Υπό Αιδεσιμολογιωτάτου Πρωτοπρεσβυτέρου Γεώργιου Απ. Γραδούλα
« Καὶ ὥσπερ ἐπὶ τῆς γῆς ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ σου λειτουργὸν αὐτὸν κατέστήσας οὕτω καὶ ἐν τῷ οὐρανίῳ σου θυσιαστηρίῳ ἀνάδειξον»
Άγιε Πρωτοσύγκελλε, Εκπρόσωπε του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Τρίκκης, Γαρδικίου και Πύλης κ. Χρυσοστόμου,
Σεβασμία των μοναχών και μοναζουσών Χορεία,
Σεβαστοί Πατέρες,
κ. Υπουργέ,
κ. Αντιπεριφερειάρχα,
κ. Βουλευτά,
Αγαπητοί αδελφοί εν Κυρίω,
Με αισθήματα χαρμολύπης πένθιμη ομήγυρη, προπέμπουμε σήμερα στην αιωνιότητα τον προκείμενο αγαπητό αδελφό και συλλειτουργό π. Νικόλαο.
Λύπη μεν για τον ανθρώπινο αποχωρισμό. Κι όλοι εμείς εδώ στεκόμαστε με την ίδια απορία «ὁρῶντες τὸ γενόμενον» διότι κατά τον ιερό υμνωδό: «τὴν γὰρ χθὲς ἡμέραν μεθ’ ὑμῶν ἐλάλουν, καὶ ἄφνω ἐπῆλθέ μοι ἡ φοβερὰ ὥρα τοῦ θανάτου» μετατιθέμενος προς την αιωνιότητα, την πραγματική Ζωή.
Χαρά επειδή ο π. Νικόλαος ήδη γεύεται κι απολαμβάνει αυτών των οποίων αφιερώθηκε, ακολούθησε, δίδαξε και βίωσε μέσα από την εκάστοτε ευχαριστιακή σύναξη, που ο Κύριος αξίωσε να τελεί με το να τον καταστήσει λειτουργό Του.
Το πέρασμά του από αυτόν τον κόσμο, ως ιερέας και εφημέριος, ήταν σαν την πορεία ενός αστεριού, που έλαμψε, αλλά δεν χάθηκε και δεν πρέπει να χαθεί, αλλά άφησε το ίχνος του, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά η προσπάθεια της συνέχειας του ανεξίτηλου ίχνους της προσφοράς και θυσίας του Θεανθρώπου.
Η ιεροσύνη είναι το μέγιστο στον κόσμο αξίωμα. Ένα αξίωμα, που ούτε στους αγγέλους δόθηκε ούτε στους αρχαγγέλους. Είναι σφραγίδα ανεξίτηλη! Ακολουθεί και μετά θάνατον τον Ιερέα. Γι’ αυτό και στην ευχή που μόνο στους ιερείς διαβάζεται, ευχόμεθα στον Κύριο και Θεό μας, «όπως ανέδειξε εδώ στη γη ιερέα Του τον μακαριστό αδελφό μας Νικόλαο, έτσι να τον αναδείξει και ιερέα του ουρανίου Του θυσιαστηρίου». Γι’ αυτό και ο Ιερέας κηδεύεται με άπασα την ιερατική του στολή. Και μάλιστα με καλυμμένο με το ιερό κάλυμμα του «αέρα» το πρόσωπό του, όπως ακριβώς και ο θεόπτης Μωϋσής, ο οποίος, όταν συνομίλησε με τον Θεό τεσσαράκοντα ημέρες και νύκτες στο θεοβάδιστο Όρος και δέχθηκε τις δεύτερες πλάκες του Δεκαλόγου, τόση πολλή δόξα έλαβε το πρόσωπό του από τη θεία συνομιλία, ώστε δεν μπορούσαν οι Υιοί Ισραήλ να το δουν. Γι΄ αυτό και αναγκάσθηκε να βάλει κάλυμμα στο πρόσωπό του, για να εγκλείσει κατά κάποιο τρόπο την πολλή λαμπρότητα και δόξα που χυνόταν άπλετα έξω, και να μπορέσουν έτσι να τον δουν οι Ισραηλίτες. Γι’ αυτό καλύπτεται και το πρόσωπο του Ιερέως, γιατί και ο κάθε Ιερέας βλέπει και γεύεται τον ίδιο τον Θεό στην ιερή ώρα της Θείας Λειτουργίας, που μόνον αυτός μπορεί να επιτελέσει!
Αγάπησε πράγματι και βίωσε ο μακαριστός π. Νικόλαος, αυτόν τον Σταυρό. Μεγάλωσε στη φτώχεια, πέρασε θλίψεις, αγωνίες και δοκιμασίες, στερήσεις και δυσκολίες. Νυμφεύθηκε την ευσεβέστατη Ευδοκία, μετά της οποίας απέκτησε τρείς θυγατέρες.
Ο μακαριστός π. Νικόλαος καταγόταν από το Μεγάλο Κεφαλόβρυσο Τρικάλων. Χειροτονήθηκε Διάκονος την 15η Μαρτίου 1981 στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Νεαπόλεως Θεσσαλονίκης από τον τότε Μητροπολίτη Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως κυρό Διονύσιο έχοντας τη Συμμαρτυρία του Πνευματικού του, Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Ξενοφώντος Αγίου Όρους Γέροντος Αλεξίου Μαντζίρη.
Διακόνησε το Ιερό Θυσιαστήριο ως Διάκονος του Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου Ροδοχωρίου-Αρμενοχωρίου Συκεών Θεσσαλονίκης έως 31 Αυγούστου 1981 οπότε και έλαβε Κανονικό Απολυτήριο Γράμμα για την Ιερά Μητρόπολη Τρίκκης και Σταγών.
Από 1η Σεπτεμβρίου 1981 διορίσθηκε μεν ως Διάκονος του Ιερού Ναού Αγίου Αθανασίου Μπάρας Τρικάλων, αλλά υπηρέτησε με ζήλο και αυταπάρνηση τον Μητροπολίτη Τρίκκης και Σταγών Αλέξιο άμα τη ενθρονίσή του τον Οκτώβριο. Μαζί «όργωσαν» στην κυριολεξία ολόκληρη την Ιερά Μητρόπολή μας από άκρου έως άκρου, αποκομίζοντας από τον Γέροντα Αλέξιο πνευματικές εμπειρίες καίριες για την μετέπειτα εκκλησιαστική του πορεία ως ιερεύς του Υψίστου στον Αμπελώνα του Κυρίου.
Χειροτονήθηκε Ιερεύς την 18η Δεκεμβρίου 1983 στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Νικολάου Τρικάλων από τον τότε Μητροπολίτη Τρίκκης και Σταγών κυρό Αλέξιο.
Έκτοτε διακόνησε το Ιερό Θυσιαστήριο από 22 Δεκεμβρίου 1983 στον Ιερό Ναό Αγίου Αθανασίου Πετρωτού Τρικάλων έως 9 Ιανουαρίου 2005.
Όλα αυτά τα είκοσι δύο χρόνια με την καλοσύνη, την πραότητα και το ιερατικό του ήθος ενέπνεε τους ενορίτες του σε σημείο μάλιστα την ημέρα του αποχωρισμού από την ενορία του Πετρωτού σχεδόν σύσσωμο το χωριό εν πομπή τον ξεπροβόδισε μέχρι τη νέα ενορία του. Οι λατρευτικές ευκαιρίες και η όλη διακονία του μέσα από κατηχητικά σχολεία, φιλανθρωπία, πνευματικές δραστηριότητες του π. Νικολάου στο Πετρωτό μένουν ανεξίτηλες ακόμη και σήμερα και ας έχουν περάσει τόσα χρόνια.
Οι ισχυροί δεσμοί του με το Άγιον Όρος, η συναναστροφή του με σπουδαίες εκκλησιαστικές προσωπικότητες και σύγχρονούς μας Αγίους. τον ανέδειξαν σε μια σπουδαία μορφή της τοπικής μας Εκκλησίας
Από 10 Ιανουαρίου 2005 που ανέλαβε την ενορία Αγίου Αθανασίου Πυργετού Τρικάλων με περισσότερο ιερατικό ζήλο αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στο ιερατικό του καθήκον.
Ίδρυσε και διατηρούσε με μεγάλη επιτυχία Τράπεζα Αγάπης (συσσίτιο) στην συνοικία και προσέφερε καθημερινά φαγητό σε πολλούς συμπολίτες μας βοηθώντας τόσο οικονομικά όσο και υλικά. Η απόλυτη συνεργασία με τον Πολιτιστικό Σύλλογο Πυργετού απέφερε καρπούς οργανώνοντας φιλανθρωπικές και πολιτιστικές δραστηριότητες για τη συγκέντρωση χρημάτων. Τα κατηχητικά σχολεία όλων των βαθμίδων, τα χορευτικά τμήματα, η θεατρική ομάδα, οι χορωδίες, τα μαθήματα από καθηγητές σε απόρους μαθητές ανέδειξαν το Πνευματικό Κέντρο του Πυργετού σε κοιτίδα πολιτισμού και φιλόξενη αγκαλιά των νέων ολόκληρης της περιοχής.
Για πολλά χρόνια επιμελούνταν αντιαιρετική εκπομπή στον ραδιοφωνικό σταθμό της Μητροπόλεως μας, αφού ήταν ο συνδετικός κρίκος της Μητροπόλεως Τρίκκης, Γαρδικίου και Πύλης σε θέμα αιρέσεων και παραθρησκιών με την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος συμμετέχοντας ανελλιπώς σε συνέδρια ανά την Ελλάδα και συνεργαζόμενος με τον μακαριστό π. Αντώνιο Αλεβιζόπουλο.
Με κόπο και προσωπική εργασία, μαζί με τη Γερόντισσα Αλεξία, είδε να προχωρά η εκ βάθρων σχεδόν αναστήλωση της παλαιάς Ιεράς Μονής Ζωοδόχου Πηγής Παναγίτσας. Μια Ιερά Μονή, που αποτελεί πλέον τόπο προσευχής όχι μόνο για τους κατοίκους της περιοχής, αλλά και ολοκλήρου της Ελλάδος. Δίκαια θεωρούνται πλέον οι νέοι κτήτορες.
Διετέλεσε μέλος της Διοικητικής και Διαχειριστικής Επιτροπής του Ιερού Προσκυνηματικού Ναού Αγίων Αναργύρων Τρικάλων.
Ήταν ο άοκνος εργάτης και συνέβαλε τα μέγιστα, μη φειδόμενος κόπων και μόχθου, παραλλήλως με τα εφημεριακά του καθήκοντα, να εξυπηρετεί διοικητικά πολλά χωριά της Μητροπόλεώς μας υπακούοντας στις προτροπές του Ποιμενάρχου μας κ. Χρυσοστόμου.
Η τοπική Εκκλησία διά του Μητροπολίτου Τρίκκης και Σταγών κ. Αλεξίου, αμείβουσα τους κόπους και την εύορκο Διακονία αυτού, τον Χειροθέτησε σε Οικονόμο και δια του Σεπτού μας Ποιμενάρχου κ. Χρυσοστόμου σε Πρωτοπρεσβύτερο.
Από τη στιγμή που του ανατέθηκε το διακόνημα της Πνευματικής Πατρότητας υπό του τότε Μητροπολίτη Τρίκκης και Σταγών κ. Αλεξίου καθημερινά εξομολογούσε πολλές ώρες στην ενορία του, περιοδεύοντας σε χωριά ορεινά και του κάμπου, στο Θεραπευτήριο Χρονίων Παθήσεων Τρικάλων, στο Γηροκομείο και τις κατασκηνώσεις της Ιεράς μας Μητροπόλεως αναπαύοντας κάτω από το πετραχήλι του εκατοντάδες ψυχές ανθρώπων.
Πολυσέβαστε Γέροντα,
Θα τολμήσω να κάμω σήμερα, αυτό που μισούσες. Το να μιλήσω δηλαδή εγκωμιαστικά για σένα, μπροστά σου. Τώρα όμως θα σπάσω αυτή την σιωπή για να σκιαγραφήσω σύντομα μερικές πτυχές της προσωπικότητάς σου προς παραδειγματισμό και συμμόρφωση ημών των νεοτέρων. Και αυτό επειδή εσύ ανήκες στην γενιά των παλιών κληρικών. Ήσουν παπάς «παλαιάς κοπής».
Σ’ όλους τους ανθρώπους του Θεού, ανάλογα με τις αρετές που διακρίθηκαν, κάποιος ευαγγελικός λόγος τους ταιριάζει. Δεν δυσκολεύτηκα από την αρχή που σε γνώρισα να καταλάβω, πως σου ταίριαζε απόλυτα ο λόγος που είπε ο Χριστός στους μαθητές του, συνιστώντας ως υπόδειγμα τον εαυτό Του. «Μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ, ὅτι πρᾷός εἰμι καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ». Έτσι σε γνώρισα, κι έτσι με το παράδειγμά σου δίδαξες, γιατί ήσουνα «πρᾶος καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ».
Ως Λειτουργός του Υψίστου σε διέκρινε η απλότητα, η πίστη, η εργατικότητά και η αγάπη προς την αγία μας Ορθοδοξία. Είχες αυξημένη πίστη, ευσέβεια και διάθεση διακονίας λαού του Θεού.
Κύρια εφόδια της ιερατικής σου διακονίας ήταν η μεγάλη μόρφωση και τα πτυχία στη Μέση επτατάξιο Ιερατική Σχολή της Τήνου, στην Ανωτέρα Εκκλησιαστική Σχολή Αθηνών και εν συνεχεία στη Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, αλλά και η πλούσια καρδιά σου. Μια καρδιά πλημμυρισμένη από αγνά συναισθήματα και βιώματα χριστιανικά και θείες εμπειρίες. Προπάντων, μια καρδιά γεμάτη με τη Χάρη του Θεού, που «τὰ ἀσθενῆ θεραπεύει καὶ τὰ ἐλλείποντα ἀναπληροί».
Υπήρξες ευγενής. Υπήρξες ο άνθρωπος της σιωπής. Όχι γιατί δεν είχες τι να πεις, αλλά γιατί ήθελες να μιλάς με περίσκεψη.
Υπήρξες άκακος και αμνησίκακος. Ποτέ δεν κακολόγησες όποιον σε πίκρανε. Η εκδίκηση, ούτε ως λέξη δεν υπήρχε στο λεξιλόγιο της καρδιάς σου.
Υπήρξες αφιλοχρήματος. Ποτέ σου δε ζήτησες. Χέρι δεν άπλωσες. Δεν αγάπησες τα χρήματα. Γι’ αυτό και γεύτηκες πλούσια την αγάπη των ενοριτών σου. Εξάλλου, πολλοί είναι κι εκείνοι που γεύτηκαν τη δική σου αγάπη. Έκανες το καλό και το ξεχνούσες. Σου έφτανε που το γνωρίζει ο Κύριος.
Ήσουν φιλότιμος. Είχες πνεύμα νοικοκυροσύνης. Τα ήθελες όλα καλά και ωραία. Και το Ναό σου, το προαύλιό του, τα ξωκλήσια της ενορίας σου. Όλα θα διαλαλούν τη νοικοκυροσύνη και το ενδιαφέρον σου.
Υπήρξες ακούραστος λειτουργός και φίλος των αγίων, τους οποίους κάθε τόσο τιμούσες λειτουργώντας αγόγγυστα. Όλους αυτούς θα τους βρεις τώρα πρεσβευτές σου μπροστά στο θρόνο του Θεού.
Αγία Άννα, Άγιε Αθανάσιε, Άγιε Εφραίμ, Άγιοι Πάντες σας παραδίδουμε σήμερα τον σεβαστό μας πατέρα Νικόλαο.
Ενώστε τις πρεσβείες σας για την ανάπαυσή του.
Και συ Γέροντα πρέσβευε για όλους εμάς, τον κλήρο και το λαό, στο επουράνιο θυσιαστήριο!
Με δάκρυα φιλούμε τα χέρια σου, που τόσα χρόνια ευλογούσαν…
Με συντριβή φιλούμε τα πόδια σου, τα ακούραστα πόδια σου, που έτρεχαν παντού και πάντοτε…
Με ευλάβεια φιλούμε το τίμιο πετραχήλι σου, που σκόρπισε τόσα χρόνια τη Χάρη και την ευλογία του Θεού στο ποίμνιο της ενορίας σου…
Με δέος θα σηκώσουμε το πονεμένο σώμα σου ως τον τάφο, για να αντλήσουμε την τελευταία ευλογία σου.
Χαλί μακρύ σου στρώνουμε Γέροντα, τις καρδιές μας, και ρένουμε του μισεμού τη στράτα σου μ΄ ευγνωμοσύνης δάκρυα και προσευχές μας.
Αείμνηστε και αγαπητέ μας π. Νικόλαε.
Προέτρεξες πριν από μας να κατοικήσεις τα ουράνια και να βιώσεις «ἐκτυπώτερον, καθαρώτερον, ἐναργέστερον» την του Κυρίου Αγία Ανάσταση.
Έφυγες την εβδομάδα της Ορθοδοξίας αφού όλα τα χρόνια διαλαλούσες το θρίαμβο της αληθινής πίστης του Κυρίου και πόθησες την Ανάσταση, τη λύτρωση, την μετάβαση «ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν Ζωήν».
Για σένα ο τάφος και ο θάνατος δεν θα είναι το τέρμα και η απειλή της παρούσης ζωής. Είναι η αρχή της πέραν του τάφου ζωής, της όντως Ζωής, της Αυτοζωής, που είναι ο Ιησούς Χριστός, ο Σταυρωθείς και Αναστάς, που τόσα χρόνια υπηρέτησες. Τόσα χρόνια που ανελλιπώς λειτούργησες και κοινώνησες το Ζωοποιό Σώμα και το Δεσποτικό Αίμα και μετέδωσες και σ΄ άλλους «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ εἰς ζωὴν αἰώνιον».
Πέρνα τώρα Γέροντα στο φως.
Ζήσε τη χαρά του Παραδείσου.
Πλούσιος που σε προσμένει ο μισθός, όλη τούτη η δόξα είναι δική σου.
Αυτά θα εύρει η αθάνατη ψυχή σου. Αυτά θα ζει και πάλι η ανεξάντλητη Ιερωσύνη σου.
Αναπαύου, λοιπόν, δούλε πιστέ και αγαθέ, στο ουράνιο θυσιαστήριο, περιβεβλημένος την δόξαν της Ιερωσύνης σου, συνοδευόμενος από την βαθειά εκτίμηση και αγάπη της πρεσβυτέρας σου, των παιδιών και εγγόνων σου, των οικείων, των συγχωριανών, των πνευματικών συγγενών και φίλων. «Ἀναπαύου καὶ εὐφραίνου ἐν Κυρίῳ, τὸν ποιήσαντα μεγάλα καὶ θαυμαστά» στην επίγεια ζωή σου για να σε αναπαύσει τώρα στην ουράνια κατάπαυση και ανάπαυσή Του.
Σε αποχαιρετούμε και περιμένουμε να σε συναντήσουμε και πάλι στην άνω πόλη, την άνω Ιερουσαλήμ, η οποία «οὐ χρείαν ἔχει τοῦ ἡλίου οὐδὲ τῆς σελήνης ἵνα φαίνωσιν αὐτή∙ ἡ γὰρ δόξα τοῦ Θεοῦ ἐφώτισεν αὐτήν, καὶ ὁ λύχνος αὐτῆς τὸ Ἀρνίον» (Αποκ. 21, 23). Αναμένουμε την συνάντηση μαζί σου στο Υπερουράνιο Θυσιαστήριο, όπου ακαταπαύστως, μαζί με τους προκεκοιμημένους άλλους αδελφούς και συλλειτουργούς μας, θα τελούμε την αναίμακτη μυσταγωγία, όχι μέσα σε χειροποίητο, αλλά σε αχειροποίητο Ναό, καθώς «ὁ γὰρ Κύριος ὁ Θεὸς ὁ παντοκράτωρ, ναὸς αὐτῆς ἐστιν» (Αποκ. 21,22).
Ας είναι μακαρία «ἡ ὁδὸς ἡ πορεύῃ σήμερον», σεβαστέ πατέρα!
Η αγάπη μας και η βαθύτατη ευγνωμοσύνη μας θα σε συνοδεύουν.
Ο Κύριός μας ας σε συγχωρήσει για ό, τι ως άνθρωπος έσφαλες. Έχεις και τον δικό μας τελευταίο ασπασμό της αγάπης και της συγγνώμης!
Σεβαστέ μας πατέρα Νικόλαε, σ’ ευχαριστούμε για όλα. Σου. Είμαστε παντοτινά ευγνώμονες για ότι προσέφερες στον καθένα μας.
Προσεύχου και για εμάς, κι’ ας έχουμε για πάντα την ευχή σου και τη θύμησή σου…
Ας είναι η μνήμη σου αιώνια.
Καλή ανάπαυση και καλή Ανάσταση!
Μνήσθητι, Χριστέ, ἐν τῇ Βασιλείᾳ Σου·
Νικολάου τοῦ Σοῦ θύτου
καί τοῦ χοροῦ ἀξίωσον αὐτόν τῶν ἁγίων σου,
ὡς λαβόντα τήν σφραγίδα τοῦ Σταυροῦ Σου
εἰς ἕνωσιν ἐν τῷ παραδείσῳ.
