Φέτος ἡ ἄνοιξη ἄργησε νά ἔρθει. Ὁ καιρός πρός τό Πάσχα ἄρχισε νά ζεσταίνει. Καί πάλι δέν πολυθύμιζε ἄνοιξη. Ἐμεῖς, ὅπως πάντα, μέσα στήν γκρίνια γιά τίς ἄσχημες καιρικές συνθῆκες. Ἡ ἀναστάτωση τοῦ καιροῦ ἄλλωστε εἶναι ἀπό τίς συνηθισμένες ἀφορμές γκρίνιας, ἄς τό παραδεχτοῦμε. Δέν ξέρουμε πῶς νά ντυθοῦμε. Ἄν πρέπει νά βγάλουμε τά χαλιά ἤ νά περιμένουμε λίγο ἀκόμη. Νά ἀλλάξουμε τά ριχτάρια ἤ ὄχι στό καθιστικό. Νά ἀνεβάσουμε τά χειμωνιάτικα ροῦχα ἤ νά δοῦμε πῶς θά πάει ὁ καιρός καί ἀποφασίζουμε ἀργότερα.
Μεγάλα προβλήματα…. ἐαρινές ἀνησυχίες…. ἀνθρώπινες καταστάσεις. Μόνο ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι ἀσχολούμαστε μέ τόσο ἀνούσια θέματα.
Κάποια ἄλλα δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ, καθώς ἔρχεται ἡ ἄνοιξη, ἀκολουθοῦν τήν σοφία τοῦ Θεοῦ καί ὑπακούουν στά κελεύσματά Του χωρίς ἀγωνίες καί ἀνησυχίες. Αὐτό ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα νά εἶναι ὄμορφα, πολύ ὄμορφα, ἀκόμα κι ἄν εἶναι μικρά ἤ κρυμμένα ἀπό τά μάτια τῶν ἀνθρώπων, ἀκόμα κι ἄν τό χρῶμα τους δέν εἶναι ἐντυπωσιακό ἤ ἔντονο. Ὁ λόγος γιά τά ἑκατομμύρια λουλούδια, πού ἀνθίζουν μέσα στήν ἄνοιξη. Ἄλλα ἀνθίζουν νωρίς, ξεγελασμένα ἀπό μικρές καλοκαιρίες. Ἄλλα ἀργότερα, ἀλλά πάντως ἀνθίζουν καί δημιουργοῦν σέ ὅλους μας μιά εὐφορία.
Ἀνθίζουν στούς κήπους, σέ γλάστρες καί παρτέρια ἤ ἀνεξέλεγκτα στά χωράφια, στούς δρόμους, σέ ἀπόμερα σημεῖα. Εἶναι χαρά Θεοῦ νά τά βλέπεις, εἴτε ἀπό μακριά εἴτε, πολύ περισσότερο, ἀπό κοντά.
Καί τό παράδοξο εἶναι ὅτι, ἀκόμα κι ἄν δέν τά προσέξεις ποτέ, αὐτά συνεχίζουν νά ἀνθίζουν. Μπορεῖ νά μήν τούς δίνει κανείς σημασία. Κανείς ὅμως. Μπορεῖ ἀκόμη τό μέρος στό ὁποῖο ἄνθισαν νά εἶναι ἐπικίνδυνο γι’ αὐτά. Μόλις ἀνοίξουν τά μπουμπούκια τους νά ἔρθει ἕνα ζῶο καί νά τά καταστρέψει. Ἤ, τό χειρότερο, νά μήν προσέξει ὁ περαστικός καί νά τά ποδοπατήσει χωρίς οἶκτο, χωρίς συναίσθηση ὅτι καταστρέφει κάτι τόσο ἁγνό καί ὄμορφο.
Παρ’ ὅλα αὐτά, καί πάλι θά ἀνθίσουν τά λουλούδια. Καί πάλι θά ὀμορφύνουν τόν τόπο στόν ὁποῖο θά βρεθοῦν. Θά μοσχοβολήσουν καί θά ἀνταγωνιστοῦν σέ μυρωδιά τά πιό ἀκριβά ἀρώματα. Χωρίς παράπονο, χωρίς κακία, μέ ὑπομονή καί καρτερία.
Καί καθώς ὁ νοῦς εἶναι εὔκολος στό νά κάνει συλλογισμούς καί συγκρίσεις, βάζω στήν θέση τῶν λουλουδιῶν ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους. Ἄς ἤμασταν κι ἐμεῖς, ἔστω καί λίγο, σάν αὐτά. Νά σκορπούσαμε τήν καλή διάθεση στούς ἄλλους ἀφειδώλευτα, νά μοσχοβολούσαμε μύρο καλοσύνης καί ἀγάπης, νά ὀμορφαίναμε, μέ τό καθαρό μας βλεμμα καί τά φρόνιμά μας λόγια, τίς συντροφιές μας.
Μυροβόλα λουλούδια ἄς γίνουμε. Ὄμορφα, δροσερά, εὐγενικά καί κυρίως ὑπομονετικά
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΜΑΪΟΥ
