Ο Ευαγόρας Παλλικαρίδης γεννήθηκε στο χωριό Τσάδα της Πάφου. Όταν άρχισε ο αγώνας της Ε.Ο.Κ.Α φοιτούσε στο γυμνάσιο της Πάφου. Μπήκε από τον πρώτο κιόλας χρόνο στον αγώνα, γιατί αγαπούσε πολύ την ελευθερία και δεν άντεχε η πατρίδα του να είναι σκλαβωμένη. Όταν καταζητήθηκε από τους Άγγλους άφησε την οικογένεια του, τους φίλους του, το σχολείο του και βγήκε στα βουνά, για να ενωθεί με τους αντάρτες της Ε.Ο.Κ.Α. Όταν έφυγε από το σχολείο έγραψε στους συμμαθητές του : _ «Παλιοί συμμαθητές, αυτή την ώρα κάποιος λείπει ανάμεσά σας. Κάποιος που μπορεί να μην τον ξαναδείτε, παρά μόνο νεκρό. Μην κλάψετε στον τάφο του. Λίγα λουλούδια του Μαγιού σκορπάτε του στον τάφο.
Του φτάνει αυτό μονάχα.»Και συνέχισε : -«Όποιος θέλει να με βρει, ας πάρει μιαν ανηφοριά, ας πάρει μονοπάτια, να βρει τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά…» Ο Ευαγόρας , μια μέρα πριν δικαστεί, βγήκε αντάρτης στα βουνά. Κατασκεύαζε βόμβες και δίδασκε τη χρήση των όπλων σε άλλους αγωνιστές. Έπαιρνε μέρος σε ενέδρες εναντίον των Άγγλων. Μια μέρα η ομάδα του έπεσε σε ενέδρα των Άγγλων. Συνελήφθηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο. Ήταν τότε 18 χρονών. Έγιναν πολλές διαμαρτυρίες για να σωθεί , αλλά τίποτα… Ήταν νέος, ταλαντούχος ποιητής, που είχε πολλή αγάπη για την πατρίδα και το θεό. Εξομολογήθηκε και κοινώνησε λίγο πριν οδηγηθεί στην αγχόνη.
Όταν τον συμβούλευε ο Παπαντώνης, τις τελευταίες ώρες είπε : «Έχω θάρρος και δε θα δειλιάσω».Όταν ο πάτερ του ζήτησε τον σταυρό του για ενθύμιο , απάντησε : «Όχι πάτερ μου, θέλω να τον πάρω μαζί μου». Βλέπετε, η πίστη τους συνόδευε ως την τελευταία στιγμή… «Εύχομαι να είμαι ο τελευταίος , που θα οδηγηθεί στην κρεμάλα», ήταν τα τελευταία λόγια του 18χρονου παλικαριού της Τσάδας. Το σώμα του θάφτηκε στα Φυλακισμένα Μνήματα, πλάι στον τάφο του Γρηγόρη Αυξεντίου. Όλη η Κύπρος θα τον θυμάται αιώνια και θα τιμά σαν ΄Ηρωα το μαθητή και ποιητή της Πάφου.
