Από την πολυπληθή Ενορία του Αγίου Αθανασίου στα Γαλανέικα Λαμίας ξεκίνησε χτες το βράδυ τις Ιερές Ακολουθίες της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδος ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Συμεών.
Ο κ. Συμεών χοροστάτησε στον Όρθρο της Μ. Δευτέρας, ενώ στην Ιερά Ακολουθία εκτός από τους πιστούς της Ενορίας, οι οποίοι και είχαν πληρώσει τον Ιερό Ναό, παρακολούθησαν και αναρίθμητοι τηλεθεατές και ακροατές, καθώς η Ιερά Ακολουθία του Νυμφίου μεταδόθηκε απευθείας από τηλεοράσεως, ραδιοφώνου και διαδικτύου.
Τους Ιερούς Ύμνους απέδωσαν χοροί μαθητών του Ωδείου της Ιεράς Μητροπόλεως Φθιώτιδος «Γερμανός ο Μελωδός», υπό την Διεύθυνση του Πρωτοψάλτη του Ναού και Καθηγητή του Ωδείου κ. Σεραφείμ Κυρίτση και του Λαμπαδαρίου κ. Κωνσταντίνου Μπαρτσώκα.
Στο κήρυγμά του ο Σεβασμιώτατος αναφερόμενος στα γεγονότα και στα πρόσωπα τα οποία ενθυμείται και τιμά η Εκκλησία μας την Αγία και Μεγάλη Δευτέρα χαρακτηριστικά ανέφερε:
«Εισήλθαμε στη πιο όμορφη και πιο γλυκιά Άνοιξη, για να θυμηθούμε το μεγάλο Νομπελίστα Έλληνα ποιητή, Γιώργο Σεφέρη, που είναι η Μεγάλη Εβδομάδα, που μας οδηγεί στο Άγιο Πάσχα. Και ξεκινήσαμε σήμερα αυτό το ταξίδι με τον Όρθρο της Μεγάλης Δευτέρας που τελέσαμε απόψε, όπου η Εκκλησία μας μνημονεύει τον Δίκαιο και Πάγκαλο Ιωσήφ, ένα πρόσωπο πολύ γλυκό της Παλαιάς Διαθήκης που γνωρίζουμε πόσο αδικήθηκε, πόσο υπέφερε από τα ίδια του τα αδέρφια, από την ίδια του την οικογένεια ένεκα της καλοσύνης, ένεκα των χαρισμάτων του, ένεκα του φθόνου, τον οποίον δε μπορούσαν να διαχειριστούν και ακριβώς μας φέρνει αυτό το πρόσωπο η Αγία μας Εκκλησία, γιατί ο Πάγκαλος Ιωσήφ υπήρξε και αυτός, όπως και άλλοι Δίκαιοι και Όσιοι της Παλαιάς Διαθήκης, προτύπωση του ίδιου του Χριστού μας, της Σταυρωμένης αγάπης, υπήρξε προτύπωση όπως και ο Δίκαιος Ιώβ και ο Ιωνάς μέσα στο κήτος και τόσοι άλλοι, οι οποίοι ουσιαστικά με τον τρόπο της ζωής τους, στην εποχή τους και σε κάθε εποχή, φανερώνουν και μας δείχνουν τον Κύριο που έρχεται προς το εκούσιο Πάθος.
Και το άλλο είναι το οποίο προβάλλει η Εκκλησία μας σήμερα ένα ιδιαίτερο περιστατικό, το οποίο ακούσαμε αναλυτικά στο Ιερό Ευαγγέλιο: εισέρχεται ο Χριστός σε μία πόλη και βλέπει μία συκή κι ο Χριστός ήθελε να γευτεί, να τραφεί από τους καρπούς αυτής της συκής. Ξέρουμε πολύ καλά τα σύκα πόσο θρεπτικοί καρποί είναι και μάλιστα και σήμερα ακόμα στην παράδοση τη μοναστική οι μοναχοί αποξηραίνουν τα σύκα για να περνούν τον χειμώνα, για να περνάνε την δύσκολη περίοδο της νηστείας, όπου πραγματικά είναι ιδανικά και για την υγεία και την ευεξία. Και αυτή η συκή είχε μόνο φύλλα, λέει ο Ευαγγελιστής, δεν είχε καρπούς με αποτέλεσμα να την καταραστεί ο Χριστός και να ξηραθεί τελείως. Αφού δεν είχε καρπούς, δεν είχε και καμία αξία να υπάρχει.
Εικόνα συγκλονιστική, η οποία χτυπάει ένα καμπανάκι για όλους εμάς. Μήπως είμαστε μόνο φύλλα χωρίς καρπούς; Τι δένδρο είμαστε; Τι προσωπικότητες είμαστε, σε ποια πνευματική κατάσταση είμαστε. Μήπως είμαστε μονάχα ωραία φύλλα και μάλιστα ίσως και καλλωπιστικά; Μήπως και τα ψεύτικα αυτά, τα οποία μπορεί να φαίνονται όμορφα, να έχουν πολυχρωμία, να λάμπουν αλλά δεν έχουν καρπό, δεν έχουν μυρωδιά, δεν έχουν γεύση, δεν έχουν κάποια ιδιαίτερη αφή;
Άραγε η ζωή μας η πνευματική μήπως είναι εγκλωβισμένη σε μία εικόνα;
Αυτό έρχεται να μας ρωτήσει ο Χριστός. Μήπως είναι μία εξωτερική θρησκευτικότητα; Μήπως είναι μία τυπική θρησκευτικότητα και μήπως απουσιάζουν από τη ζωή μας οι καρποί του Αγίου Πνεύματος και ξέρουμε ποιοι είναι οι καρποί του Αγίου Πνεύματος. «ὁ δὲ καρπὸς τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πρᾳότης, ἐγκράτεια», αναφέρονται στους προς Γαλάτας Επιστολή του Αποστόλου Παύλου.
Και γιατί το θέτει αυτό το ερώτημα ο Χριστός σε όλους μας; Γιατί αν δεν έχουμε καρπούς Αγίου Πνεύματος και έχουμε μόνο φύλλα συκής, κινδυνεύουμε και εμείς να σταυρώσουμε το Χριστό. Κινδυνεύουμε κι εμείς να είμαστε με αυτούς, οι οποίοι δεν τον ακολούθησαν, με αυτούς οι οποίοι τον οδήγησαν πάνω στον Γολγοθά και τον εγκατέλειψαν εκεί νομίζοντας ότι με αυτό το τρόπο θα τελειώσει η ιστορία του κόσμου, ουσιαστικά, θα έλθει το τέλος του Θεού. Και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι, φιλοσοφίες, ομάδες που πιστεύουν ότι ήρθε το τέλος του Θεού κι όχι μόνο σήμερα, αιώνες τώρα, αλλά περνάνε οι αιώνες, περνάει η ζωή κι ο Θεός είναι Παρών, είναι «πανταχού Παρών και τα πάντα Πληρών» γιατί ο Θεός είναι Πάγκαλος. Ο Θεός είναι η μόνη αληθινή αγάπη, την οποία δεν μπορεί να την νικήσει, δεν να μπορεί να την ξεπεράσει καμία άλλη ανθρώπινη σκοπιμότητα ή ιδιοτέλεια ή αδυναμία.
Και επίσης πάλι σήμερα στο Ευαγγελικό Ανάγνωσμα ο Χριστός μας αναφέρει κάτι πάλι συναρπαστικό. Συνομιλώντας με τους ανθρώπους που ήταν ακριβώς μόνο φύλλα και όχι καρπούς, που ήταν οι υποκριτές και οι Φαρισαίοι, που ήταν οι άνθρωποι οι δήθεν θρησκευόμενοι, αυτοί που δήθεν αγαπούσαν το Χριστό, τους λέει κάτι συγκλονιστικό, σκανδαλιστικό, ανατρεπτικό τελείως. Λέει: «ήρθε ο Ιωάννης «ἐν ὁδῷ δικαιοσύνης» αναφέρεται στον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο «καὶ οὐκ ἐπιστεύσατε αὐτῷ», δεν τον πιστέψατε, ίσα ίσα του κόψατε και το κεφάλι, τον οδηγήσατε στο μαρτύριο, ίσα ίσα τον εδιώξατε, τον κλείσατε στη φυλακή. Ποιοί τον πίστεψαν»;
Και εδώ φαίνεται η τόλμη του Χριστού, η τόλμη που απουσιάζει από πλήθος χριστιανών «καθώς πρέπει» τάχατες. Τον επίστεψαν οι τελώνες και οι πόρνες μας λέει ο Χριστός, ευθαρσώς, με αυτούσιες αυτές τις εκφράσεις, χωρίς περικαλύμματα ευγενείας και καλόν τάχατες τρόπο που έχουμε εμείς οι δήθεν ευγενείς άνθρωποι. Οι τελώνες και οι πόρνες επίστεψαν στον Ιωάννη, επίστεψαν στο Ευαγγέλιο, επιστέψαν στο μήνυμα της σωτηρίας και τελικά μπορεί να ήταν γυμνές οι πόρνες και ξεγυμνωμένες και οι τελώνες από φύλλα δήθεν αρετής, αλλά μάλλον υπήρχαν κάποιοι καρποί μέσα στην καρδιά, οι οποίοι καρποί έφεραν αυτήν την προσφορά στο Χριστό, ώστε ο πεινασμένος για καρπούς Αγίου Πνεύματος Χριστός να χορτάσει από τους αμαρτωλούς, όπως χόρτασε πάνω στο Σταυρό. Την μεγαλύτερη παρηγορία ο Χριστός πάνω στον Γολγοθά από ποιόν την απήλαυσε; Από τον ευγνώμονα ληστή. Την μεγαλύτερη χαρά πάνω στο πάθος Του, πάνω στην οδύνη Του, την έλαβε από το ληστή τον ευγνώμονα, από τον αμαρτωλό, από τον κακούργο, ο οποίος όμως είχε τον καρπό της ευγνωμοσύνης, γιατί η ευγνωμοσύνη είναι ο ωραιότερος καρπός του Αγίου Πνεύματος.
Γι’ αυτό εύχομαι να πορευτούμε την Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα, να ευχαριστήσουμε το Θεό που μας αξιώνει να ζούμε αυτή τη γλυκιά Άνοιξη, που μας αξιώνει να εισερχόμεθα στο Νυμφώνα Του μη έχοντας ένδυμα γάμου, με ευγνωμοσύνη και με ευχαριστία να πορευθούμε στην Ανάσταση του Χριστού».
Ο Σεβασμιώτατος ευχήθηκε πατρικώς στους ιερείς, στα μέλη του εκκλησιαστικού συμβουλίου, στα μέλη του φιλοπτώχου ταμείου, σε όλους τους συνεργάτες της Ενορίας και σε όλους τους πιστούς!
Στην Ιερά Ακολουθία μεταξύ των πιστών παραβρέθηκαν: ο Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Λαμιέων κ. Σεραφείμ Πρέντζας, η Γραμματέας του Δημοτικού Συμβουλίου κ. Νάγια Φαρδή, η Αντιδήμαρχος κ. Ευαγγελία Ματσούκα, καθώς και εκπρόσωποι άλλων φορέων και συλλόγων του τόπου.
«Ο Νυμφίος έρχεται για να τον αγαπήσουμε»
Στον Ιερό Ναό Αγίας Παρασκευής Ν. Άμπλιανης Λαμίας τέλεσε την Αρχιερατική Θεία Λειτουργία ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Συμεών πλαισιούμενος από τους πατέρες του Ναού Πρωτ. π. Αθανάσιο Κυρίτση και π. Αθανάσιο Σκαρμούτσο, ενώ τα Ιερά Αναλόγια διακόνησαν ο κ. Παύλος Λιάσκος και ο κ. Χρήστος Τσιλιμάγκος.
Ο Σεβασμιώτατος κ. Συμεών στο κήρυγμά του χαρακτηριστικά ανέφερε:
«Ὁ Κύριος ἐγγύς» μας λέει σήμερα ο Απόστολος των Εθνών Παύλος στην Επιστολή του προς τους κατοίκους των Φιλίππων. «Ὁ Κύριος ἐγγύς» βροντοφωνάζει ο Απόστολος των Εθνών Παύλος και οι άνθρωποι του σήμερα ακούγοντας, ότι ο Κύριος είναι εγγύς, ότι ο Κύριος έρχεται, ο Κύριος πλησιάζει, τι πρέπει να κάνουν; Να φοβηθούν; Να ταραχθούν; Να συγχιστούν; Τι πρέπει να κάνουν οι άνθρωποι μπροστά σε αυτό το άκουσμα; Να εγκλωβιστούν μέσα σε σενάρια συνωμοσίας, φοβίας, μέσα σε σενάρια μεσσιανικά;
«Ὁ Κύριος ἐγγύς». Τι πρέπει να κάνουν οι άνθρωποι; Να ετοιμάσουν μαχαίρια για να επιβάλουν μία ανθρώπινη κατά τη γνώμη τους και κατά την κρίση τους δικαιοσύνη; «Ὁ Κύριος ἐγγύς». Τι πρέπει να κάνουν οι άνθρωποι; Να κατακλύσουν το διαδίκτυο με προφητείες για το τέλος του κόσμου, για την καταστροφή των πάντων, για την εκδίκηση σε βάρος των αδίκων, για τη δικαίωση των δήθεν δικαίων;
«Ὁ Κύριος ἐγγύς». Και ο Απόστολος Παύλος μας δίνει την απάντηση: «Τὸ ἐπιεικὲς ὑμῶν γνωσθήτω πᾶσιν ἀνθρώποις», ακριβώς γιατί ο Κύριος είναι εγγύς και όποιος θέλει να συναντήσει τον Κύριο και να μη μείνει μακράν του Κυρίου, είναι ώρα να γίνει επιεικής, να γνωρίσει τον κόσμο της επιείκειας γιατί ο Κύριος είναι επιεικής, μακρόθυμος και πολυέλεος. Οικτίρμων και Ελεήμων ο Κύριος και η επιείκεια είναι η γέφυρα, η επιείκεια είναι ο τρόπος, η επιείκεια είναι ο δρόμος για να συναντήσουμε το Χριστό.
Πόσο διαφορετική η πρόταση της Εκκλησίας από την πρόταση των ανθρώπων που εργαλειοποιούν και χρησιμοποιούν την Εκκλησία μέσα στο διάβα των αιώνων; Πόσο διαφορετική είναι η πρόταση του Χριστού από τη στάση των ανθρώπων, οι οποίοι για να εργαλειοποιήσουν τον Χριστό, τον υποδέχθηκαν με φοίνικες, με βάγια, με ζητωκραυγές, γιατί δεν ήθελαν έναν Νυμφίο, αλλά ήθελαν αυτόν που θα μπορούσε να ανατρέψει το κατεστημένο το πολιτικό, ήθελαν αυτόν ο οποίος θα μπορούσε επιτέλους να ικανοποιεί τα μεσσιανικά οράματα, τις φιλοδοξίες, τον εθνικό ναρκισσισμό ενός ταλαίπωρου λαού που ακόμη και σήμερα ταλαιπωρείται από αυτή τη βάσανο κι από τη νόσο;
«Ὁ Κύριος ἐγγύς». «Πάρτε τα πολυτιμότερα μύρα» μας λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. Κάντε αυτό που έκανε η Μαρία. Ο Κύριος είναι κοντά μας και έρχεται για να τον αγαπήσουμε, για να τον ερωτευτούμε, για να του προσφέρουμε ότι πολυτιμότερο έχουμε, για να αλείψουμε τα πόδια του και να τα σκουπίσουμε με τα μαλλιά μας.
«Ὁ Κύριος ἐγγύς» γιατί ξέρει ότι αυτό που πραγματικά αναζητά η καρδιά μας είναι αγάπη, αυτό που αναζητεί η καρδιά μας είναι αλήθεια, αυτό που λαχταρά κι έχει ανάγκη η ύπαρξή μας δεν είναι έναν ακόμα κοσμικό ηγέτη, δεν είναι ακόμα ένα ιδεολόγημα, δεν είναι ακόμη ένα εργαλείο αυτού του κόσμου. Αυτός που έρχεται να μας συναντήσει είναι ο Νυμφίος της καρδιάς μας, της ύπαρξής μας για αυτό ο Απόστολος Παύλος σήμερα επίσης μας καλεί να ειρηνεύσουμε, να έχουμε την ειρήνη του Χριστού μέσα μας, αυτή την ειρήνη την «υπερέχουσα» και επίσης μας προσκαλεί να βάλουμε στην καρδιά μας «όσα αγνά, όσα δίκαια, όσα προσφιλή, όσα εύφημα».
Τι συγκλονιστικές προτάσεις ζωής σε έναν κόσμο ταραγμένο, σε μία κοινωνία που μερικές φορές δείχνει να διψά για αίμα, για βία, που δείχνει να διψά για εκδίκηση, που δείχνει να στρέφεται με διάθεση εκδικητική ο ένας απέναντι στον άλλον;
Τι μηνύματα συγκλονιστικά όταν υπάρχουν ακόμα και σήμερα χριστιανοί που στο πρόσωπο αυτού του Κυρίου βλέπουν έναν Κύριο τιμωρό, έναν Κύριο, ο οποίος έρχεται να καταδικάσει, να καταστρέψει, να κάψει γη και ουρανό, για να διαλύσει τα πάντα; Πόσοι και σήμερα σηκώνουν τα χέρια προς τον ουρανό, όχι για να ζητήσουν αγάπη και έλεος, αλλά για να ζητήσουν «πῦρ καταναλίσκον», για να ζητήσουν φωτιά, για να ζητήσουν αίμα, για να ζητήσουν μία δικαίωση μέσα στα πλαίσια αυτού του κόσμου, που έρχεται και παρέρχεται, για να ζητήσουν δικαίωση κτιστή, δικαίωση ειδωλολατρική και όχι την πραγματική δικαίωση που είναι να αξιώνεσαι να γίνεσαι Μαρία! Να αξιώνεται κάθε άνθρωπος με τα χέρια του να πλένει με μύρα και να ραντίζει και να ομορφαίνει τα πόδια του Χριστού και να Τον σκουπίζει με τα μαλλιά του.
Αυτή είναι η πρόσκληση του Χριστού. Αυτή είναι η πρόσκληση της Εκκλησίας. Αυτή είναι η πρόταση ζωής που κομίζει η Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα : «Τὸ ἐπιεικὲς ὑμῶν γνωσθήτω πᾶσιν ἀνθρώποις».
Ξεκινήσαμε την Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή την Κυριακή το βράδυ με τον Α΄ Κατανυκτικό Εσπερινό με συγχώρεση και δεν μπορεί να υπάρξει συγχώρεση χωρίς επιείκεια, δεν μπορεί να συγχωρέσει αυτός που κρατάει μέσα στην καρδιά του, δεν μπορεί να συγχωρέσει αυτός που γυρίζει το κεφάλι από την άλλη πλευρά νομίζοντας ότι με κάποιο τέτοιο τρόπο απονέμει κάποια δικαιοσύνη, ενώ αυτό το μόνο το οποίο αποδεικνύει είναι το διάολο που κουβαλάει μέσα του, το διάολο της μοναξιάς, το διάολο του εγωισμού, το δαιμόνιο της φιλαυτίας, το δαιμόνιο να κλείνεται κανείς στον εαυτό του νομίζοντας πάντα ότι είναι ένα θύμα που οι άλλοι τον έχουν αδικήσει γι’ αυτό και αδυνατεί να υπερβεί και να συγχωρήσει.
Η συγχώρεση προϋποθέτει μεγαλοσύνη, η συγχώρεση προϋποθέτει αρχοντιά, η συγχώρεση προϋποθέτει να μη λογαριάζεις πόσο κοστίζει το μύρο με το οποίο θα λείψεις τα πόδια του Ιησού. Είδατε ο μίζερος ο Ιούδας τι είπε στη Μαρία: Μα έχουμε ανάγκη να ταΐσουμε τους φτωχούς, αυτή η ποσότητα του μύρου, νάρδου κιόλας, πολύτιμου μύρου, αυτή η ποσότητα φτάνει ίσα με τους μισθούς μιας ολόκληρης χρονιάς, είπε ο Ιούδας που κράταγε το ταμείο, που κράταγε τα βιβλία, που το μόνο, το οποίο τον ένοιαζε ήταν μία τυπική εξωτερική σχέση με το Χριστό και όχι μία σχέση αγάπης αληθινής και πραγματικής.
Κι ο Χριστός απαντά αφοπλιστικά, ο Χριστός αποκαθηλώνει, απομυθοποιεί και ουσιαστικά γελοιοποιεί τα επιχειρήματα του Ιούδα. «Τους φτωχούς τους έχετε πάντοτε μαζί σας, τους φτωχούς μπορείτε κάθε μέρα να τους φροντίζετε, δικαιοσύνη κοσμική, δικαιοσύνη ανθρώπινη μπορείτε να την βρείτε παντού κι αυτοί που δεν πιστεύουν στον αληθινό Θεό και αυτοί ακόμα ζητούν μια αποκατάσταση μέσα σε αυτό τον κόσμο της δήθεν ανατραπείσας τάξης αλλά Νυμφίο που να σας αγαπά, Νυμφίο που να ανεβαίνει πάνω στο σταυρό για σας, Νυμφίο που να σας δίνει τη δυνατότητα να τον κηδέψετε με τα χέρια σας, Θεό που να δέχεται να πεθάνει για σας, που να δέχεται εσείς να τον κηδέψετε, που σας δίνει τη δυνατότητα να αναφωνήσετε τη Μεγάλη Παρασκευή: «Πώς Σε κηδέψω θεέ μου, πώς να απλώσω τα χέρια μου στο Άχραντο Σου Σώμα», ένα τέτοιο Θεό δεν θα τον βρείτε αλλού παρά μόνο στην αληθινή αγάπη. Γι’ αυτό ανοίξτε την καρδιά σας, γι’ αυτό συγχωρέστε και συγχωρεθείτε, γι’ αυτό υπερβείτε το παρελθόν, τις αγκυλώσεις σας, τα κολλήματά σας, τις φοβίες σας, την ταραχή που έχετε μέσα σας, τον πανικό που έχει καταλάβει την καρδιά σας.
Απελευθερωθείτε επιτέλους! Η συγχώρεση είναι ελευθερία. Συγχωρέστε και συγχωρεθείτε για να μπορέσετε να ψάλλετε το «Χριστός Ανέστη», για να μπορέσετε πραγματικά να ζήσετε Ανάσταση γιατί Ανάσταση είναι η επιείκεια, Ανάσταση είναι η αγάπη, Ανάσταση είναι η αγκαλιά η ανοιχτή η οποία χωράει κάθε άνθρωπο ο οποίος υπάρχει πάνω στο κόσμο.
Πρόκληση και πρόταση λοιπόν συγκλονιστική. «Ὁ Κύριος ἐγγύς!». Τέρμα ο φόβος. Ώρα της χαράς, της επιείκειας. Ώρα της συγχώρησης. «Ο Κύριος εγγύς!». Συγχωρήσομεν πάντες και πάντα τη Αναστάσει, που έρχεται».
