ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΤΟΛΙΑΡΑΣ ΚΑΙ Ν. ΜΑΔΑΓΑΣΚΑΡΗΣ κ. Προδρόμου
“Οι τα χερουβείμ…”, ξεκινά ο ψάλτης και ως κάθε άλλη φορά παίρνω φορά και βυθίζομαι ανακουφισμένος στο στασίδι. Σαν κεραυνός φεύγει ο γέροντας από το στασίδι του, με αρπάζει από το μπράτσο, με σηκώνει ως πούπουλο, με τρυπά με το βλέμμα του και με φωνή ήρεμη ως τα βάθη του ωκεανού, ήτοι μυστήρια ως προς το περιεχόμενο, μου λέει: “θα τα πούμε μετά”.
Το “μετα” με βρήκε με το αντίδωρο στο χέρι., “δε θα εστιάσω στο πόσο αστείο είναι κάποιος να κουράζεται με μια ώρα ορθοστασία κατά το Μυστήριο των Μυστηρίων, παρά μόνο θα σου τονίσω ότι το Χερουβικό αγκαλιάζει μια πύρινη ευχή, αυτός ο ύμνος αισθητοποιεί τη διάνοιξη των ουρανών και την κάθοδο μυριάδων Αγγέλων που με τρόμο πλησιάζουν Αυτόν στον οποίο εμείς μετέχουμε απλώς ανοίγοντας τα στόματα μας” και έκλεισε την παρατήρηση “κάποτε θα καταλάβεις”.
Έγινα μοναχός, διάκονος, ιερέας και περίμενα να καταλάβω βλέποντας κι εγώ έστω μια φτερούγα, αισθανόμενος ένα ανέμισμα αγγελικό. Έπρεπε μάλλον να περιμένω κι άλλο, να κάνω χιλιόμετρα, να λειτουργήσω σε καλύβες και πλινθόκτιστες Εκκλησίες, να δω παιδιά να τρέχουν με εξαπτέρυγα και λαμπάδες μόλις ακούσουν το Χερουβικό, να νιώσω το στρίμωγμα της μικρής και συνάμα μεγάλης αγκαλιας τους για να ομολογήσω ότι οι άγγελοι είναι παρόντες σε κάθε Λειτουργία και κάθε στιγμή, δίχως φτερά, αναπαυμένοι στα καθάρια γέλια των παιδιών.
