ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΑΠΡΙΛΙΟΥ
Πολλές φορές γίνεται λόγος γιά τήν προσφορά τῶν μοναχῶν στήν κοινωνία καί κυρίως τῶν ἀσκητῶν, οἱ ὁποῖοι φαινομενικά εἶναι τελείως ἀποκομμένοι ἀπ’ αὐτήν. Κάποιος ἀνίδεος στήν πνευματική ζωή, μιλώντας μέ σιγουριά στή γνώμη του, θά ἰσχυρισθεῖ ὅτι οἱ ἀσκητές δέν προσφέρουν τίποτα στό κοινωνικό σύνολο. Ὅποιος ὅμως κάνει πνευματική ζωή, σίγουρα ἔχει διαπιστώσει τή μεγάλη ἀξία καί δύναμη τῆς προσευχῆς. Τέτοια δύναμη, πού μπορεῖ νά κατορθώσει τά ἀκατόρθωτα. Γνωρίζει συνεπῶς ὅτι οἱ ἀσκητές μέσῳ τῆς προσευχῆς τους εἶναι αὐτοί οἱ ὁποῖοι οὐσιαστικά «κρατοῦν» τόν κόσμο ἀπό τήν πνευματική καί ὑλική καταστροφή.
Ἡ προσευχή ὅμως δέν εἶναι ἔργο μόνο τῶν μοναχῶν καί ἀσκητῶν, ἀλλά καί ὅλων τῶν πιστῶν. Ὁ καθένας μπορεῖ νά ἐξασκήσει τήν προσευχή καί νά προσφέρει τά μέγιστα στό κοινωνικό σύνολο, ἀθόρυβα καί ἀποτελεσματικά. Ἐδῶ ἀνοίγεται καί ἕνας ἄλλος τεράστιος τομέας προσφορᾶς τῆς γυναίκας στήν κοινωνία, πού γιά πολλούς εἶναι ἄγνωστος ἀλλά καί ἀνερμήνευτος. Ἡ πιστή γυναίκα ὅμως τόν χρησιμοποιεῖ στήν καθημερινότητά της, μέ πολλά ἁπτά καί θαυμαστά ἀποτελέσματα.
Εἶναι γνωστό ὅτι ἡ γυναικεία φύση εἶναι συναισθηματική. Αὐτό βοηθάει πολύ τήν γυναίκα νά ἀφιερώσει χρόνο στήν προσευχή, ἀλλά καί νά εἶναι θερμότερη καί καρδιακή. Ἔχει συνεπῶς αὐτές τίς προϋποθέσεις πού βοηθοῦν νά γίνει ἡ προσευχή της εὐπρόσδεκτη ἀπό τόν Θεό. Γιά τόν λόγο αὐτό συναντοῦμε πολύ περισσότερες γυναῖκες μέσα στόν ἱερό ναό ἀπό ὅ,τι ἄνδρες. Ἀλλά καί ἐντός τοῦ σπιτιοῦ, οἱ γυναῖκες προσεύχονται πολύ περισσότερο ἀπό τούς ἄνδρες. Αὐτός εἶναι ὁ γενικός κανόνας, ὁ ὁποῖος βέβαια ἔχει καί τίς ἐξαιρέσεις του.
ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ
Σέ ὅλα τά σπίτια, πού προσπαθοῦν οἱ οἰκεῖοι νά κάνουν πνευματική ζωή, ἡ μορφή τῆς μητέρας ἤ τῆς γιαγιᾶς, γονατιστή μέ τό προσευχητάριο στό χέρι, εἶναι πολύ συνηθισμένη. Ὅσοι ἔχουν μεγαλώσει σέ τέτοια σπίτια, αὐτό τό ἔβλεπαν καθημερινά. Ἀλλά καί σέ σπίτια μέ λιγότερη πνευματική ζωή, πάλι ἡ γυναίκα εἶναι αὐτή ἡ ὁποία, ἀναλογικά μέ τούς ὑπόλοιπους, θά προσευχηθεῖ περισσότερο.
Ἡ γυναίκα-μάνα, εἶναι αὐτή ἡ ὁποία, γονατιστή καί μέ δάκρυα στά μάτια, προσεύχεται καθημερινά γιά τόν σύζυγο καί τά παιδιά της. Ἡ προσφορά της αὐτή, ἄν καί φαινομενικά εἶναι μηδαμινή, στήν πραγματικότητα εἶναι τεράστια. Ὅλοι γνωρίζουν ὅτι τά προβλήματα τοῦ σπιτιοῦ, καί κυρίως αὐτά πού ἔχουν νά κάνουν μέ τά παιδιά καί τούς ἐφήβους, εἶναι δυσεπίλυτα καί φέρνουν μεγάλες στενοχώριες μέσα στό σπίτι. Μοναδική λύση σέ τέτοιες περιπτώσεις ἀποτελεῖ ἡ προσευχή, τό βάρος τῆς ὁποίας τό ἀναλαμβάνει συνήθως ἡ μάνα.
Καί μιλᾶμε γιά βάρος, διότι ἡ προσευχή εἶναι πνευματική ἐργασία. Δέν εἶναι κάτι τό εὔκολο. Θέλει κόπο, χρόνο, ὑπομονή, ἐπιμονή, πίστη καί πολλή ἀγάπη. Γράφει ὁ ἱερός Αὐγουστῖνος γιά τή μητέρα του, «οἱ δέ πόνοι της, γιά νά μέ γεννήσει διά τοῦ πνεύματος μέ τήν προσευχή, ἦταν σκληρότεροι ἀπό ἐκείνους, τούς ὁποίους ὑπέφερε, γιά νά μέ γεννήσει σωματικά» (Ἐξομολογήσεις, βιβλ. ε΄). Καί ἀλλοῦ: «Ἡ μητέρα μου, βλέπουσα τήν ἀμαρτωλότητά μου, ἔχυνε δάκρυα στήν προσευχή περισσότερα ἀπό ἐκεῖνα τά ὁποῖα χύνουν οἱ μητέρες πάνω στό νεκρό σῶμα τῶν ἀγαπημένων παιδιῶν τους» (Ἐξομολογήσεις, βιβλ. γ΄).
Ἔτσι λοιπόν ἡ γυναίκα-μάνα καθίσταται ἡ ἀφανής ἡρωίδα ἀλλά καί σωτήρας ἐντός τοῦ σπιτιοῦ της, ἀφοῦ κατορθώνει μέ τόν πλέον ἀποτελεσματικό τρόπο, τήν προσευχή, νά βοηθήσει ὅλα τά ὑπόλοιπα μέλη, ὅπως καί νά λύσει θέματα πού ταλανίζουν τήν οἰκογένεια.
ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΤΟΝ ΝΑΟ
Θέλοντας ὁ Κύριος νά μᾶς δώσει νά καταλάβουμε τήν ἀξία τῆς κοινῆς προσευχῆς, ἀνέφερε: «Ἐάν δύο ὑμῶν συμφωνήσωσιν ἐπί τῆς γῆς περί παντός πράγματος οὗ ἐάν αἰτήσωνται, γενήσεται αὐτοῖς παρά τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. Οὗ γάρ εἰσι δύο ἤ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τό ἐμόν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν» (Ματθ. ιη΄ 19-20). Ἡ προσευχή συνεπῶς πού γίνεται στόν ναό ἔχει τή δύναμη νά πραγματοποιήσει τά αἰτήματα. Εἴπαμε καί πιό πάνω ὅτι ἡ πλειοψηφία τῶν ἐκκλησιαζομένων εἶναι γυναῖκες. Ἔτσι λοιπόν ἡ δύναμη τῆς κοινῆς προσευχῆς, ὅπως μᾶς τήν περιέγραψε ὁ Κύριος, πηγαίνει στά χέρια κυρίως τῶν γυναικῶν. Αὐτές, πού κατακλύζουν τούς ναούς, ἔχουν καί τή δύναμη νά προσφέρουν μέσω τῆς κοινῆς προσευχῆς σέ πολλούς κοινωνικούς τομεῖς.
ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΣΤΗ Θ. ΛΑΤΡΕΙΑ
Ἐντός τοῦ ἱεροῦ ναοῦ, ἡ προσφορά τῆς γυναίκας στίς Ἀκολουθίες μπορεῖ νά ἀποκτήσει καί προσωπική σφραγίδα. Εἶναι σύνηθες τό φαινόμενο, σέ κάποιες ἁπλές Ἀκολουθίες, ὅπως Παρακλήσεις, νά ψάλλουν γυναῖκες. Ἐπίσης οἱ ἴδιες, σέ συνεργασία μέ τόν ἱερέα, μποροῦν νά ὀργανώσουν τέτοιες λατρευτικές εὐκαιρίες, σέ τακτά ἤ ἔκτακτα χρονικά διαστήματα, θέτοντας τόν ἑαυτό τους στίς ἀνάγκες τῆς Λατρείας. Συνηθισμένο εἶναι καί τό φαινόμενο, νά ὀργανώνουν θεῖες Λειτουργίες ἤ ἄλλες Ἀκολουθίες σέ διάφορα ἐξωκκλήσια.
Ὅλα αὐτά, παλιότερα τά ἀναλάβανε μιά τάξη γυναικῶν πού λεγόταν διακόνισσες, ἡ ὁποία σήμερα δέν ὑπάρχει. Ὑπάρχουν ὅμως αὐτές οἱ διακονίες, οἱ ὁποῖες τελοῦνται ἀπό εὐλαβεῖς κυρίες, πού γνωρίζουν τή δύναμη τῆς προσευχῆς καί τῶν ἱερῶν Ἀκολουθιῶν, καί ἀφιερώνουν τόν ἑαυτό τους σ’ αὐτές. Μία ἀπό τίς πρῶτες διακόνισσες ἦταν ἡ μαθήτρια τοῦ ἀποστόλου Παύλου Φοίβη, τήν ὁποία σύστησε ὁ Ἀπόστολος στούς Ρωμαίους, «σᾶς συστήνω δέ τή Φοίβη τήν ἀδελφή μας, πού εἶναι διακόνισσα τῆς Ἐκκλησίας στίς Κεχρεές, γιά νά τή δεχτεῖτε στό ὄνομα τοῦ Κυρίου, ὅπως ἁρμόζει σέ ἁγίους, καί νά τῆς παρασταθεῖτε σέ ὅ,τι σᾶς ἔχει ἀνάγκη» (Ρωμ. ιστ΄ 1-2). Μάλιστα στίς Ἀποστολικές Διαταγές ἀναφέρονται τά χαρίσματα, μέ τά ὁποῖα πρέπει νά εἶναι προικισμένη ἡ διακόνισσα, «πραείαν, ἥσυχον, ἐπιεικῆ, ἄκακον, ἀόργητον, μή πολύλαλον, μή κραύγασον, μή πολύγλωσσον, μή κατάλαλον, μή λεξίθηρον, μή φιλοπράγμονα».
Ἔτσι λοιπόν, καί ἐντός καί ἐκτός τοῦ ναοῦ, ἡ γυναίκα μπορεῖ νά προσφέρει τά μέγιστα μέσω τῆς προσευχῆς.
