Ἡ οἰκουμένη ὅλη διέρχεται μία περίοδο, κατά τήν ὁποία ἡ ὁμαλή πορεία της μέσα στήν ἱστορία εἶναι διαταραγμένη. Βρίσκεται σέ μία ἐποχή ἔμπρακτης ἀμφισβήτησης καθιερωμένων δομῶν καί ἀξιῶν καί θεσμῶν καί ἰδανικῶν. Τά περισσότερα λειτουργοῦν ὄχι καλῶς. Ἡ λέξη ἡ ὁποία χρησιμοποιεῖται, γιά νά ἐκφράσει ὅλη αὐτή τήν ἀλλοπρόσαλλη καί μπερδεμένη κατάσταση στίς κοινωνίες, εἶναι ἡ κρίση.
Ἔχουμε κρίση στήν οἰκονομία, στήν ἐργασία, στή διοίκηση, στή δικαιοσύνη, στήν παιδεία, στήν οἰκογένεια, στίς σχέσεις τῶν ἀνθρώπων μεταξύ τους, στόν ἴδιο μας τόν ἑαυτό, στίς διακρατικές καί διεθνεῖς σχέσεις. Κρίση παντοῦ.
Ζοῦμε τήν ἀποτυχία τοῦ ἀνθρωποκεντρικοῦ πολιτισμοῦ μας, ὁ ὁποῖος στηρίχθηκε μόνο στή λογική καί στή σοφία καί στή δύναμη τοῦ ἀνθρώπου. Ὅπου κι ὅταν μπόρεσε, καπηλεύτηκε ἀξίες καί ἰδανικά, ἀκόμη καί τόν ἴδιο τό Θεό, στούς ἀδίστακτα ἰδιοτελεῖς σκοπούς του.
Ὁ ἄνθρωπος τοῦ πολιτισμοῦ τῶν τελευταίων αἰώνων θέλησε νά ζήσει χωρίς Θεό. Πολέμησε τόν Θεό. Σκότωσε τό Θεό μέσα στήν ψυχή του. Δέν ἔχει Θεό. Εἶπε, ὅτι εἶναι ἕνα ἐξελιγμένο ζῶο, καί κατάντησε ἕνα ἄγριο κτῆνος.
Συμπεριφέρεται ἄγρια, ἄσπλαχνα, ὠμά καί παρανοϊκά. Στό ὄνομα τῆς εἰρήνης κάνει φονικότατους πολέμους καί δημιουργεῖ πρόσφυγες. Κόπτεται γιά τά ἀνθρώπινα δικαιώματα καί καταπατᾶ τά δίκαια ἀνθρώπων καί λαῶν. Ἐμπορεύεται τή ζωή καί τήν ὑγεία, σκοτώνει τά ἀνυπεράσπιστα ἔμβρυα, γιά νά ζήσουν αὐτοί πού πρόλαβαν νά γεννηθοῦν. Μιλάει γιά ἐλευθερία καί ὑποδουλώνει τούς ἀνθρώπους σέ καταστροφικά πάθη ἤ κατασκοπεύει τούς πάντες μέ κάμερες καί μικροτσίπ ἐμφυτευμένα σέ διάφορα ἀντικείμενα, ἀκόμη καί στό σῶμα. Μιλάει γιά λιτότητα καί οἰκονομία, ἐνῶ ταυτόχρονα προβάλλει τήν ὑπερκατανάλωση. Ἀναζητᾶ τίς ἡδονές καί πεθαίνει ἀπ’ τό ἀλκοόλ, τά τσιγάρα, τά ναρκωτικά, τά ἀφροδίσια νοσήματα καί τίς παρά φύση σαρκικές πράξεις. Διατείνεται ὅτι αὔξησε τό μέσο ὄρο ζωῆς τῶν ἀνθρώπων, καί προγραμματίζει τήν ἐξόντωση τῶν περισσοτέρων, γιά νά μπορέσουν νά ζήσουν οἱ λιγότεροι. Ζεῖ μέσα σέ φοβίες καί ἄγχη καί ἀγωνίες. Ζεῖ μέσα στίς καταθλίψεις, τίς ψυχώσεις καί σ’ ἕνα πλῆθος ψυχασθενειῶν. Ζεῖ μία ζωή χωρίς τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Ζεῖ μία Βαβέλ.
Ὁ ὀρθολογιστής ἄνθρωπος, ὁ τεχνοκράτης, ὁ ὑλιστής, διέγραψε τόν παράδεισο τοῦ Θεοῦ, γιά νά κατασκευάσει τόν δικό του παράδεισο στή γῆ. Προσπάθησε, ἀγωνίσθηκε, πάλεψε. Ἔχυσε ἱδρώτα καί αἷμα. Τό ἀποτέλεσμα; Κατασκεύασε τήν κόλασή του. Καί αὐτή «ἡ κόλαση εἶναι ἡ παρουσία τῶν ἄλλων», ὅπως εἶπε ὁ σύγχρονος ὑπαρξιστής φιλόσοφος Sartr.
Καί ἔρχεται νά βγεῖ γιά ἄλλη μία φορά ἀληθινός ὁ λόγος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, πού εἶπε: «Χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ἰω. ΙΕ’ 6) Χωρίς ἐμένα δέν μπορεῖτε νά κάνετε τίποτα. Καί αὐτό γιατί; Διότι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ Θεός ὁ ἀληθινός ὁ κτίστης καί δημιουργός του κόσμου καί τῶν ἀνθρώπων. Καί μόνο δι’ Αὐτοῦ θά μπορέσει ὁ ἄνθρωπος νά ζήσει ὡς πραγματικός ἄνθρωπος καί νά ἐπιτύχει τό σκοπό τῆς ὑπάρξεώς του, πού εἶναι ἡ θέωση, ἡ εὐτυχία, ἡ μακαριότητα ἐν τῷ Θεῶ.
Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι «τό φῶς τοῦ κόσμου» (Ἰω. Ἡ’ 12) εἶναι «ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή» (Ἰω. ΙΑ’ 25) εἶναι «ὁ ἄρτος τῆς ζωῆς» (Ἰω. Στ’ 35), τόν ὁποῖο ὅταν τρώγει ὁ ἄνθρωπος «ζεῖ εἰς τόν αἰῶνα» (Ἰω. Στ’ 58)
Εἶπε κάποτε ὁ Χριστός: «Ὅποιος μένει μέσα σέ μένα κι ἐγώ μέσα σ’ αὐτόν, αὐτός φέρει πολύ καρπό» (Ἰω. ΙΕ’ 5).
Ὁ κόσμος σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶναι πολύ φτωχός, εἶναι πολύ ἄρρωστος, πεθαίνει. Καί αὐτό, γιατί δέν ἔχει Αὐτόν πού καρποφορεῖ, Αὐτόν πού πλουτίζει τούς ἀνθρώπους καί τά πάντα, Αὐτόν πού ζωογονεῖ.
Ὅποιος βάζει τόν Ἰησοῦ Χριστό στή ζωή του, ζεῖ καί γεμίζει καί περισσεύει.
Δέν χρειάζεται νά σᾶς τό εὐχηθῶ γιά νά τόν βάλετε.
Ἡ ἐμπειρία τό ἐπιβεβαιώνει! Νά τό ἐπιχειρήσουμε!
Μέ κάθε εὐχή καί εὐλογία
(†) Πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Λ. Βασιλείου