Ἡ Ἱερισσός, ὡς τό παραθαλάσσιο κέντρο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἱερισοῦ Ἁγίου Ὄρους καί Ἀρδαμερίου, πανηγυρίζει μεγαλόπρεπα κάθε χρόνο τόν Ἅγιο Νικόλαο, τόν Προστάτη της. Γι’ αὐτόν τόν λόγο ἀνύψωσε καί περικαλλῆ Ἱερό Ναό πρός τιμήν του μέ πρωτοβουλία τοῦ Αἰδ. Πρωτ. π. Ἐμμανουήλ Λούπου καί στηριγμό ὁλάκερης τῆς Ἐνορίας καί τῶν πνευματικῶν παιδιῶν του. Ἱερό Ναό πού σήμερα ἀποτελεῖ τήν καρδιά τῆς Β΄ Ἐνορίας τῆς Πόλεως. Γιά τόν λόγο αὐτόν, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ, ἀκολουθούμενος ἀπό τόν Διάκονό του πατέρα Ἀμφιλόχιο Χάϊτα, ἐπεσκέφθη σήμερα, Δευτέρα 6η μηνός Δεκεμβρίου, τήν κυριώνυμο δηλαδή ἡμέρα τῆς Πανηγύρεως, τόν ἑορτάζοντα Ἱερό Ναό γιά νά προσκυνήση καί νά δεηθῆ στόν Ἅγιο καί νά πάρη δύναμη ἀπό τά εὐλογημένα πρόσωπα τῶν Ἱερισσιωτῶν πνευματικῶν του τέκνων. Τόν ὑπεδέχθησαν ὁ Ἐφημέριος τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Αἰδ. Πρωτ. π. Βασίλειος Ἀνυφαντής καί ὁ Αἰδ. Πρωτ. π. Μακάριος Ζωνάρας, Προϊστάμενος τοῦ Καθεδρικοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Παναγίας τῆς Ἱερισσοῦ.
Παρά τά μέτρα τῆς προφυλάξεως γιά τόν κορωναϊό, πού ὀρθῶς ἔλαβε ἡ Πολιτεία μαζί μέ τήν Ἐκκλησία, ὁ Λαός τῆς ἀρχοντικῆς Πόλεως τῶν καραβομαραγκῶν προσῆλθε οἰκογενειακῶς γιά νά μετάσχη στήν Εὐχαριστηριακή Σύναξη, νά δεηθῆ στόν γλυκύ Ἅγιο τῆς θαλάσσης καί Προστάτη τῶν ναυτικῶν, ὥστε οἱ ναυτικοί μας καί οἱ Λιμενικοί νά ἔχουν εἰρηνικές και ἤρεμες θάλασσες. Παρών ὁ εὐλαβέστατος Λιμενάρχης τῆς Ἱερισσοῦ κ. Εὐθύμιος Πέτρου μέ ἐκλεκτούς συνεργάτες του, ὁ Δήμαρχος Ἀριστοτέλη κ. Στυλιανός Βαλιάνος- καθ’ ὅσον ἡ ἕδρα τοῦ Δήμου εἶναι ἡ Ἱερισσός- ὁ θεματικός Ἀντιδήμαρχος κ. Ἀλέξιος Ἀντωνίου, ὁ Πρόεδρος τοῦ Τοπικοῦ Συμβουλίου κ. Βασίλειος Καλαϊτζής, πολλοί Τοπικοί Σύμβουλοι καί ἄλλοι.
Ὁ Σεβασμιώτατος στήν ὁμιλία του ἀπηύθυνε χαιρετισμό στήν ἀγαπημένη του Ἱερισσό καί συνεχάρη ἀπό τήν καρδιά του τόσο τόν Προϊστάμενο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, πατέρα Βασίλειο, ὅσο καί ὅλους τούς Ἱερισσιῶτες γιατί ὁ Ἱερός Ναός ἔλαμπε ἀπό εὐπρέπεια ἀνθοστόλιστος καί ὡς παρετήρησε καί ὁ Μητροπολίτης, γοργά συνεχίζεται ἡ ἁγιογράφηση τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ ἀπό τόν ἁγιογραφικό οἶκο τοῦ κ. Ἐμμανουήλ Βλάχου. Ὄντως, ἡ ἱστόρηση τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ γίνεται ὑπέροχη καί παρά τό ὑψηλό της κόστος ἐν μέσῃ πανδημίᾳ βαίνει αὐξανόμενη.
Στή συνέχεια ὁ ὁμιλητής ἀνεφέρθη στήν ἁγία βιοτή τοῦ Θείου Νικολάου, ὁ ὁποῖος καταγόταν ἀπό τά Πάταρα τῆς Μικρασιαστικῆς Λυκίας καί ἔζησε στά μέσα τοῦ 3ου-ἀρχές 4ου αἰώνα. Ἦταν γόνος εὐσεβῶν καί πλουσίων γονέων καί ἀφοῦ οἱ γονεῖς μετώκησαν στίς ἀγκάλες τοῦ Κυρίου, διεμοίρασε ὅλα τά ὑπάρχοντά του στούς ἀναγκεμένους ἀδελφούς του καί ἀφιερώθηκε στή λατρεία τοῦ Θεοῦ. Μετά τήν ἀνάδειξή του σέ Ἐπίσκοπο τῶν Μύρων τῆς Λυκίας ἀνέπτυξε τεράστια φιλανθρωπική καί πνευματική δράση, ἱδρύοντας στήν ἀρχιεπισκοπή του νοσοκομεῖο, ξενώνα, πτωχοκομεῖο κλπ, διακονώντας τόν ἄνθρωπο ὡς φιλάνθρωπος. Παρετήρησε ὁ Δεσπότης ὅτι μετά τήν ἐπικράτηση τοῦ Μ. Κωνσταντίνου, ὁ Νικόλαος μετεῖχε στήν Α’ Οἰκουμενική Σύνοδο πού συνεκλήθη τό 325 μ.Χ. στή Νίκαια τῆς Μ. Ἀσίας. Ἔτσι, ὁ πατέρας Ἐπίσκοπος καί ποιμήν ἀναδεικνύεται σέ πατέρα καί διδάσκαλο τῆς Ἐκκλησίας μας. Παρέδωσε δέ τό πνεῦμα του τό ἔτος 330 μ.Χ. ἀναδειχθείς κανόνας τῆς Πίστεως, εἰκόνα πραότητος καί μέτρο ἐγκρατείας.
Στό σημεῖο αὐτό ὁ Σεβασμιώτατος θεώρησε καλό μέ τήν εὐκαιρία τῆς Πανηγύρεως τοῦ φιλανθρώπου Ἐπισκόπου Μύρων τῆς Λυκίας Νικολάου νά ἀπευθυνθῆ στό ἐκκλησίασμα ἑρμηνεύοντας τόν ὅρο “ὁ ἄλλος” καί “ὁ πλησίον” στήν ὀρθόδοξη θεολογία καί ζωή. Ὁ ἄνθρωπος, εἶπε, εἶναι ὄν θεόπλαστο καί θεοΐδρυτο, πλασμένο ἀπό τόν Θεό, πρόσωπο προικισμένο μέ προσωπικότητα ἀπό τόν Δημιουργό του δηλαδή. Καί ὄντως, ὁ ἄνθρωπος ἔχει τήν αὐτοσυνειδησία καί τήν αὐτεπίγνωση ὅτι εἶναι ἕνα ὄν μέ μοναδική ταυτότητα, ἀνόμοιος καί ἀνεπανάληπτος χαρακτήρας, πράγματα πού καθορίζουν κατά τόν Ντοστογιέφσκι, τή ζηλευτή ὕπαρξη καί ἀξία του. Ὅ,τι συνιστᾶ τόν ἄνθρωπο μ’ ἄλλα λόγια εἶναι ἡ δυνατότητά του νά βρίσκεται ἀπέναντι σέ κάποιον ἢ κάτι, νά ἔχη ὄψη πρός κάποιον ἢ κάτι, νά εἶναι πρόσωπο, κατά τόν καθηγητή Χρῆστο Γιανναρᾶ. Μόνο ἡ ἄμεση σχέση, ἡ συνάντηση, ἡ ἀναστροφή μπορεῖ νά μᾶς κάνη γνωστό ἕνα πρόσωπο καί αὐτό εἶναι μοναδικό ἀνθρώπινο προνόμιο. Γι’ αὐτό θά μποροῦσε νά λεχθῆ ὅτι ἡ ἀνάγκη “τοῦ ἀνοίγματος” τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν ἄλλον, τῆς προσεγγίσεως τοῦ ἄλλου εἶναι ζήτημα ζωῆς καί θανάτου γιά τόν ἄνθρωπο. Ἡ συνάντηση καί ἡ ἐπικοινωνία μέ τόν ἄλλον, ναί, εἶναι ζήτημα ζωῆς καί θανάτου! Γιατί καθώς γράφει ὁ καθηγητής Ἰωάννης Κορναράκης, ἡ συνάντηση μέ τόν ἄλλον προσφέρει ἐμπειρίες αὐτοσυνειδησίας πού θεραπεύουν, πολλές φορές, τό ἴδιο τό ἄτομο πού προσφέρει καί ἀγαπάει!
«Τί τά θές· αὐτός πού δίνει παίρνει· ὅσα περισσότερα δίνει ἀπό καρδιᾶς, τόσο περισσότερο παίρνει. Ὅσο ξανοίγεται ἀνιδιοτελῶς στόν ἄλλον, συνέχισε ὁ Ἐπίσκοπός μας, χωρίς νά περιμένη ἀνταπόδοση, τόσο περισσότερο παίρνει τόν ἑαυτό του πίσω πλουτισμένο, τόσο τόν θεραπεύει! Εἶναι ἀλήθεια ὅτι πολλές φορές τόν ἄλλον τόν βλεπουμε ὑποκειμενικά, κάτω ἀπό τήν ἐπίδραση τοῦ δικοῦ μας ψυχισμοῦ. Καί δεν καταλαβαίνουμε, ἀλλά δυστυχῶς ἔτσι συμβαίνει, ὅτι ἡ ἀρνητική κρίση μας ὡς πρός τόν ἄλλον εἶναι ἀρνητική κρίση κατά τοῦ ἑαυτοῦ μας. Κάθε φορά πού παρεξηγοῦμε ἢ ἀρνούμεθα τόν πλησίον, ἀδικοῦμε τόν ἑαυτό μας. Γιατί δεν ἔχουμε αὐτοεκτίμηση. Γιατί μέ τόν τρόπο αὐτόν, παραποιοῦμε τή δική μας ἀτομικότητα καί τή δική μας ἀντίληψη, πού ἔχουμε γιά τόν ἑαυτό μας, θά πῆ ὁ Ἔριχ Φρομ!».
Καί κατέληξε ὁ Μητροπολίτης: «Και ἐπιτέλους, ἐπειδή ὁ ἄλλος εἶναι ἀδύνατος ἢ ξένος ἢ τραυματισμένος ἢ ἀντικοινωνικός τύπος ἢ ἀπόκληρος τῆς κοινωνίας, εἶναι ἀνάγκη να κατανοηθῆ ἀπό κάποιον Σαμαρείτη, πού θά σκύψη πάνω του σάν ἀδελφός. Ἄν ἦταν ἄγγελος ἢ ἅγιος, δέν θά εἶχε ἀνάγκη τή συναντίληψη καί κατανόησή μας. Ὁ ἄλλος εἶναι αὐτός πού εἶναι. Εἴμαστε ἄραγε σέ θέση νά τόν κατανοήσουμε ὅπως εἶναι; Ἡ βασική προϋπόθεση νά τόν κατανοήσουμε ὀφεἰλει νά εἶναι ἡ ἑτοιμότητά μας νά τὀν δεχθοῦμε ὅπως εἶναι καί μάλιστα στήν πιό ἀκραία ἀρνητική του ἐκδοχή. Αὐτή ἡ ἀποδοχή καί ταύτιση μέ τόν ὁποιονδήποτε ἄλλον, καταργεῖ κάθε ὅριο στίς προϋποθέσεις νά καταναοήσουμε καί νά δεχθοῦμε “τόν ἄλλον” ὡς “πλησίον”. Συνάμα αὐτή ἡ ἐπιλογή μᾶς δίνει ἀπάντηση στό ἐρὠτημα “ποιός εἶναι ὁ ἄλλος καί μέ ποιά μέτρα ὀφείλουμε νά τόν δοῦμε”. Ἡ βιοτή τοῦ Ἁγίου Νικολάου μᾶς διαβεβαιώνει ἢ καλύτερα μᾶς λέει ὅτι ἡ ἀπάντηση σέ αὐτό τό ἐρώτημα ἐξαρτᾶται ἀπό τόν ἑαυτό μας καί λιγότερο ἀπό τόν ἄλλον.
Καί τελικά, κοιτάζοντας τή φιλανθρωπία τοῦ Ἁγίου Νικολάου ἐναργέστατα μᾶς φωτίζει νά καταλάβουμε ποιός εἶναι ἐπιτέλους αὐτός ὁ ἄλλος: εἶναι ὁ ἴδιος μας ὁ ἑαυτός! Ὅσο διακονοῦμε λοιπόν τόν ἄλλον, θεραπεύουμε τόν ἑαυτό μας, τόσο διακονοῦμε τόν Θεό μας!».
ΦΩΤΟ
