Γιατί ἡ Ἐκκλησία μας διακηρύττει αὐτή τήν ἀλήθεια; Ὅτι, δηλαδή, ὁ Θεάνθρωπος Χριστός εἶναι τέλειος Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος; Τά θέματα αὐτά μπορεῖ νά φαίνονται δύσκολα καί κάπως δυσνόητα. Ἀλλά εἶναι κεφάλαια, τά ὁποῖα ἔχουν σχέση μέ τήn σωτηρία μας. Κάποιος θά διερωτηθεῖ καί θά πεῖ: Πῶς ἐννοεῖται αὐτό καί γιατί; Ἄς προσπαθήσουμε μέ κατανοητό τρόπο νά τά ἐξηγήσουμε.
Ἔτσι, ἄς ὑποθέσουμε αὐτό, τό ὁποῖο ἔλεγαν παλιά οἱ αἱρετικοί, ὁ Ἄρειος καί οἱ ὀπαδοί του, ἀλλά καί σήμερα αὐτό διδάσκουν οἱ ἀπόγονοί τους, οἱ λεγόμενοι «Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ» ἤ «Χιλιαστές», ὅτι ὁ Χριστός δέν εἶναι Θεός, ἀλλά κτίσμα, δημιούργημα τοῦ Θεοῦ!
Τήν ἀπάντηση στό προκείμενο θέμα θά τή δώσουμε μέ τή βοήθεια τῶν ἁγίων Πατέρων μας· οἱ ὁποῖοι διδάσκουν, τί; Ὅτι, ἄν ὁ Χριστός δέν εἶναι Θεός, τότε ἐλπίδα σωτηρίας γιά τούς ἀνθρώπους δέν ὑπάρχει. Πῶς ἐξηγεῖται αὐτό; Εἶναι ἁπλή ἡ ἀπάντηση.
Ἐμεῖς, ὡς ἄνθρωποι, εἴμαστε κτίσματα-δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ. Ἑπομένως, ἄν ὁ Χριστός εἶναι κτίσμα ἤ δημιούργημα τοῦ Θεοῦ καί ὄχι Θεός, τότε, αὐτόματα ὁ Χριστός ὑποβιβάζεται καί καθίσταται ὅμοιος μέ μᾶς. Τοῦτο τί σημαίνει; Ὅτι ὁ Χριστός εἶναι κτίσμα, εἶναι ἰσότιμος μέ μᾶς. Kαί ἄρα πῶς μπορεῖ ἕνα κτίσμα νά σώσει ἄλλο ὅμοιό του κτίσμα; Ἀντίθετα, καί αὐτός, ὅπως ἐμεῖς, ἔχει ἀνάγκη σωτηρίας!
Διατυπώνουν, χαρακτηριστικά, οἱ Ἅγιοι, Μέγας Ἀθανάσιος καί Ἐπιφάνιος Κύπρου: Ἄν ὁ Χριστός εἶναι κτίσμα, τότε, «διατί ἡμῖν γίνεται; (γιατί ἦλθε στόν κόσμο;). Τί ἡμᾶς ὠφελεῖ; (Ποιό τό δικό μας ὄφελος;). Τί τό κτίσμα τοῖς κτίσμασι προσφέρει; (Σάν τί τό κτίσμα μπορεῖ στά ὅμοιά του κτίσματα νά προσφέρει;)». Μέ αὐτή τήν αἱρετική δοξασία, ἄν τήν δεχθοῦμε, τότε «πάλιν στοιχείοις καί κτίσμασι δεδουλούμεθα». Δηλαδή, ἄν ὁ Χριστός δέν εἶναι Θεός καί εἶναι κτίσμα, τότε ἀλοίμονό μας, γιατί, σ’ αὐτή τήν περίπτωση, πιστεύουμε σ’ ἕνα Χριστό, ὁ ὁποῖος οὔτε τόν ἑαυτό του μπορεῖ νά σώσει, ἀλλά οὔτε κι ἐμᾶς. Γι’ αὐτό καί παραμένουμε δοῦλοι τῆς ἁμαρτίας.
Ὡστόσο, ὁ Χριστός, ὡς Θεός, ἦλθε στόν κόσμο, ἀκριβῶς, γι’ αὐτό τόν λόγο· γιά νά ἀποβεῖ σωτήρας καί λυτρωτής μας.
Καί τό δεύτερο, συναφές, θέμα ἀναφέρει ὅτι ὁ Χριστός εἶναι καί τέλειος-πραγματικός ἄνθρωπος, ὅπως ὁ κάθε ἄνθρωπος, χωρίς ὅμως τήν ἀφύσικη ἁμαρτία. Ναί, ἡ ἁμαρτία εἶναι ξένο καί ἐχθρικό πρός τήν κατασκευή καί φύση τοῦ ἀνθρώπου στοιχεῖο. Ἔτσι, λέγοντας καί διδάσκοντας ἡ Ἐκκλησία μας ὅτι ὁ Χριστός εἶναι καί τέλειος ἄνθρωπος, διαδηλώνει καί πάλι τήν πραγματικότητα τῆς σωτηρίας μας. Πῶς; Θά διερωτηθεῖ κάποιος. Καί ἐδῶ λειτουργεῖ ὁ φυσικός νόμος, ὁ ὁποῖος λέγει ὅτι τό ὅμοιο μπορεῖ καί κοινωνεῖ μέ τό ὅμοιό του. Ναί, τό ὅμοιο τοῦ Χριστοῦ μέ μᾶς, δηλαδή ἡ ἀνθρώπινή του φύση, ἔρχεται σέ μᾶς καί καλεῖ τή δική μας φύση, ἡ ὁποία εἶναι ὅμοια μέ τή δική του, νά κοινωνήσει μαζί της. Ἔτσι κατορθώνεται ὄχι μόνο ἡ κοινωνία, ἀλλά καί ἡ ἕνωση τῆ δικῆς μας ἀνθρώπινης φύσης μέ τήν ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ καί γινόμαστε ἕνα μέ τόν ἄνθρωπο Χριστό. Ὁπότε, εὐθύς, ἀμέσως, μέ τήν ἕνωσή μας μέ τήν ἀνθρωπότητα τοῦ Χριστοῦ, αὐτή μᾶς ὁδηγεῖ στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ὁπότε, τότε ἔρχεται ἡ θεία φύση του, ἡ ὁποία καί μᾶς μεταγγίζει τή σωτηρία καί μᾶς θεώνει!
Ἔτσι, ἄν ὁ Χριστός δέν εἶναι ἄνθρωπος, τότε ἡ συσσωμάτωσή μας μέ τόν Χριστό εἶναι ἀδύνατη, ἀλλά καί ἡ σωτηρία μας ἀκατόρθωτη.
Γι’ αὐτό καί ἡ Ἐκκλησία μας ἔκαμε ἀγῶνες καί οἱ Πατέρες μας ἔδωσαν μάχες (Γ΄ καί Δ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος κ.ἄ.), γιά νά ὁριοθετήσουν καί διαφυλάξουν τήν ἀλήθεια περί τῆς Θεότητας καί τῆς ἀνθρωπότητας τοῦ Χριστοῦ μας. Καί τοῦτο, γιατί τά δόγματα δέν εἶναι θεωρίες ἀλλά, ὅπως προαναφέραμε, εἶναι κεφάλαια πίστης καί σωτηρίας!
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΜΑΡΤΙΟΥ
