ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΜΑΡΤΙΟΥ
Κάποτε ὁ ποιητής μας Γεώργιος Σεφέρης, συνομιλώντας μέ ἐξέχουσες προσωπικότητες ἄλλων χωρῶν, δέχτηκε μιά ἐρώτηση, πού ἔκρυβε μᾶλλον εἰρωνεία καί ὄχι ἀπορία: «Μά, πιστεύετε πραγματικά ὅτι εἴσαστε ἀπόγονοι τοῦ Λεωνίδα καί τοῦ Θεμιστοκλῆ;». Καί ἡ ἀπάντηση ἦρθε ἀποστομωτική, χωρίς νά ἀφήνει περιθώρια ἀμφισβήτησης: «Εἴμαστε ἀπόγονοι τῆς μάνας μας, πού μᾶς μίλησε ἑλληνικά, πού προσευχήθηκε ἑλληνικά, πού μᾶς νανούρισε μέ παραμύθια καί ἱστορίες γιά τόν Λεωνίδα, τόν Παπαφλέσσα καί τίς Σουλιώτισσες, κι ἔνιωσε τήν ψυχή της νά βουρκώνει τή Μεγάλη Παρασκευή μπροστά στό ξόδι τοῦ νεκροῦ Θεανθρώπου».
Μᾶς φέρνει ρίγη συγκινήσεως ἡ ἀπάντηση αὐτή, ἀγαπητοί γονεῖς, καί μᾶς θυμίζει μιά μεγάλη ἀλήθεια: Μπορεῖ οἱ ἄντρες –ὁ πατέρας, ὁ σύζυγος, ὁ ἀδελφός, ὁ παπποῦς καί τό μικρό ἀκόμη παιδί– νά πολεμοῦσαν στά βουνά μέ τό καριοφίλι τόν τοῦρκο κατακτητή πάνω ἀπό 400 χρόνια, μά ἡ γυναίκα, καί κυρίως ἡ μάνα, ἦταν αὐτή πού κράτησε ζωντανή τήν πίστη καί τήν πατρίδα μέσα στήν ψυχή τῶν παιδιῶν της. Τό ἴδιο μερίδιο τῆς δόξας, στή μάχη μέ τόν κατακτητή, ὀφείλουμε καί στήν Ἑλληνίδα Μάνα, πού μέ τή θυσία της καί τήν αὐταπάρνησή της ἔκανε τήν οἰκογένειά της φυτώριο ἡρώων, γιά νά ὑπάρχουν πάντα οἱ πολεμιστές, ἄξιοι συνεχιστές τοῦ πατέρα-καπετάνιου. Γιά νά ὑπάρχουν οἱ παπάδες, πού θά πολεμοῦν μέ τήν προσευχή καί τό κοντύλι.
Ἔνιωσε στό πετσί της πολύ σκληρό τόν ζυγό τῆς σκλαβιᾶς –ὅπως καί ὁ ἄντρας της–, τό παιδομάζωμα, τόν θάνατο, τό ξεκλήρισμα τῆς οἰκογένειας… Μά, ποῦ βρῆκε τή δύναμη νά ξαναγεννήσει παιδιά, νά φέρει στή ζωή κι ἄλλους ὑπερασπιστές τῆς πατρίδας κι ἄλλα κορίτσια, πού μέ τή σειρά τους θά γεννήσουν κι ἄλλα παιδιά;
Ποῦ βρῆκε τό κουράγιο νά νανουρίσει καί πάλι, διηγούμενη τά κατορθώματα καί τά λάθη πού δέν ἔπρεπε νά ξαναγίνουν; Μά, καί τά πρῶτα «ἱερά πράγματα» τῆς πίστης μας αὐτή τά ἔμαθε στά παιδιά της. Γιατί, πῶς θά νικοῦσαν καί θά πετοῦσαν τόν ἐχθρό μακριά ἀπό τήν ἀγαπημένη Ἑλλάδα, ἄν ὁ Θεός δέν ἔβαζε τήν ὑπογραφή Του, ὅπως χαρακτηριστικά ἔλεγε ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης; Καί γιά νά γίνει αὐτό, ἔπρεπε νά ξέρουν τί πιστεύουν.
Νά ποιός σφυρηλάτησε τίς ψυχές κι ἀναστήθηκαν ἥρωες. Ὁ κόρφος της κι ἡ ἀγκαλιά της ἦταν ἀπόρθητα ἀπό τόν κατακτητή κι ἐκεῖ ἔγινε τό πρῶτο θαῦμα, ἐκεῖ ξαναγεννήθηκε καί καρποφόρησε ἡ ἐλπίδα, ἡ πίστη, ἡ ἀποφασιστικότητα, ὁ ἡρωισμός.
Μήπως, ἀγαπητοί μας γονεῖς, νά ἀκολουθήσουμε κι ἐμεῖς, στή σύγχρονη σκλαβιά, τό παράδειγμά τους; Ἄς γυρίσουμε πίσω στά μεγάλα ἰδανικά τῆς φυλῆς μας καί κυρίως κοντά στόν Θεό, πού μᾶς περιμένει ἐν μετανοίᾳ. Τότε θά ζήσουμε καί πάλι τό θαῦμα, νά ξαναγεννηθεῖ ἡ Ἑλλάδα ἀπό τίς στάχτες της, ἔτσι ὅπως τή θέλει ὁ Θεός. Μακάρι!
