Τή σημερινή Κυριακή, 13η Φεβρουαρίου τ. ἔ., πού ἡ Ἐκκλησία μας ἀναγινώσκει ὡς Εὐαγγελική Περικοπή τό ἐξαίρετο φιλολογικοθεολογικό ἀριστούργημα ἀπό τό κατά Λουκᾶν Εὐαγγέλιο, τή λεγομένη Περικοπή Τελώνου καί Φαρισαίου (Λουκ ιη΄ 10-14), στά ἱερά ἀναλόγια χρησιμοποιεῖται πλέον τό λεγόμενο Τριώδιο, τό ἱερο ἐκεῖνο ὑμνολογικό βιβλίο τῆς Ὀρθοδοξίας πού τελειώνει τό Μέγα Σάββατο τό βράδυ μέ τήν ὑποδοχή τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας. Εἶναι τό ἔναυσμα, καλύτερα δέ ἡ προαναγγελία τῆς ἐνάρξεως μετά ἀπό λίγο τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαροκοστῆς πού ξεκινᾶ ἀπό τήν Καθαρά Δευτέρα καί μᾶς ὁδηγεῖ στή Μεγάλη Ἑβδομάδα τοῦ Πάθους καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας. Τήν Κυριακή, λοιπόν, αὐτή ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ ἀκολουθούμενος ἀπό τούς Διακόνους του π. Ἀμφιλόχιο Χάϊτα καί π. Νικόλαο Τσεπίση, ἐπεσκέφθη τήν Ἐνορία Ἁγίου Νικολάου Στρατονίκης, στήν ὁποία ἐφημερεύει ὁ ἐντιμότατος, φιλακόλουθος καί λίαν φιλάνθρωπος Παν. Ἀρχιμ. π. Εὐστράτιος Λιασσῆς, ἐκλεκτός συνεργάτης τοῦ Μητροπολίτου μας, ἀφοῦ τόν ἐπέλεξε ὡς Μέλος τοῦ Δ.Σ. τοῦ Γηροκομείου μας ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΟΥ ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ. Τόν Σεβασμιώτατο ὑπεδέχθη ὁ εὐλογημένος Λαός τῆς Στρατονίκης, μέ ἐπικεφαλῆς τόν Ἀντιδήμαρχο κ. Νικόλαο Κεφαλᾶ καί τόν Τοπικό Πρόεδρο κ. Νικόλαο Ἀντωνίου.
Νά σημειωθῆ ὅτι πρό καιροῦ ἔγινε διάρρηξη κατά τή διάρκεια τῆς νυκτός σ’ αὐτόν τόν Ἱερό Ναό καί ἀρπάγησαν Τίμια Λειτουργικά Σκεύη, πρᾶγμα τό ὁποῖο ἐλύπησε πολύ τήν Ἐνορία καί τόν Ἐπίσκοπό μας. Γιά τοῦτο καί ἐθεώρησε καλό ὁ Ποιμενάρχης μας νά προστρέξη σήμερα στήν πληγεῖσα Ἐνορία καί νά στηρίξη τόν Ἐφημέριο, τό λοιπό Ἐκκλησιαστικό Συμβούλιο καί τό φιλόχριστο Ποίμνιο.
Φυσικά ὁ λόγος τοῦ σημερινοῦ κηρύγματος ἐστράφη περί τήν ἀρετή τῆς ταπεινώσεως πού μεγαλοφωνότατα ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοση, θεωρώντας την ὡς κεφαλαιώδη καί ἀρχική ἀρετή, τή θέτει πρώτη στόν κατάλογο καί στόν δρόμο τῆς ἀσκήσεως πού καλεῖται ὁ κάθε χριστιανός αὐτή τήν Ἁγία Περίοδο νά διαβῆ. Ταπείνωση, εἶπε ὁ ὁμιλητής, κατά τόν Ἅγιο Μάξιμο τόν Ὁμολογητή εἶναι “θυσία τῶν πάντων καί ἐπώδυνη κένωση”, εἶναι θεοδίδακτη καί θεόσδοτη ἀρετή, εἶναι δώρημα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί “δεσποτική ἐντολή καί στολή” πού συγκροτεῖ τήν οὐσία τῆς ὀρθόδοξης ζωῆς ὡς συνισταμένη καί περιεκτική ὅλων τῶν ἀρετῶν, κατά τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο. «Ὅ,τι εἶναι τό ἁλάτι γιά κάθε τροφή, τοῦτο εἶναι ἡ ταπείνωση γιά κάθε ἀρετή. Ἄν τήν ἀποκτήσουμε, μᾶς κάνει υἱούς τοῦ Θεοῦ καί μᾶς παριστάνει ἐνώπιόν Του χωρίς ἔργα ἀγαθά ἀπό μέρους μας. Γιατί χωρίς αὐτήν ὅλα τά ἔργα μας εἶναι μάταια καί ὅλες οἱ ἀρετές καί ὅλες οἱ ἐργασίες μας. Γιατί χωρίς τήν ταπείνωση δέν μπορεῖ νά τελειωθῆ τό ἔργο τοῦ ἀνθρώπου», θά ἐπιμείνη ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής.
Ὁ Χριστός εἶναι ἡ Ἄκρα Ταπείνωση, ὁ Χριστός εἶναι πρότυπο ταπεινώσεως, εἶπε ὁ Σεβασμιώτατος, γιατί ἡ μόνη ὀρθή τοποθέτηση τοῦ χριστιανοῦ ἀπέναντι στόν Θεό εἶναι ἐκείνη πού ὑπέδειξε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός σάν ἐπεδήμησε στή γῆ κι ἔγινε καί ἄνθρωπος. Ὁ Χριστός μᾶς ἄφησε αἱμάτινα χνάρια καί ὑποδείγματα γιά τό τί σημαίνει ταπείνωση! Ἦταν καί εἶναι ὁ Ἴδιος ἡ Ἔνσαρκη Ταπείνωση: «…ὅς…ἑαυτόν ἐκένωσε μορφήν δούλου λαβών, ἐν ὁμοιώματι ἄνθρώπων γενόμενος, καί σχήματι εὑρεθείς ὡς ἄνθρωπος ἐταπείνωσε ἑαυτόν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ…» (Φιλ β΄6-8), δηλαδή, «…ὁ Ὁποῖος… ἐκένωσε τόν ἑαυτό Του, γιατί ἐμίκρυνε μόνος Του πρός καιρόν τή δόξα καί τό μεγαλεῖο τῆς Θεότητός Του καί ἔλαβε μορφή δούλου, καί γίνηκε ὅμοιος μέ τούς ἀνθρώπους. Καί κατά τό ἐξωτερικό φαινόμενο βρέθηκε σάν ἄνθρωπος, ἐνῶ πραγματικά δέν ἦταν μόνο ἄνθρωπος, ὅπως φαινόταν, ἀλλά ἦταν συγχρόνως καί Θεός. Καί ταπείνωσε τόν ἑαυτό Του καί γίνηκε ὑπήκοος μέχρι θανάτου, καί μάλιστα θανάτου σταυρικοῦ, πού ἦταν ὁ πλέον ὀδυνηρός καί ἐπωνείδιστος θάνατος»!
Τά Εὐαγγέλια κραυγάζουν, συνέχισε ὁ ὁμιλητής, ὅτι ὁ Θεός κουρνιάζει ταπεινά στίς καρδιακές θύρες γιά νά γεννήση σωτηρία· καί ἀπό τό ὕψος αὐτό σιγοψιθυρίζει στό πλάσμα Του: «Ἐγώ πατέρας, ἐγώ νυμφίος, ἐγώ οἰκία, ἐγώ τροφέας, ἐγώ ρίζα, ἐγώ θεμέλιο γιά σένα… ἐγώ φίλος καί ξένος καί κεφαλή καί ἀδελφός καί άδελφἠ καί μητέρα. Τά πάντα ἐγώ,… ἐγώ φτωχός γιά σένα καί ἀλήτης· στόν σταυρό γιά σένα, στόν τάφο γιά σένα, στόν οὐρανό γιά σένα.. κάτω στή γῆ γιά σένα… τί πλεόν θέλεις;», ἐρωτᾶ ὁ Ἱερός Χρυσόστομος. Γιά νά καταλήξη: «Στίς ταπεινές ψυχές ἀναπαύεται ὁ Κύριος, ἐνῶ στίς περήφανες καρδιές τά πάθη τῆς ἀτιμίας»!
Καί κατέληξε ὁ Ἐπίσκοπός μας: «Ὁ π. Παῦλος Εὐδοκίμωφ θά μᾶς πῆ ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει ταπείνωση ὅταν παύη νά θεωρῆ τόν ἑαυτό του κέντρο τῶν πάντων· ὅταν νιώθη ὅτι τό πᾶν ἀνήκει στόν Θεό… Καί συμπεραίνει, ἡ τέχνη τῆς ταπεινώσεως δέν εἶναι καθόλου τό νά γίνης τοῦτο ἢ ἐκεῖνο, ἀλλά νά εἶσαι ἀκριβῶς στό μέτρο πού σοῦ δόθηκε ἀπό τόν Θεό! Ἢ καλύτερα, ὅπως τό διατυπώνει ὁ Φώτης Κόντογλου, στό μέτρο πού σοῦ δωρήθηκε ἀπό τόν Θεό! Ταπεινός τελικά εἶναι ἐκεῖνος πού ξέρει τά ὅριά του, πού γνωρίζει ὅτι εἶναι πηλός, ὁ ὁποῖος ἔχει ἀνάγκη νά φορέση φτερά μεγαλωσύνης γιά νά φτάση στόν Πατέρα. Τά φτερά τῆς μεγαλωσύνης λέγονται ταπείνωση καί ὁ δρόμος πού πρέπει νά πάρης λέγεται θυσία!».
