απο το περιοδικό ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ Οκτωβρίου
Συγκλονισμένοι καί προβληματισμένοι διαβάζουμε τίς τελευταῖες μέρες πάμπολλα περιστατικά βίας μεταξύ ἀνηλίκων σέ ὅλη τήν ἑλληνική ἐπικράτεια. «Χανιά: Συνελήφθη 16χρονη γιά τόν ξυλοδαρμό 15χρονου». «Ἑρμιόνη: Ἐπιτέθηκαν σέ 12χρονο μέ φαλτσέτα». «Ξυλοδαρμός 14χρονης στή Γλυφάδα: Τρία κορίτσια τή χτυποῦσαν – 20 παρακολουθοῦσαν ἀπαθῆ». «Θεσσαλονίκη: Ἕξι ἀνήλικοι ἐπιτέθηκαν σέ 15χρονο καί τό κατέγραψαν σέ βίντεο». «Βόλος: Συμπλοκή ἀνάμεσα σέ 20 ἀνηλίκους». «Πάτρα: Ἄγριος ξυλοδαρμός 13χρονου μαθητῆ ἀπό 10 ἀνήλικους».
Καί βέβαια στήν καθημερινή εἰδησεογραφία συναντάμε πλῆθος παρόμοιων εἰδήσεων, πού προκαλοῦν ποικίλα ἐρωτηματικά. Καθημερινά πληθαίνουν τά περιστατικά βίας μεταξύ ἀνηλίκων, πού καταδεικνύουν μέ τόν πιό τραγικό τρόπο ὅτι ἡ ἠρεμία, ἡ συνεργασία, ὁ διάλογος, ἡ κατανόηση, ἡ ἀποδοχή τῆς μοναδικότητας καί ἰδιαιτερότητας τοῦ πλησίον τείνουν νά γίνουν ἔννοιες ἄγνωστες. Ἀναρωτηθήκαμε γιά τό ποιόν τῆς γενιᾶς τῶν Ἑλλήνων πού πρόκειται νά στελεχώσει τήν αὐριανή κοινωνία;
Σύμφωνα μέ στοιχεῖα τῆς Ἑλληνικῆς Ἀστυνομίας, κάθε μέρα γίνονται 37 συλλήψεις ἀνηλίκων, ἐνῶ ἡ παραβατικότητα νέων κάτω τῶν 18 ἐτῶν ἔχει αὐξηθεῖ κατά 46% κατά τούς 8 πρώτους μῆνες τοῦ 2024 σέ σχέση μέ τήν αντίστοιχη περίοδο πέρυσι. Οἱ κατηγορίες ἀφοροῦν κυρίως ναρκωτικά, ξυλοδαρμούς, ληστεῖες, κλοπές, διαρρήξεις καί κάθε λογῆς ἀδικήματα. Ἡ ἐκπρόσωπος Τύπου τῆς ΕΛ.ΑΣ. Κωνσταντία Δημογλίδου ἐπεσήμανε: «Οὐσιαστικά αὐτό πού βλέπουμε εἶναι παιδιά ἐξοικειωμένα μέ τή βία, παιδιά πού δέν ἔχουν μάθει ἀπό τούς γονεῖς τους ὅτι, ὅταν ἀντιλαμβάνονται ἕνα τέτοιο περιστατικό, ἄν δέν ἐπιθυμοῦν νά ἐπέμβουν, γιατί μπορεῖ νά νιώθουν φόβο, τουλάχιστον πρέπει νά προσπαθήσουν νά σταματήσουν αὐτό πού γίνεται μπροστά τους, νά καλέσουν τήν Ἀστυνομία».
Καθημερινά δυστυχῶς γινόμαστε μάρτυρες μιᾶς ἄθεης διαπαιδαγώγησης τῶν παιδιῶν καί λαμβάνουμε πικρή πεῖρα τῶν καταστρεπτικῶν ἀποτελεσμάτων αὐτῆς. Ἡ παραβατικότητα τῶν ἀνηλίκων εἶναι πρώτιστα θέμα πνευματικό. Θέμα σωστῆς διαπαιδαγώγησης, πού ξεκινάει από τήν οἰκογένεια καί συνεχίζεται στό σχολεῖο. Ἡ στενή καί ἁρμονική συνεργασία τῶν δύο αὐτῶν παραγόντων εἶναι ἐξόχως σημαντική. Ἡ πίστη στόν Θεό, ὅταν ἀποτελεῖ βίωμα παιδιῶν καί ἐφήβων, βοηθάει σέ μία ὁμαλή ἔνταξη μέσα στήν κοινωνία. Ἐπιπλέον προφυλάσσει ἀπό τήν κατάθλιψη, τό ἄγχος, τήν ἀπογοήτευση, τήν ἀπελπισία, τήν αὐτοκτονία καί ἀποτελεῖ ἀπάνεμο λιμάνι, ὅταν τά πάντα κλονίζονται.
«Οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος, ἀλλ’ ἐπί παντί ρήματι ἐκπορευομένῳ διά στόματος Θεοῦ» (Ματθ. δ΄ 4). Συνεπώς ἡ γνώση πρέπει νά συνοδεύεται μέ τή χριστιανική ἀγωγή. Εἴμαστε ἰδιαίτερα εὐεργετημένοι ὡς λαός πού ἡ ὀρθόδοξη πίστη εἶναι ἀναπόσπαστο κομμάτι τῆς ζωῆς μας, πολύτιμη κληρονομιά καί θησαύρισμα. Ἄς φροντίσουμε νά φυλάξουμε αὐτά ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ, ἄν δέν θέλουμε νά γίνουμε μία κοινωνία ἀγρίων θηρίων ἀλληλοσπαρασσομένων, καί μάλιστα ἀρχῆς γενομένης ἀπό τά πρώιμα παιδικά καί ἐφηβικά χρόνια.
