ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Κάπου τό διάβασα καί πολύ συχνά τό θυμᾶμαι: «Ὅταν συνηθίσεις τό τέρας, τότε ἀρχίζεις νά τοῦ μοιάζεις». Ὁ Μάνος Χατζιδάκις τό εἶχε πεῖ, ἀλλά δέν ἔψαξα ποτέ νά μάθω τό γιατί. Παρ’ ὅλα αὐτά, εἶναι μιά φράση πού γυρίζει κατά περιόδους στό μυαλό μου. Περιόδους πού νιώθω νά μέ πνίγουν οἱ εἰδήσεις, ἡ πολλή καί λεπτομερής πληροφορία γιά ἀποτρόπαια ἐγκλήματα, γιά θέματα πού δέν θές οὔτε νά περνοῦν ἀπό τό μυαλό σου, γιά πράξεις εἰδεχθεῖς καί φρικτές.
Γιατί τόση πληροφορία καί λεπτομερής περιγραφή σέ τέτοιου εἴδους ἐγκλήματα; Γιά τά κλίκ, θά ἀπαντήσει κάποιος. Γιά τήν τηλεθέαση καί τήν ἀκροαματικότητα, ὁ ἄλλος. Γιατί ἡ κοινωνία σάπισε καί πρέπει νά ξέρουμε τί συμβαίνει, θά ἀντιταχθεῖ ὁ τρίτος. Γιά νά μήν ξεχαστεῖ καί κουκουλωθεῖ τό ἔγκλημα, θά πεῖ κι ἕνας τέταρτος.
Οἱ ὑποθέσεις ἀσφαλῶς παίρνουν τόν δρόμο τῆς Δικαιοσύνης. Καί τά ΜΜΕ κάνουν μόνο ἀναπαραγωγή τῶν ἤδη τελεσθέντων ἐγκλημάτων, χωρίς ὅμως νά θέτουν ἕνα ἐρώτημα, πού εἶναι οὐσιαστικό καί ἴσως ὁδηγήσει στήν κάθαρση. Πῶς, αὐτοί πού διέπραξαν τά ἐγκλήματα, ἔφτασαν ὥς ἐδῶ; Πῶς κατάντησαν ἀνθρωπόμορφα τέρατα, πού χωρίς ἠθικό φραγμό τέλεσαν τερατώδεις πράξεις; Μήπως συνήθισαν τό τέρας;
Μήπως τό τέρας δέν εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ἀλλά τελικά εἶναι ἡ ἁμαρτία καί ὁ διάβολος; Κατά τόν ἱερό Χρυσόστομο, «ὁ διάβολος εἶναι ἡ ἁμαρτία». Στά χρόνια μας, ἄν κάποιος μιλήσει γιά ἁμαρτία, θά τόν περιγελάσουν. Δέν εἶναι τῆς μόδας, βλέπεις. Μέ χίλιους τρόπους προσπαθοῦν νά πείσουν, πρῶτα τόν ἑαυτό τους καί μετά ὅλους ὅσους τούς ἀκοῦν, ὅτι δέν ὑπάρχει διάβολος καί ἁμαρτία. Μιλοῦν γιά τό κακό, λές καί εἶναι φιλοσοφική ἔννοια. Ἔλεγε ὁ μακαριστός Γέροντας π. Θεόφιλος Ζησόπουλος συχνά στά κηρύγματά του ὅτι ἡ πιό μεγάλη νίκη τοῦ διαβόλου εἶναι νά πιστέψει ὁ ἄνθρωπος ὅτι δέν ὑπάρχει διάβολος.
Αὐτό πάθαμε τά τελευταῖα χρόνια. Πείσαμε τόν ἑαυτό μας ὅτι δέν ὑπάρχει διάβολος. Οὔτε καί ἁμαρτία. Ἀποτέλεσμα; Συντρίψαμε κάθε ἠθικό φραγμό καί κάθε τεῖχος, πού μᾶς προστάτευε ἀπό τήν πτώση στόν γκρεμό τῆς ἀσυδοσίας. Γιατί; Γιατί ἡ δύναμη τῆς ἁμαρτίας μᾶς ἑλκύει σέ φρικτό ἐναγκαλισμό. Καί γιατί μείναμε ἀκατήχητοι καί μακριά ἀπό τήν Ἐκκλησία. Εἶναι πιό εὔκολος, ἄλλωστε, ὁ δρόμος τῆς κακίας (δηλαδή τῆς ἁμαρτίας) ἀπό τόν δρόμο τῆς ἀρετῆς. Εὐρύχωρος καί γεμᾶτος ἡδονές καί πρόσκαιρες χαρές ὁ δρόμος τῆς ἁμαρτίας. Γεμᾶτος ἐμπόδια, ἀλλά μέ προσανατολισμό τήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, ὁ δρόμος τῆς μετάνοιας.
Ἡ μετάνοια εἶναι τό φάρμακο γιά τήν σωτηρία μας, τήν θεραπεία ἀπό τίς πληγές τῆς ἁμαρτίας, πού καθημερινά γίνονται βαθύτερες. Νά σταματήσουμε νά βλέπουμε τά ἐγκλήματα, πού ὄντως εἶναι φρικτά, καί νά στρέψουμε τό βλέμμα μας στόν ἰατρό τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων, τόν Χριστό. Καί ἄς κάνουμε αἴτημα τῆς προσευχῆς μας νά χαρίσει σέ ὅλους μας ὁ Κύριος μετάνοια. Γιά νά μή συνηθίσουμε ποτέ τό τέρας.
