουαρίου 2024
«μεγαλεῖον δόξης εἶδον οἱ ὀφθαλμοί αὐτῶν»
(Σοφ. Σειρ. ιζ΄,13)
Ἀλήθεια ἀδιαμφισβήτητη! Μαρτυρία πού ὑπογράφηκε μέ τό αἷμα τῆς θυσίας. Στήν ἐν Χριστῷ ἀποκάλυψη, ἀγαπητοί ἀδελφοί, βλέπουμε τή φανέρωση τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ. «Καί ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο ̇ καί ἐθεασάμεθα τήν δόξαν Αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρά Πατρός» (Ἰω. 1,14). Ἡ γνώση τοῦ Λόγου, ἡ κοινωνία μαζί Του, εἶναι σύμφωνα μέ τήν ἐμπειρία τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου «ἡ θέα τῆς δόξης» αὐτοῦ. Ὅλοι οἱ σταθμοί τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ, μέ τήν ὁποία συντελεῖται ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ καί ἡ ἀνακαίνιση τοῦ σύμπαντος, εἶναι ἐκφράσεις τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ. Ἡ γέννησή Του σημαίνει «δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. 2,4). Τό θαῦμα τῆς θεραπείας τῶν δέκα λεπρῶν καί αὐτό ἔγκειται στήν ἔκφραση τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ. Στή Μεταμόρφωσή Του, ἐπίσης, ἀποκαλύπτεται «ἡ δόξα αὐτοῦ» (Λουκ. 9,32), αὐτή ἡ θεανθρώπινη φύση Του στή θεϊκή λάμψη τῆς θείας δόξης. Ἰδιαίτερα, ὅμως, τό Πάθος καί ἡ Σταύρωση καί ἡ Ἀνάστασίς Του ἀποτελοῦν τή φανέρωση τῆς δόξης Του, στίς πιό ἀσύλληπτες καί πρωτοφανέρωτες διαστάσεις της. Συντρίβοντας ὁριστικά τό κράτος τοῦ θανάτου καί λαμβάνοντος «πᾶσαν ἐξουσίαν ἐν οὐρανῷ καί ἐπί γῆς» (Ματθ. 28,18), ὁ Ἀναστάς Κύριος «ἀναληφθείς ἐν δόξῃ» ἑνώνει «τά ἐπί γῆς τοῖς οὐρανίοις», ἀνυψώνοντας τήν ἀνθρώπινη φύση ἐν δεξιᾷ τῆς δόξης τοῦ Πατρός τῆς δόξης, ἐπαναφέροντας τήν ἀνθρώπινη ἱστορία στήν ὁριστική της κατεύθυνση. Μέ τήν Πεντηκοστή καί τή φανέρωση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καλεῖ τά ἔμψυχα δημιουργήματα «τά κατ’εἰκόνα καί ὁμοίωσίν Του» πλασθέντα «εἰς τήν Ἑαυτοῦ βασιλείαν καί δόξαν» (Α΄ Θεσ. 2,11).
Ὅλος ὁ ἐσχατολογικός προσανατολισμός τῆς Ἐκκλησίας, κορυφώνεται στό σημεῖο ὅπου ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ φανερώνεται σέ ὅλη τήν αἴγλη καί πληρότητα, ὅταν ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἔλθει «ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ» καί «καθίσει ἐπί θρόνου δόξης αὐτοῦ» (Ματθ. 25,31), γιά τήν ὁριστική κρίση καί ὁλοκλήρωση τῆς Βασιλείας Του. Αὐτή τή δόξα Κυρίου ἀντιλήφθησαν καί οἱ δέκα λεπροί τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς καί Τόν ἱκέτευσαν νά τούς θεραπεύσει. Καί ἐκεῖνος, ὡς εὔσπλαχνος δέν τό ἀρνήθηκε. Ὅταν ὁ Θεός ἀποκαλύπτεται στίς διάφορες περιπτώσεις θεοφανειῶν, δέν γίνεται γνωστή ἡ οὐσία Του, ἀλλά ἡ δόξα Του, διότι μόνο αὐτό εἶναι σέ θέση νά ἀντιληφθεῖ καί νά αἰσθανθεῖ ὁ πεπερασμένος ἄνθρωπος. Πρόκειται γιά τή θέρμη μιᾶς θεϊκῆς παρουσίας, ἀσύλληπτου, ἀπροσίτου, ἀλλά καί ἄμεσα αἰσθητῆς. Πρόκειται γιά τή δυναμική, δημιουργική, μεταμορφωτική ἐνέργεια τῆς ὑπερουσίου Τριάδος. Ἡ δόξα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ἀγκαλιάζει τό σύμπαν, «τά πάντα», τά φέρνει μέσα στήν περιοχή τῆς ἀγάπης καί τῆς λυτρωτικῆς χάριτός Του. Καί μένει στήν ἀπεραντωσύνη τῆς αἰωνιότητος «πληρωθήσεται τῆς δόξης αὐτοῦ πᾶσα ἡ γῆ». (Ψαλμ. 71,19). «Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος, Κύριος Σαβαώθ, πλήρης πᾶσα ἡ γῆ τῆς δόξης αὐτοῦ» (Ἠσ. 6,3), «τούς δοξάζοντάς με δοξάσω» (Α΄ Βασ. 2,30).
Στή Φιλοκαλία τῶν θεοφόρων Πατέρων διαβάζουμε: «Ὅσο ἐμεῖς δέν ἀξιωνόμαστε νά ἰδοῦμε τή μεγαλοπρεπῆ δόξα τῆς θεότητος, τόσο περισσότερο μέ τήν πλέον πιστή ἐσωτερική κίνηση τοῦ πνεύματός μας θά ὑπάρχει ἔλεγχος ἡμῶν τῶν ἰδίων. Καί ἐάν ἡ ψυχή μας εἶναι ἀνδρεία, τότε θά εἰποῦμε: Γιά τίς ἀδικίες μου στερήθηκα αὐτό τό δῶρο, γιατί «ἐκεῖνος πού πορεύεται μέ δικαιοσύνη καί μιλάει γιά τόν ἴσιο δρόμο…αὐτός θά κατοικήσει σέ ὑψηλό τόπο…καί θά ἰδεῖ τόν Βασιλιά τῆς δόξης» (Ἠσ. 33,15).
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κροστάνδης σημειώνει: Ὅταν μιλοῦμε γιά τόν ἔνδοξο Θεό, γιά τό θέλημά Του καί τό λόγο Του, πρέπει νά ξεχνᾶμε ὅλως διόλου τή δική μας δόξα καί νά παραδινόμαστε στή θεωρία τῆς δόξας τοῦ Θεοῦ καί τοῦ πανσόφου καί πανευσπλάχνου θελήματός Του.
Ὁ Ἅγιος Παΐσιος καταθέτει: Ἐγώ μπορεῖ νά περάσω ὁλόκληρη μέρα κάνοντας ἐργόχειρο καί λέγοντας «Δόξα σοι ὁ Θεός», γιατί ζῶ. Δόξα σοι ὁ Θεός, γιατί ἔχω ἕνα κομμάτι ψωμί, Δόξα σοι ὁ Θεός, γιατί θά πεθάνω καί θά πάω κοντά στό Θεό.
Χριστιανοί μου,
ὁ ἕνας ἰαθείς λεπρός τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου μετά φωνῆς μεγάλης ἐδόξασε τόν Θεόν. Ὅσοι δέχτηκαν τό φῶς τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ μέ ταπείνωση καί πίστη, μετασχηματίζοντάς το μέσα στή ζωή τους σέ ἀγάπη, βλέπουν τή δόξα τοῦ Θεοῦ σάν φῶς. Ὅσοι ἀρνήθηκαν καί ἀπώθησαν τήν ἀποκάλυψη τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ στήν ταπεινή της μορφή τήν ἀντικρύζουν πιά ὡς ἐκτυφλωτικό πῦρ καταναλίσκον. Ἡ ἀκτινοβολία τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ σφραγίζει τήν ἱστορία καί τήν προεκτείνει σέ ἀσύλληπτη διάσταση. Φωτισμός καί δόξα, πίστη καί δόξα, αἶνοι καί δόξα, δόξα καί ἔργα, προχωροῦν παράλληλα (Ἀλβανίας Ἀναστάσιος).
Ἀδελφοί μου,
ὁ Τριαδικός Θεός βρίσκεται μέσα στή δόξα καί τό φῶς, καί ἐμεῖς τά δημιουργήματά Του, μέ τίς ἁμαρτίες πού κάνουμε καθημερινά, βρισκόμαστε μέσα στό πνευματικό σκοτάδι. Παρά ταῦτα, ἀπολαμβάνουμε αὐτήν τήν ἀγάπη Του, γιατί καθημερινά μᾶς δείχνει τό φῶς τοῦ αἰσθητοῦ ἡλίου πού μᾶς φωτίζει, μᾶς θερμαίνει καί μᾶς ζωογονεῖ. Μᾶς ἀποστέλει καί τίς ἀκτῖνες τῆς θείας δόξης Του, τίς ὁποῖες ἀντιλαμβανόμαστε ὡς ἀγάπη, ἔλεος στή συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν μας, διά τοῦ Μυστηρίου τῆς Μετανοίας καί ὡς ἐσωτερική ἐνίσχυση διά τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Αὐτός εἶναι ὁ λόγος τόν ὁποῖο αἰσθανόμαστε, παρά τήν ἀναξιότητά μας, νά Τόν ὑμνοῦμε, νά Τόν εὐχαριστοῦμε καί νά Τόν δοξολογοῦμε πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς μας. Ἀμήν!
