Τήν Τετάρτην, 3ην / 16ην Φεβρουαρίου 2022, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τοῦ ἁγίου Συμεών τοῦ Θεοδόχου εἰς τήν ἐπ᾽ ὀνόματι αὐτοῦ Ἱεράν Μονήν, γνωστήν καί ὡς Μονήν τοῦ Κατά Μόνας εἰς τήν Δυτικήν Νέαν Ἱερουσαλήμ.
Κατά τήν ἑορτήν αὐτήν ἡ ἐκκλησία ἑπομένῃ τῇ Εὐαγγελικῇ διηγήσει (Λουκᾶ 2, 22-40) ἀναμιμνῄσκεται τόν δίκαιον Συμεών τόν Θεοδόχον ὡς κατ᾽ ἐξοχήν ὑπουργήσαντα εἰς τό γεγονός τῆς παρουσίας τοῦ Κυρίου εἰς τόν Ναόν κατά τήν τεσσαρακοστήν ἡμέραν ἀπό τῆς κατά σάρκα γεννήσεως Αὐτοῦ.
Ἀναμιμνήσκεται ἡ Ἐκκλησία ὅτι εἰς τόν Συμεών ἦτο κεχριματισμένον ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὅτι δέν θά ἰδῇ θάνατον πρίν ἰδῇ τόν Χριστόν Κυρίου. Ἐπίσης ὅτι τοῦτο συνέβη, ὅτε ὁ Συμεών ἐδέχθη τόν Κύριον εἰς τάς ἀγκάλας αὐτοῦ, ἀνεγνώρισεν δηλαδή Αὐτόν καί ἀνεφώνησεν «νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλόν Σου Δέσποτα κατά τό ρῆμα Σου ἐν εἰρήνῃ, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τό σωτήριόν Σου, ὅ ἡτοίμασας κατά πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν, φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καί δόξαν λαοῦ Σου Ἰσραήλ».
Πρός τιμήν τοῦ γεγονότος τῆς Ὑπαπαντῆς καί Συμεών τοῦ Θεοδόχου ἐτελέσθη εἰς τήν ὡς ἄνω Μονήν Ἑσπερινός ἀφ᾽ ἑσπέρας καί θεία Λειτουργία τήν πρωΐαν, τῆς ὁποίας προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιερέων Μητροπολιτῶν Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Μαδάβων κ. Ἀριστοβούλου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, Ἀραβοφώνων Ρωσοφώνων καί Ρουμανοφώνων Ἱερέων, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μἀρκου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Συμεών, ψαλλόντων τοῦ κ. Βασιλείου Γκοτσοπούλου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Δοσιθέου, καί μετέχοντος ἰκανοῦ λαοῦ ἐκ τῶν μελῶν τῆς ἐν τῷ Κατά Μόνας ἐναπομεινάσης Ἑλληνικῆς παροικίας καί ἐκ τοῦ Ἀραβοφώνου, Ρωσοφώνου καί Ρουμανοφώνου ποιμνίου τοῦ Πατριαρχείου, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα.
Πρός τό εὐλαβές ἐκκλησίασμα τοῦτο ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:
“Αἴνεσιν Κυρίου λαλήσει τό στόμα μου καί εὐλογεῖται πᾶσα σάρξ τό ὄνομα τό Ἅγιον αὐτοῦ εἰς τόν αἰῶνα καί εἰς τόν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος. (Ψαλμ. 144,21)”, ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός.
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,
Ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῇ ἐπωνύμῳ ταύτῃ Μονῇ τοῦ θεοδόχου Συμεών τοῦ δικαίου, ἔνθα καί ὁ τάφος αὐτοῦ, ἵνα ἑορτάσωμεν τήν ἱεράν αὐτοῦ μνήμην αἰνοῦντες καί δοξολογοῦντες τό ἅγιον ὄνομα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Χριστοῦ λέγοντες: «νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλόν Σου Δέσποτα κατά τό ρῆμα Σου ἐν εἰρήνῃ, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τό σωτήριόν Σου, ὅ ἡτοίμασας κατά πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν, φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καί δόξαν λαοῦ Σου Ἰσραήλ», (Λουκ. 2, 29-32)
Ἡ ἑορτή τῆς Ὑπαπαντῆς, δηλονότι τῆς εἰσόδου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐν τῷ Ναῷ τοῦ Σολομῶντος παρά τε τῆς Παναγίας αὐτοῦ Μητρός καί Ἰωσήφ τοῦ δικαίου κατά τήν συνήθειαν τοῦ σκιώδους καί νομικοῦ Μωσαϊκοῦ γράμματος εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένη μετά τῆς σημερινῆς συνάξεως τοῦ Ἁγίου καί δικαίου Συμεών τοῦ Θεοδόχου καί τῆς προφήτιδος Ἄννης. Τούτων λοιπόν τήν σύναξιν ποιούμενοι σήμερον, τήν φρικτήν καί ἄρρητον τοῦ Θεοῦ πρός ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καταγγέλλομεν συγκατάβασιν.
Τήν ἄρρητον ταύτην τοῦ Θεοῦ Πατρός συγκατάβασιν πρός τό ἀνθρώπινον γένος ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Υἱοῦ καί Θεοῦ αὐτῶν Κυρίου δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπιβεβαιοῖ καί μαρτυρεῖ ἀφ᾽ ἑνός μέν ὁ ἐναγκαλισμός ὑπό τοῦ πρεσβύτου Συμεών τοῦ Θεοῦ Λόγου σάρκα γενομένου ὡς βρέφους· καί ἀφ᾽ ἑτέρου ἡ ἀνθομολόγησις τόσον ὑπό τοῦ Συμεών ὅσον καί τῆς Ἄννης, ὅτι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, τοὐτέστιν ὁ Χριστός, εἶναι τό σωτήριον ὅ ἡτοίμασεν [ὁ Θεός] κατά πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καί δόξαν λαοῦ αὐτοῦ Ἰσραήλ”, (Πρβλ. Λουκ. 2, 30-32 καί Λουκ. 2,38).
Τήν θείαν ταύτην συγκατάβασιν διατρανοῖ μεγαλοφώνως καί ὁ ὑμνῳδός λέγων: “Ὁ τόν Ἀδάμ δημιουργήσας βαστάζεται ὡς βρέφος. Ὁ ἀχώρητος χωρεῖται ἐν ἀγκάλαις τοῦ Πρεσβύτου. Ὁ ἐπί τῶν κόλπων ἀπεριγράπτως ὑπάρχων τοῦ Πατρός αὐτοῦ, ἑκῶν περιγράφεται σαρκί, οὐ θεότητι ὁ μόνος φιλάνθρωπος”.
Ἡ δέ συγκατάβασις τοῦ Θεοῦ ἀφορᾷ εἰς τό ἔργον τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου ὑπό τοῦ Μεσσίου Χριστοῦ καί τήν ἀποκάλυψιν τῆς δικαιοσύνης Αὐτοῦ ὡς φῶς, ἐνώπιον ὅλων τῶν λαῶν καί ἐθνῶν ὡς προκατήγγειλεν ὁ προφήτης Δαυΐδ “Ἐγνώρισεν Κύριος τό σωτήριον αὐτοῦ, ἐναντίον τῶν ἐθνῶν ἀπεκάλυψεν τήν δικαιοσύνην αὐτοῦ” (Ψαλμ. 97,2). Τήν καθολικότητα καί παγκοσμιότητα τοῦ σωτηριώδους ἔργου τοῦ Μεσσίου, τοῦ Μυστηρίου δηλονότι τῆς θείας Οἰκονομίας εὐαγγελίζεται ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς, ἐπικαλούμενος τόν μεγαλοφωνώτατον Ἡσαΐαν: “ὄψεται πᾶσα σάρξ τό σωτήριον τοῦ Θεοῦ”, (Λουκ. 3,6/ Ἡσ. 40,5).
Ἑρμηνεύων τούς λόγους τούτους τοῦ Ἡσαΐου ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει: “Προητοίμασται γάρ τό Χριστοῦ μυστήριον καί πρό αὐτῆς τῆς τοῦ κόσμου καταβολῆς· πεφανέρωται δέ ἐν ἐσχάτοις τοῦ αἰῶνος καιροῖς, γέγονε δέ φῶς τοῖς ἐν σκότει καί πεπλανημένοις, καί ὑπό χεῖρα πεσοῦσι διαβολικήν”. Οἱ λόγοι οὗτοι τοῦ Πατρός ἡμῶν Κυρίλλου προέρχονται ἀπό τούς ἀποστόλους Πέτρον (Α´ Πέτρ. 1,20) καί τόν θεῖον Παῦλον, κατά τόν ὁποῖον οἱ ἄνθρωποι πλανηθέντες ὑπό τοῦ διαβόλου “μετήλλαξαν τήν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ψεύδει καί ἐσεβάσθησαν καί ἐλάτρευσαν τήν κτίσιν παρά τόν κτίσαντα”, (Ρωμ. 1,25).
Ὄντως ὁ Χριστός ἐγένετο φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐνθνῶν ἀλλά καί εἰς δόξαν λαοῦ Αὐτοῦ. Ἡ δέ ἔκφρασις “καί εἰς δόξαν λαοῦ Αὐτοῦ ” ἀφορᾷ κατά τόν Ἅγιον Κύριλλον εἰς τό “λεῖμμα κατ᾽ ἐκλογήν” (Ρωμ. 11,5) τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. “Εἰ γάρ καί γεγόνασί τινες ἐξ αὐτῶν [τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ] ὑβρισταί καί ἀπειθεῖς καί ἀσυνεσίας ἔμπλεω τήν διάνοιαν ἔχοντες, ἀλλ᾽ οὖν σέσωσται τό κατάλειμμα, καί δεδόξασται διά Χριστοῦ. Ἀπαρχή δέ τούτων [τοῦ καταλείμματος] οἱ θεσπέσιοι γεγόνασι μαθηταί [Ἀπόστολοι], ὧν ἡ τῆς εὐκλείας φαιδρότης ὅλην περιαστράπτει τήν ὑπ᾽ οὐρανόν”, ἐπισημαίνει ὁ ἅγιος Κύριλλος· “καί εὐλόγησεν αὐτούς Συμεών καί εἶπε πρός Μαριάμ τήν μητέρα αὐτοῦ· ἰδού οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καί ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ ᾿Ισραήλ καί εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον”. (Λουκ. 2,34) Ἀγόμενος ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὁ Πρεσβύτης Συμεών ηὐλόγησεν τήν Παρθένον Μαρίαν καί τόν υἱόν αὐτῆς τό βρέφος Χριστόν καί τήν μέν Παρθένον διότι τέτοκεν οὐκ ἐξ ἀνδρῶν, ἀλλ᾽ ἐπελθόντος ἐπ᾽ αὐτήν Πνεύματος Ἁγίου. Τόν δέ Χριστόν ηὐλόγησε λέγων: “ἰδού οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καί ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ ᾿Ισραήλ καί εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον”.
Σχολιάζων τούς προφητικούς τούτους λόγους τοῦ Συμεών ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας ἐπικαλεῖται τά διά στόματος τοῦ προφήτου Ἡσαΐου λεχθέντα θεῖα λόγια: ” ἔφη γάρ που πάλιν ὁ Θεός καί Πατήρ, ἰδού τίθημι ἐν Σιών λίθον προσκόμματος καί πέτραν σκανδάλου, καί πᾶς ὁ πιστεύων ἐπ᾿ αὐτῷ οὐ καταισχυνθῇ”, (Ἡσ. 28,16/ Ρωμ. 2, 33), ἐφ᾽ ᾧ ἄν πέσῃ, λικμήσῃ αὐτόν”, (Γ´ Βασιλ. 14,15).
Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Θεός Πατήρ εἰς τά θεμέλια τῆς Σιών ἔθετο λίθον ἐκλεκτόν, ἀκρογωνιαῖον καί ἔντιμον, δηλαδή τόν Χριστόν εἰς τόν ὁποῖον ὅσοι ἐπίστευσαν δέν κατῃσχύνθησαν· ὅσοι δέν ἐπίστευσαν καί δέν κατενόησαν τό μέγα μυστήριον τῆς σωτηρίας τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ Χριστῷ ἐσκόνταψαν / ἔπεσαν καί συνετρίβησαν, τοὐναντίον ἀνέστησαν [=ἠγέρθησαν] ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἐπίστευσαν.
Σημεῖον δέ ἀντιλεγόμενον (Λουκ. 2,3) ὀνομάζει τόν Τίμιον Σταυρόν ἡ Ἁγία Γραφή, ὡς κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος: “Ἰουδαίοις μέν σκάνδαλον, Ἕλλησιν [ἔθνεσιν] δέ μωρία” (Α´ Κορ. 1,23). Αὐτόν ἀκριβῶς τόν Σταυρόν καί τόν ἐπ᾽ αὐτοῦ μαρτυρικόν καί αἰσχυντόν θάνατον τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Υἱοῦ τῆς Θεοτόκου Παρθένου ἐννοοῦσεν ὁ δίκαιος Συμεών λέγων Αὐτῇ [τῇ Θεοτόκῳ]: “Καί σοῦ δέ αὑτῆς τήν ψυχήν διελεύσεται ρομφαία”, (Λουκ. 2,35).
Ὁ Χριστός τόν Ὁποῖον ἐδέξατο εἰς τάς ἀγκάλας αὐτοῦ ὁ Πρεσβύτης Συμεών, εἶναι ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος τῆς Ἐκκλησίας, τά δέ μέλη αὐτῆς “γένος ἐκλεκτόν, βασίλειον ἱεράτευμα, ἔθνος ἅγιον, λαός εἰς περιποίησιν, κηρύττει ὁ θεσπέσιος Ἀπόστολος Πέτρος, ὅπως τάς ἀρετάς ἐξαγγείλητε τοῦ ἐκ σκότους ἡμᾶς καλέσαντος εἰς τό θαυμαστόν αὐτοῦ φῶς” (Α´ Πέτρου 2,9). Δι᾽ ὅ καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, καλούμεθα ἵνα δεχθῶμεν εἰς τάς πνευματικάς ἡμῶν ἀγκάλας, τοὐτέστιν εἰς τάς διανοίας καί τάς καρδίας ἡμῶν τό θαυμαστόν φῶς τοῦ Χριστοῦ”. Μετά δέ τοῦ ψαλμῳδοῦ εἴπωμεν: “Οἱ ὀφθαλμοί μου Κύριε ἐξέλιπον εἰς τό σωτήριόν Σου καί εἰς τό λόγιον τῆς δικαιοσύνης Σου”. (Ψαλμ. 118, 123). Ἀμήν. Ἔτη πολλά καί ὑγιεινά!”
Μετά τό τέλος τῆς θείας Λειτουργίας ὁ πολιός ἡγούμενος καί ἀνακαινιστής τῆς Μονῆς ὁσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Θεοδώρητος, παρά τάς δυσκολίας τῆς ὑγιείας του, ἐδεξιώθη τόν Μακαριώτατον καί ὅλον τό ἐκκλησίασμα εἰς τό ἡγουμενεῖον καί τό προαύλειον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς.
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας
