Ὁ ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, πού ὡς στρατιώτης ὑπηρετοῦσε στό μέτωπο, στόν πόλεμο τοῦ 1940, εἶπε κάποτε: «Eὐλογημένοι, στόν πόλεμο τοῦ 1940, στό μέτωπο, οἱ Ἕλληνες μάλωναν μεταξύ τους γιά τό ποιός θά πάει μπροστά, στήν πρώτη γραμμή. Οἱ νέοι τότε τραβοῦσαν πίσω τούς μεσήλικες καί τούς ἔλεγαν: Πηγαίνετε ἐσεῖς πίσω, γιατί ἔχετε οἰκογένεια καί παιδιά, καί ἀφῆστε ἐμᾶς μπροστά».
Εἶναι πράγματι παράξενη καί πρωτάκουστη ἡ ἀντίδραση τῶν Ἑλλήνων μετά τήν εἴδηση τῆς ἔναρξης τοῦ πολέμου. Θά περίμενε κανείς, τό πρωινό ἐκεῖνο τῆς 28ης Ὀκτωβρίου, νά δεῖ πρόσωπα σκυθρωπά. Συνέβη ὅμως τό ἀκριβῶς ἀντίθετο. Ὁ κόσμος, στό ἄκουσμα τοῦ πολέμου, ξεσπᾶ σέ ζητωκραυγές σάν νά εἶχαν πανηγύρι. Τό ΟΧΙ γίνεται δεκτό μέ ἐνθουσιασμό ἀπό ὅλο τόν ἑλληνικό λαό, ὁ ὁποῖος ξυπνᾶ στίς 6 τό πρωί ἀπό τίς σειρῆνες τοῦ πολέμου στίς πόλεις καί τίς καμπάνες τῶν ἐκκλησιῶν πού ἠχοῦσαν ἀσταμάτητα στά μικρά χωριά. Ὁ ραδιοφωνικός σταθμός τῶν Ἀθηνῶν μετέδιδε διαρκῶς τό πρῶτο ἀνακοινωθέν τοῦ Γενικοῦ Στρατηγείου: «Αἱ ἡμέτεραι δυνάμεις ἀμύνονται τοῦ πατρίου ἐδάφους», διαγγέλματα ἡγετῶν τοῦ κράτους καί ἐμβατήρια. Οἱ ἐφημερίδες ἐξέδιδαν ἔκτακτα φύλλα καί ἀνακοίνωναν τό γεγονός.
Οἱ Ἕλληνες στό μέτωπο πάλευαν σκληρά. Ἀπό τήν μιά οἱ Ἰταλοί καί ἀπό τήν ἄλλη ὁ βαρύς χειμώνας. Ἡ παγωνιά, τό χιόνι, ἡ πεῖνα καί οἱ ἀρρώστιες ἔγιναν ὁ καθημερινός ἀπειλητικός ἐχθρός τους. Ὅλα αὐτά ὅμως δέν στάθηκαν ἱκανά νά κάμψουν τήν ἀντίστασή τους.
Ὁ ἀγώνας ἦταν ἱερός. Πάλευαν ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος. Γι’ αὐτό καί ἡ παρουσία τῆς Παναγίας στό μέτωπο ἦταν συνεχής. Ἄπειρες οἱ ἐπεμβάσεις της, πού ἔσωζαν τά στρατεύματα ἀπό τόν σίγουρο ὄλεθρο. Ἡ Παναγία, στρατηγός στό μέτωπο τοῦ 1940, καθοδηγοῦσε καί προστάτευε τούς στρατιῶτες. Στά γράμματά τους ἡ Παναγία εἶναι ἡ μάνα, ἡ προστάτιδα, ἡ ἐλπίδα, ἡ ἴδια ἡ ζωή, πού στέκεται δίπλα στούς τραυματίες καί ἁπαλύνει τόν πόνο τους. Ἕνας στρατιώτης στό γράμμα του ἐξηγεῖ στούς γονεῖς του γιατί δέν πρέπει νά ἀνησυχοῦν: «Ἀγαπητοί μου γονεῖς, σεῖς θά φαντάζεστε πράγματα φοβερά καί τρομερά, ἐνῶ ἐμᾶς δέν μᾶς νοιάζει καθόλου. Γι’ αὐτό, νά μή στενοχωριέστε. Ἄλλωστε, γιά ὅλα τά Ἑλληνόπουλα τοῦ μετώπου φροντίζει ἡ Μεγαλόχαρη τῆς Τήνου νά τά κρατᾶ γερά καί νά τούς δίνει νῖκες καί μόνο νῖκες».
Ἀκολούθησαν σκληρές καί ἡρωικές μάχες, πού ἔμειναν ἀνεξίτηλα γραμμένες στήν Ἱστορία. Τό θάρρος καί ἡ πίστη τῶν Ἑλλήνων προκάλεσαν τό παγκόσμιο ἐνδιαφέρον. Σέ μιά ἰαπωνική ἐφημερίδα, τόν Δεκέμβριο τοῦ 1940, γράφτηκαν τά ἑξῆς: «Ἡ χώρα μας, στήν ὁποία ἰδιαιτέρως τιμᾶται ἡ Ἀνδρεία, δέν εἶναι δυνατόν νά μήν παρακολουθεῖ μέ θαυμασμό τόν ἀγώνα τῶν Ἑλλήνων στήν Ἀλβανία, ὁ ὁποῖος μᾶς συγκινεῖ τόσο, ὥστε παραμερίζοντας πρός στιγμήν κάθε ἄλλο αἴσθημα νά ἀναφωνοῦμε: Ζήτω ἡ Ἑλλάς!».
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ
