ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΚΥΘΗΡΩΝ & ΑΝΤΙΚΥΘΗΡΩΝ
Τ.Κ. 801 00 Κ Υ Θ Η Ρ Α
ΤΗΛ.:2736031202 & 2736038359
FAX :2736031202
Ἐν Κυθήροις τῇ 2ᾳ Φεβρουαρίου 2023
Ἀριθ. Πρωτ.: 28
Πρός
Τόν Ἱερόν Κλῆρον καί
τόν Χριστώνυμον Λαόν
τῆς καθ ́ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Κυθήρων καί Ἀντικυθήρων
«Ἄνθρωποι δύο ἀνέβησαν εἰς τό Ἱερόν προσεύξασθαι,
ὁ εἷς Φαρισαῖος καί ὁ ἕτερος Τελώνης» (Λουκ. ιη’ 10)
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί καί Συλλειτουργοί,
Ἀδελφοί μου Χριστιανοί, τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά.
Εὐλογημένη, εἰρηνική, εὔδρομος, χαριτοφόρα καί καλλίκαρπος ἡ ἁγία καί κατανυκτική
περίοδος τοῦ Ἱεροῦ Τριῳδίου.
Τρεῖς ὑποπερίοδοι συναπαρτίζουν, ὡς γνωστόν, τό μέγα «στάδιον τῶν ἀρετῶν» τοῦ Ἱεροῦ
Τριῳδίου: α)Ἡ προκαθάρσιμος τῶν τριῶν πρώτων ἑβδομάδων, ἀπό τήν Κυριακήν τοῦ
Τελώνου καί τοῦ Φαρισαίου ἕως τήν Κυριακήν τῆς Τυρινῆς, β) Ἡ Ἁγία καί Μεγάλη
Τεσσαρακοστή, ἀπό τήν Καθαράν Δευτέραν μέχρι τήν Παρασκευήν τῆς 6ης ἑβδομάδος τῶν
Νηστειῶν. Καί γ) ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Ἑβδομάδα, ἀπό τήν Μεγάλη Δευτέρα ἕως τό Μέγα
Σάββατον. Ἀνοίγει τό Ἱερόν Τριῴδιον μέ τήν ὑποκάρδιον καί συγκινητικήν προσευχήν τοῦ
Τελώνου· «ὁ Θεός ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ» καί κλείνει μέ τήν θαυμαστήν ὁμολογίαν καί
συγκλονιστικήν εὐχήν τοῦ εὐγνώμονος λῃστοῦ· «Μνήσθητί μου Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ
Βασιλείᾳ Σου».
Ὁ Τελώνης καί ὁ Φαρισαῖος τῆς παραβολῆς τοῦ Κυρίου μας εἶναι δύο διαφορετικοί
ἀντιπροσωπευτικοί τύποι τῆς κοινωνίας τῶν ἀνθρώπων διαχρονικῆς ἰσχύος.
Σκληρός, ἄδικος, ἀνάλγητος, χρηματολάτρης, καταπιεστής, ἐκμεταλλευτής ὁ πρῶτος, ὁ
Τελώνης, ἀλλά μέχρις ἐκείνη τήν στιγμή, κατά τήν ὁποία ἔνοιωσε τήν ἐπιτακτική ἀνάγκη νά
εἰσέλθῃ εἰς τόν Ναόν τοῦ Θεοῦ συντετριμμένος καί τεταπεινωμένος καί μέ στεναγμούς,
δάκρυα καί πόνον καρδίας νά ψελλίσῃ τά ἀθάνατα ἐκεῖνα λόγια : «ὁ Θεός ἱλάσθητί μοι τῷ
ἁμαρτωλῷ». Καί, κατά τήν διαβεβαίωσιν τοῦ Θείου Λυτρωτοῦ μας, ὁ Τελώνης «κατέβη
δεδικαιωμένος εἰς τόν οἶκον αὐτοῦ».
Ἀλαζών, ὑπερήφανος, ὑπερόπτης, κριτής καί ἐπικριτής τῶν πάντων -καί τοῦ Τελώνου-,
προβολεύς τοῦ ἑαυτοῦ του καί τῶν καλῶν του ἔργων, αὐτοδιαφημιστής ὁ ἄλλος, ὁ Φαρισαῖος,
διό καί «ὑψῶν ἑαυτόν ἐταπεινώθη» καί δέν ἐδικαιώθη, ὅπως ὁ κατηγορηθείς ἀπό αὐτόν
~ 2 ~
Τελώνης. Ἄνθρωπος θρῆσκος, τυπολάτρης καί ἐπιδειξιομανής ὁ Φαρισαῖος, ἡ δέ καρδία του
πόρρω ἀπεῖχε ἀπό τόν Θεόν καί τούς συνανθρώπους του.
Εἶναι, νομίζω, κατάλληλος ἡ εὐκαιρία, μέ ἀφορμήν τήν ἀναφοράν μας εἰς τούς δύο αὐτούς
διαφορετικούς καί ἀντίθετους τύπους νά ὁμιλήσωμεν περί τοῦ ἀνθρώπου, ὅπως τόν θέλει ἡ
ὀρθόδοξος χριστιανική ἀνθρωπολογία.
«Ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ’ εἰκόνα ἡμετέραν καί καθ’ ὁμοίωσιν» ἀπεφάσισε ὁ Τριαδικός
μας Θεός πρό τῆς δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου. «Καί ἐποίησεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον, κατ’ εἰκόνα
Θεοῦ ἐποίησεν αὐτόν, ἄρσεν καί θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς» (Γεν. κεφ. α’ 26-27). «Καί ἔπλασεν ὁ
Θεός τόν ἄνθρωπον, χοῦν ἀπό τῆς γῆς, καί ἐνεφύσησεν εἰς τό πρόσωπον αὐτοῦ πνοήν ζωῆς,
καί ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχήν ζῶσαν» (αὐτόθι, κεφ. β’, 7). «Καί ηὐλόγησεν αὐτούς ὁ Θεός,
λέγων· αὐξάνεσθε καί πληθύνεσθε καί πληρώσατε τήν γῆν καί κατακυριεύσατε αὐτῆς…» (ἔνθ’
ἀνωτ., κεφ. α’ 28). «Καί ἐφύτευσεν Κύριος ὁ Θεός παράδεισον ἐν Ἐδέμ κατά ἀνατολάς καί ἔθετο
ἐκεῖ τόν ἄνθρωπον, ὅν ἔπλασεν» (αὐτόθι, κεφ. β’, 8).
Ὁ Προφητάναξ Δαυΐδ γράφει εἰς τούς Ψαλμούς του (σέ μετάφρασι) : «Τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος,
ὥστε νά τόν θυμᾶσαι (Κύριε) ἤ ὁ ἀπόγονος τοῦ ἀνθρώπου, ὥστε νά τόν ἐπισκέπτεσαι καί νά
φροντίζῃς δι’ αὐτόν; Τόν ἔκαμες ὀλίγον κατώτερον ἀπό τούς Ἀγγέλους καί τόν ἐστεφάνωσες
μέ δόξαν καί τιμήν καί τόν κατέστησες βασιλέα τῆς κτίσεως εἰς τά ἔργα τῶν χειρῶν Σου. Ὅλα
τά ὑπέταξες κάτω ἀπό τά πόδια του…» (ψαλμ. 8).
Εἰς τόν 13ον ψαλμόν δέ ὁ ἴδιος ὁ Προφητάναξ παρουσιάζει τήν ἀρνητικήν εἰκόνα τῶν
ἀνθρώπων μέ τό νά σημειώνῃ τά ἑξῆς: «Ὁ Κύριος ἔσκυψε ἀπό τόν οὐρανόν εἰς τούς υἱούς τῶν
ἀνθρώπων διά νά ἰδῇ ἐάν ὑπάρχῃ κανείς, ὁ ὁποῖος νά ἔχῃ φωτεινόν νοῦν ἤ νά ζητῇ μέ πόθον
νά γνωρίσῃ τόν Θεόν. Ὅλοι παρεξετράπησαν ἀπό τόν δρόμο τῆς ἀρετῆς καί ταυτόχρονα
ἐξαχρειώθησαν. Δέν ὑπάρχει κανείς πού νά κάμνῃ τό καλόν. Δέν ὑπάρχει οὔτε ἕνας». Καί εἰς
τόν 48ον ψαλμόν παρατηρεῖ ὅτι : «Καί ἄνθρωπος τιμημένος ὤν δέν εἶχε τήν ἀπαιτουμένην
σύνεσιν. Ἔκαμε συναναστροφή μέ τά ἀνόητα κτήνη καί ὡμοιώθη μέ αὐτά».
Εἰς τό κατά Ματθαῖον Ἱερόν Εὐαγγέλιον ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός λέγει : «Ὁ ἀγαθός
ἄνθρωπος ἀπό τόν ἀγαθόν θησαυρόν (τοῦ ψυχικοῦ του κόσμου) ἐξάγει ἀγαθά, καί ὁ πονηρός
ἄνθρωπος ἀπό τόν πονηρόν θησαυρόν του ἐξάγει πονηρά καί ἐφάμαρτα» (Ματθ. ιβ’ 35). Καί
εἰς τό 16ο κεφ. τοῦ ἰδίου Ἱεροῦ Εὐαγγελίου, στίχ.26, ὁ Θεάνθρωπος Κύριός μας κάμνει τήν
ἀκόλουθη ἐπισήμανσι: «τί ὠφελεῖται ἄνθρωπος ἐάν τόν κόσμον ὅλον κερδήσῃ, τήν δέ ψυχήν
αὐτοῦ ζημιωθῇ; ἤ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;».
Καί ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν Παῦλος εἰς τήν Α’ πρός Κορινθίους ἐπιστολήν του (κεφ.15,
στίχ. 21-22) παρέχει τήν διαβεβαίωσιν : «ἐπειδή δι’ ἀνθρώπου (τοῦ πρώτου Ἀδάμ) ἦλθε ὁ
θάνατος εἰς τό ἀνθρώπινο γένος, ἀπό ἄνθρωπο (τόν νέον Ἀδάμ, τόν Σωτῆρα μας Χριστόν) θά
ἔλθῃ καί ἡ ἀνάστασις τῶν νεκρῶν. Ὅπως, δηλαδή, ὅλοι οἱ ἀπόγονοι τοῦ Ἀδάμ ἀποθνήσκουν
(μετά τήν παρακοήν του καί τήν ἔξωσιν ἀπό τόν Παράδεισον), ἔτσι καί ὅλοι θά ζωοποιηθοῦν
χάρις εἰς τήν σχέσιν των καί τήν ἕνωσίν των μέ τόν Χριστόν».
Ὁ μελίρρυτος ποταμός τῆς σοφίας, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ἀναφερόμενος εἰς
τήν Δεσποτικήν τιμήν καί τήν ἀξίαν τοῦ ἀνθρώπου τονίζει τά ἑξῆς : «Καί ὁ μέν Χριστός, ὁ
κοινός Δεσπότης, ἀνέβασε τόν ἄνθρωπον εἰς τόν οὐρανόν (μέ τήν Ἁγίαν Του Ἀνάληψιν), ἐσύ
ὅμως δέν τοῦ παραχωρεῖς οὔτε τήν ἀγοράν; Καί τί λέγω, ὅτι εἰς τόν οὐρανόν ἀνέβασε τόν
ἄνθρωπον; Κάτι τό ἐπί πλέον ἔκαμε. Ἐκεῖνος μέν ἔβαλε τόν ἄνθρωπον εἰς βασιλικόν θρόνον,
ἐσύ ὅμως τόν διώχνεις καί ἀπό τήν πόλιν» (Ε.Π.Ε. 8α, 310).
Ὁ ἴδιος ὁ Ἱερός Πατήρ εἰς ἄλλην συνάφειαν σημειώνει: «Ἄς ἴδωμεν τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος.
Οἱ κοσμικοί φιλόσοφοι λέγουν, ὅτι εἶναι ἕνα λογικόν ὄν, θνητόν, τό ὁποῖον ἔχει δυνατότητα νά
σκέπτεται καί νά παράγῃ ἐπιστήμην. Ἡμεῖς, ὅμως, οἱ Χριστιανοί δέν θά λάβωμεν τόν ὁρισμόν
τοῦ ἀνθρώπου ἀπό αὐτούς, ἀλλ’ ἀπό τήν Ἁγίαν Γραφήν. Καί ποῦ ἡ Γραφή ἀναφέρεται εἰς τόν
~ 3 ~
πραγματικόν ἄνθρωπον; Ὅταν ὁμιλεῖ διά τόν Ἰώβ λέγει: «Ἦταν ἄνθρωπος ἐνάρετος,
φιλαλήθης, εὐσεβής, ὁ ὁποῖος ἀπεῖχε ἀπό κάθε κακό καί πονηρό πρᾶγμα». Αὐτός πραγματικά
εἶναι ἄνθρωπος. Καί πάλιν ἄλλος λέγει : «Σπουδαῖο πρᾶγμα ὁ ἄνθρωπος, καί τίμιος ἄνδρας
ὅποιος ἔχει ἀγάπη καί πράττει ἐλεημοσύνη». Ὅσοι δέν εἶναι τέτοιοι, καί ἄν ἀκόμη εἶναι εὐφυεῖς
καί σπουδαῖοι ἐπιστήμονες, δέν ὀνομάζονται ἀπό τήν Ἁγίαν Γραφήν ἄνθρωποι, ἀλλά
χαρακτηρίζονται ὡς σκύλοι, ἄλογα, ὀχιές, φίδια, ἀλεποῦδες, λύκοι» (Ε.Π.Ε. 23, 342).
Καί θεωρῶν ὡς σπουδαῖον ἀξίωμα τό ἀξίωμα τῶν δικαίων ὁ θεῖος Χρυσόστομος προσθέτει
τά ἑξῆς : «Μέγα ἀξίωμα. Ὅλοι βεβαίως εἶναι ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, ἀλλά κυρίως οἱ δίκαιοι. Ὄχι
διότι μέ διαφορετικό τρόπο ἐδημιουργήθησαν, ἀλλά διότι κατέστησαν οἱ οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ
(ἀπέκτησαν τήν οἰκείωσιν τοῦ Θεοῦ)» (Ε.Π.Ε. 23, 430).
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
«Ἄνθρωποι δύο ἀνέβησαν εἰς τό Ἱερόν προσεύξασθαι».
Ἀναφερθήκαμε μέχρι στιγμῆς, βασιζόμενοι εἰς ἱερά κείμενα τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τῆς
Παλαιᾶς καί τῆς Καινῆς Διαθήκης καί τοῦ πρυτάνεως τῶν ἑρμηνευτῶν τῶν Θείων Γραφῶν
Ἁγίου Ἰωάννου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως τοῦ Χρυσοστόμου, εἰς τήν δημιουργίαν
τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ τελειοτέρου κτίσματος καί τῆς κορωνίδος τῶν δημιουργημάτων ἀπό τόν
αἰώνιον καί πάνσοφον Δημιουργόν, τόν Τρισάγιον Τριαδικόν Θεόν μας.
Ὁ κατ’ εἰκόνα Θεοῦ καί καθ’ ὁμοίωσιν πλασθείς ἄνθρωπος κατεκοσμήθη μέ ὅλα τά
θεῖα χαρίσματα. Ἐχαρίσθη εἰς αὐτόν τό θεῖον δῶρον τῆς ἀθανασίας ὑπό τόν ὅρον ὅτι δέν θά
παρέβαινε τήν ἐντολήν τοῦ Θεοῦ νά μή φάγῃ ἀπό τούς καρπούς τοῦ δένδρου τῆς γνώσεως τοῦ
καλοῦ καί τοῦ κακοῦ. Ἡ παρακοή, ὅμως, καί ἡ πτῶσις τῶν πρωτοπλάστων ἠμαύρωσε τό κατ’
εἰκόνα Θεοῦ καί εἰσήγαγε εἰς τήν ζωήν των τήν ἁμαρτίαν καί τόν θάνατον, μέ ἀποτέλεσμα νά
ἐξορισθοῦν ἀπό τόν παράδεισον τῆς τρυφῆς.
Μέ τήν ἐνανθρώπησιν τοῦ νέου Ἀδάμ, τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ,
ἐπιτυγχάνεται ἡ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ πνευματική ἀναγέννησις καί ἀνακαίνισις τῆς ἀνθρωπίνης
φύσεως διά τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας καί ἡ ἐν
τῷ Θείῳ Λυτρωτῇ καί Σωτῆρι ἡμῶν Σωτηρία τῆς ψυχῆς ἡμῶν.
Οἱ ἄνθρωποι κατά ταῦτα διακρίνονται εἰς εὐσεβεῖς καί φιλοθέους καί εἰς ἀσεβεῖς καί
ἀθέους. Ἡ μέση κατάστασις εἶναι ἡ τῶν χλιαρῶν, οἱ ὁποῖοι δέν εἶναι οὔτε θερμοί, οὔτε ψυχροί,
κατά τήν Θείαν Ἀποκάλυψιν τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου, τούς ὁποίους «μέλλει ἐμέσαι ἐκ τοῦ
στόματός Του ὁ Κύριος» (Ἀποκ. γ’ 15-16). Καλοί καί κακοί, λοιπόν, ἀγαθοί καί πονηροί,
μετανοοῦντες καί ἀμετανόητοι, δίκαιοι καί ἁμαρτωλοί ὅλοι ὅσοι ἀνήκομεν εἰς τό Ἀδαμιαῖον
γένος.
Παρά ταῦτα, ὅμως, καί παρά τά θεόσοφα πιστεύματα καί διδάγματα τῆς Ὀρθοδόξου
Χριστιανικῆς Ἀνθρωπολογίας, ἐσχάτως ἀναπτύσσεται εὐτόνως ἡ θεωρία τοῦ
«μετανθρωπισμοῦ», ὁ ὁποῖος εἶναι ἔκγονον καί ἀποκύημα τῆς μακροχρονίου ὑπούλου
δράσεως τῆς «νέας ἐποχῆς». Ὁ Τριαδικός Θεός μας ἔπλασε ἄνθρωπον καί ὄχι
μετάνθρωπον καί ὑπεράνθρωπον. Ἔπλασε τόν ἄνθρωπον λογικόν ὄν, ἐλεύθερον,
αὐτεξούσιον, ἔχοντα τήν ἐλευθερίαν τῆς βουλήσεως καί προικισμένον μέ νοῦν, ψυχήν καί
καρδίαν καί ὄχι ἕνα εἶδος ρομπότ μέ τεχνητή νοημοσύνη, χωρίς ἠθικές ἀρχές καί πνευματική
ζωή, χωρίς αἰσθήματα καί συναίσθημα, ἀλλά ἡδονόφιλο καί σαρκολάτρη.
Εἰς τήν ἐποχήν τοῦ «μετανθρωπισμοῦ» ὁ ἄνθρωπος ἀπογυμνώνεται ἀπό τίς
θεόσδοτες ἀξίες του καί ὑποβιβάζεται εἰς τήν κατηγορίαν τοῦ χρηστικοῦ ὄντος, δηλαδή ἡ ὅποια
ἀξία του ἀξιολογεῖται μέ τό πόσο χρήσιμος εἶναι ἤ δέν εἶναι διά τούς ἀνθρώπους τοῦ
περιβάλλοντός του καί ἀγνοεῖται ἡ ἠθικο-πνευματική ἀξία τῆς προσωπικότητός του. Εἶναι
ἀποδεδειγμένο ὅτι ἡ «νέα ἐποχή» συνιστᾶ τήν πλέον ἐλεεινήν κατάπτωσιν εἰς τήν ἱστορίαν τῆς
ἀνθρωπότητος.Οἱ ὀπαδοί τῆς «νέας ἐποχῆς» υἱοθέτησαν ἀπόλυτα τό ἀρχέγονο ἑωσφορικό
~ 4 ~
ψέμα πρός τό πρωτόπλαστο ζεῦγος, τόν Ἀδάμ καί τήν Εὔα, ὅτι «ἔσεσθε ὡς θεοί, γινώσκοντες
καλόν καί πονηρόν», ὅταν φάγετε ἀπό τόν ἀπαγορευμένον καρπόν (Γεν. γ’ ε). «Τό δαιδαλῶδες
πλέγμα τῆς «νέας ὑδροχοϊκῆς ἐποχῆς» μέ τά χιλιάδες «παρακλάδια» του ἔχει δηλητηριάσει τόν
σύγχρονο ἄνθρωπο μέ τό ἑωσφορικό ψέμα, ὅτι δέν χρειάζεται ἄλλον Θεό, ἔξω ἀπό τόν ἑαυτό του
γιά νά τόν σώσει… Μέ τήν δυναμική ἀπόπειρα «νεκρανάστασης» τῶν ἀρχαίων εἰδωλολατρικῶν
θρησκευμάτων εἰσάγει μιά νέα θεώρηση τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος ἐξωθεῖται στίς «ἠθικές» τῶν
παγανιστικῶν «θεῶν», οἱ ὁποῖοι ἐνσάρκωναν τήν πλέον ἀκραία διαστροφή τῆς ἀνθρωπίνης
φύσεως, παρόμοια μέ αὐτή τῶν δαιμόνων… Ἡ ἀνθρωπολογία τῆς «νέας ἐποχῆς», ἡ ὁποία
ταυτίζεται σχεδόν ἀπόλυτα μέ ἐκείνη τοῦ νεοπαγανισμοῦ, ἀντικατοπτρίζει πλήρως τόν
αὐτονομημένο καί ἀποστατημένο ἀπό τόν Θεό ἄνθρωπο».
Ἀδελφοί μου,
Ἡ ἀληθινή Νέα Ἐποχή διά τήν ἀνθρωπότητα ἦλθε καί ὑφίσταται 20 καί πλέον
αἰῶνας μέ τήν Θείαν Ἐνανθρώπησιν, τήν Ἁγίαν Γέννησιν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί
Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἡ μετά Χριστόν Χρυσῆ Ἐποχή τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ.
«Ὅσοι ἔλαβον (τόν Χριστόν), ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι, τοῖς πιστεύουσιν
εἰς τό ὄνομα αὐτοῦ» (Ἰωαν. α’ 12). Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ μέ τήν κάθαρσιν, τόν φωτισμόν καί
τήν θέωσιν γίνεται θεός κατά χάριν καί ἀποκτᾷ τήν ἀθανασίαν. Ὄχι βεβαίως τήν ἀθανασίαν
τοῦ σώματος καί τήν «θέωσιν», τήν ὁποίαν ἐπαγγέλλονται οἱ λάτρεις τοῦ «μετανθρωπισμοῦ».
Ἡ ἁγία καί κατανυκτική περίοδος τοῦ Ἱεροῦ Τριῳδίου εἴθε νά βοηθήσῃ ὅλους μας εἰς
τήν ἀληθῆ θεογνωσίαν καί τήν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ Λατρείαν τοῦ εὐλογητοῦ Τριαδικοῦ
μας Θεοῦ. Νά γνωρίσωμεν καλῶς τόν κατά Θεόν κτισθέντα ἄνθρωπον, κατ’ εἰκόνα καί καθ’
ὁμοίωσιν αὐτοῦ, νά βιώσωμεν τήν πραγματικότητα τῆς κατά Θεόν υἱοθεσίας καί νά
ζηλώσωμεν τήν ὑπερφυᾶ κατάστασιν τῆς θεώσεως καί τήν ἀπόλαυσιν τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν
τῆς ἐπουρανίου Βασιλείας. Ἀμήν.-
Καί ἐπί τούτοις διατελῶ,
Μετά πατρικῶν εὐχῶν καί ἀγάπης
†
Υ/Σ Περισσότερα περί τοῦ «μετανθρωπισμοῦ» θά εὕρητε εἰς τό σχετικόν κείμενον τοῦ
Γραφείου ἐπί τῶν Αἱρέσεων τῆς Ἱ. Μητρ. Πειραιῶς (23-1-2023) καί εἰς τήν Ἡμερίδα περί τοῦ
«μετανθρωπισμοῦ» τῆς Ἑστίας Πατερικῶν Μελετῶν (22-1-2023).
Ἡ παροῦσα Ἐγκύκλιος νά ἀναγνωσθῇ εὐκρινῶς κατά τήν Θείαν Λειτουργίαν τῆς
Κυριακῆς τοῦ Τελώνου καί Φαρισαίου (5 Φεβρουαρίου 2023).
