Σίγουρα δεν είναι εύκολο, ούτε εφικτό να γράψει κανείς για έναν άνθρωπο που έζησε μοναδικά ανάμεσα μας, δίδαξε, μας φρόντισε, έκλαψε, πόνεσε, χάρηκε, κήρυξε, λειτούργησε και προσευχόταν καθημερινά για τον καθένα μας ξεχωριστά.
Ένας άνθρωπος μιας τέτοιας εμβέλειας και ακτινοβολίας, εντός και εκτός Ελλάδος.
Ένας άνθρωπος που συνεχής καθημερινή και ανύστακτη μέριμνά του ήταν η προσφορά στον αδελφό. Η προσφορά, όχι τόσο η υλική, μα κυρίως και περισσότερο η πνευματική. Προσφορά αγάπης, ελέους και προσευχής. Ο Καστορίας Σεραφείμ, δεν ήταν άνθρωπος. Ήταν ένας Ά γ γ ε λ ο ς που έστειλε ο Θεός να μας υπηρετήσει!!! Το λέγω και το γράφω μετά λόγου γνώσεως….
Γιατί πως αλλιώς μπορεί να ερμηνευθεί το πράο του χαρακτήρα του, το αγαθό της σκέψης του, το άδολο των λογισμών του, το αθώο των πράξεων του, το ειλικρινές του χαμόγελο, η καρδιακή του αγάπη προς όλους, η ανεξάντλητη ανεξικακία του…
Δεν θα’ ταν υπερβολή αν λέγαμε πως για τον Δεσπότη μας, τον άνθρωπο της καρδιάς μας, ισχύουν τα λόγια του ιερού υμνογράφου: “πάντων των Αγίων απεμάξω τας αρετάς, πατήρ ημών….” (τροπάριο των αποστίχων εορτής Μ. Βασιλείου).
Γι’ αυτό ο τίτλος που θα άρμοζε στον πολιό Γέροντά μας είναι ο τίτλος του “Παντελεήμονος”!!! “Παντελεήμων” ο Καστορίας Σεραφείμ, με τον λόγο του. Δεν έφυγε ποτέ κανείς από το γραφείο του και τις κατ’ ιδίαν συζητήσεις, χωρίς να ελεηθεί από τους λόγους που έβγαιναν από το στόμα του. Ακόμη και η παρατήρησή του ήταν “άλατι ηρτημένη”…..
“Παντελεήμων” ο Καστορίας Σεραφείμ, με το παράδειγμα του. Η στάση και η συμπεριφορά του προς όλους δεν διέφερε από άνθρωπο σε άνθρωπο. Ίσος προς όλους. Ελεήμων με την στάση του. Τι κι αν ήσουν υψηλά ιστάμενο πρόσωπο, τι κι αν ήσουν απλός πιστός, τι κι αν ήσουν ζητιάνος κακομοίρης, τι κι αν ήσουν ο πονηρός και δόλιος συνομιλητής του; Πάντως ήσουν εικόνα του ιδίου του Θεού που έπρεπε και που επέβαλλαν οι αρχές του να σε σεβαστεί γι’ αυτό που ήσουν.
“Παντελεήμων” ο Καστορίας Σεραφείμ, με την σκέψη του. Ο καλός Δεσπότης μας, δεν επέτρεπε επ’ ουδενί στον εαυτό του να πέσει χαμηλά και να σκεφτεί κάτι, οτιδήποτε, με το μυαλό του για κάποιον άλλο, φίλο ή άγνωστο. Ακόμα και με τις σκέψεις του ελεούσε. Πάντοτε καθαρές και ειλικρινείς. Ο λόγος; Απλούστατα, έλεγε, πως θα τον αντικρύσω στα μάτια τον άνθρωπο αν σκεφτώ κάτι γι’ αυτόν; Γι’ αυτό κι αν ήθελε κάτι να πει για κάποιον το έλεγε κατευθείαν στον ίδιο. Δεν έβαζε ποτέ μεσάζοντες.
“Παντελεήμων” ο Καστορίας Σεραφείμ, με τον πράο χαρακτήρα του. Υπήρχαν στιγμές που κι εμείς, τα παιδιά του, καθημερινά σχεδόν τον στεναχωρούσαμε ή και τον λυπούσαμε. Κι όμως, η πατρική του αγάπη τα νικούσε όλα. Η πραότητα με την οποία αντιμετώπιζε κάθε τι που προέκυπτε μας άφηνε ενεούς και η σιωπή του μας σωφρόνιζε.
“Παντελεήμων” ο Καστορίας Σεραφείμ, με τον υπέρμετρο ζήλο του στη Θεία Λατρεία. Ήταν αυτή του η λαχτάρα, που δεν άφηνε περιθώρια τυχόν πρωινής ξεκούρασης σαν άνθρωπος. Εκεί συναντούσε ζωντανά το πρόσωπο της Κυρίας Θεοτόκου, της Γοργοϋπηκόου που την λάτρευε κυριολεκτικά, αλλά και όλη την χορεία των Αγίων της πίστεως μας που τόσο αγαπούσε. Εκεί, στις καθημερινές ακολουθίες, ακουμπούσε τις ελπίδες, τους αναστεναγμούς και τα αιτήματα για τον καθένα ξεχωριστά. Δεν υπήρξε μέρα που να μην διάβασε την ακολουθία του!!! Στα ταξίδια του απαραίτητοι συνοδοιπόροι η Παρακλητική και το Μηναίο. Ακόμα και μέσα στο δωμάτιο της covid κλινικής του 424 Νοσοκομείου, τις τελευταίες μέρες της επίγειας ζωής του, διάβαζε καθημερινά τις ακολουθίες του, το Ψαλτήριο και το Θεοτοκάριο.
“Παντελεήμων” ο Καστορίας Σεραφείμ, με την υπέρ πάντα νουν υπερέχουσα, λειτουργική παρουσία του. Έργο ακατάπαυστο του Επισκόπου, έλεγε, είναι η καθημερινή και αδιάκοπη τέλεση της Θείας Λειτουργίας. Εκεί συναντούσε τον Νυμφίο της καρδιάς του, με Τον οποίο συνομιλούσε και Του κατέθετε τα αιτήματά του και τις παρακλήσεις των πνευματικών παιδιών που του είχε εμπιστευθεί η Εκκλησία. Εκεί γονάτιζε και με δάκρυα πολλές φορές παρακαλούσε ικετευτικά για όλα εκείνα που προέκυπταν, προβλημάτιζαν και στεναχωρούσαν τουςπιστούς και ευλαβείς χριστιανούς, καθώς και τους αγαπητούς του Καστοριανούς , αλλά και αμέτρητων ακόμη ανθρώπων που του κατέθεταν καθημερινά τα προβλήματα και τα αιτήματά τους.
Κι ήταν η αγάπη του για όλους ανεξαιρέτως αυτή που μας ελεούσε, γιατί μιλούσε για τον καθένα ονομαστικά στο ιερό Θυσιαστήριο, εκεί, την ώρα μετά την μετουσίωση, την στιγμή που κατέβαινε το Άγιο Πνεύμα και επισκίαζε την στιγμή. Την ώρα του “ τα σα εκ των Σων”, που καθυστερούσε σχεδόν πάντα να εκφωνήσει “Εξαιρέτως της Παναγίας, Αχράντου…”, ακριβώς γι΄ αυτό τον λόγο, επειδή δεν ήθελε να ξεχάσει κανέναν. Γιατί επιθυμούσε αυτό που ζούσε και βίωνε ο ίδιος, την συνεχή παρουσία του Θεού στην ζωή του, να το απολαύσουν και όλοι όσοι βρίσκονταν κοντά του.
“Παντελεήμων” ο Καστορίας Σεραφείμ, με την ομολογία του περί πίστεως. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ο λόγος του “ελέησε” την σύγχρονη Εκκλησία μας. Ήταν η κατασταλτική παρέμβασή του, στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Κρήτης, το 2018, που οριστικοποίησε το θέμα της νηστείας, όταν ηχηρές φωνές άλλων υποστήριζαν την “έκπτωσή” της, λόγω κλιματολογικών καταστάσεων ή ανέχειας.
“Παντελεήμων” ο Καστορίας Σεραφείμ, όμως και με την ομολογία του περί Πατρίδος!!! Εδώ τα έδωσε όλα για όλα. Ίσως αυτός να ήταν και ο λόγος που πολλοί τον προτιμούσαν σιωπηλό ή πειθήνιο όργανο στις εντολές που έρχονταν από “άνωθεν”. «Χρέος μας», έλεγε, «να κρατάμε την ομολογία του ονόματος του Χριστού, να αγαπάμε και να αμυνόμαστε υπέρ Πίστεως και Πατρίδος, γιατί “ουδέν πατρίδος γλυκύτερον”».
“Παντελεήμων” o Καστορίας Σεραφείμ, με την αποδοχή του Θελήματος του Θεού. Στη ζωή μας, έλεγε, να γίνεται πάντα το Θέλημα του Θεού!!! Και ποιο είναι το Θέλημα του Θεού, Σεβασμιώτατε, ρωτούσαμε. Κι απαντούσε, δεν θα μιλάτε, θα αφήνεται τον Θεό να μιλάει κι Εκείνος θα σας δείχνει το Θέλημά Του!!!
Και πρώτος εκείνος ήταν αυτός που αποδέχθηκε το Θέλημα του Θεού στην ζωή του. Όταν, ευρισκόμενος στο νοσοκομείο τις τελευταίες ημέρες της επίγειας ζωής του, του ανακοίνωσαν πως θα έπρεπε να εισαχθεί στην Μ.Ε.Θ. για περισσότερη παρακολούθηση, σιωπηλά και προσευχητικά αποδέχθηκε το Θέλημα του Θεού. Και το μόνο που ζήτησε ήταν πέντε λεπτά. Κι αμέσως ζήτησε από τον π. Γεώργιο που βρισκόταν στο ίδιο δωμάτιο της κλινικής, να εξομολογηθεί. Και μετά από αυτό το πρόσωπό του έλαμψε και ηρέμησε….
Εκείνο όμως που καθιστά ως “Παντελεήμονα”, τον Καστορίας Σεραφείμ, είναι η αγαπώσα καρδία του!!!! Ο Δεσπότης μας ήταν ικανός να πέσει στα πόδια σου και να σε παρακαλάει για ώρες όταν έβλεπε ότι υπάρχει θέμα σοβαρό κι όταν έπαιρνε μήνυμα από τον Θεό. Κι αυτό, γιατί δεν ήθελε να “χαθεί” κανείς.
Τον ρώτησα κάποτε: Σεβασμιώτατε, ως άνθρωπος μετά τα όσα άσχημα και στενάχωρα που περάσατε από την Ι. Μονή των Αγ. Αναργύρων και τους οπαδούς της, δεν είπατε κάτι εναντίον τους στον Θεό; Και μου απάντησε: Όχι!!! Ποτέ δεν είπα τίποτα και για κανέναν!!! Όλους τους συγχώρεσα και όλους τους αγαπώ!!! Και θα σου πω γιατί. Διότι ο Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνα, μου έλεγε πάντα, Δεσποτάκο μου, όσο δεν μιλάς, τόσο θα καταισχύνονται.
Κάθισα και σκέφτηκα, αφού επιτρέπει ο Θεός να το περάσω, έτσι θα πρέπει να γίνει. Άφησα λοιπόν τον εαυτό μου στα χέρια του Θεού και αυτούς στο Θέλημα Του!!!!
Κι ένα τελευταίο, ο Καστορίας Σεραφείμ, ο άρχοντας της καρδιάς μας, είχε το χάρισμα της….“κλοπής”. Ήταν “κλέφτης”!!! Με μια ματιά, ένα γλυκό χαμόγελο, μια καρδιακή αγκαλιά του, σε κέρδιζε κι έκλεβε την καρδιά σου! Κι ύστερα; Γινόταν μόνιμος ένοικός της… Χωρίς απολαβές, χωρίς απαιτήσεις, δίχως λόγια. Μόνο πράξεις. Μόνο έργα. Μόνο προσφορές. Παντού και πάντα ο ίδιος, ο ένας, ο μοναδικός, ο ξεχωριστός.
Ο Καστορίας Σεραφείμ, δεν ήταν άνθρωπος. Ήταν Α Γ Γ Ε Λ Ο Σ που έστειλε ο Θεός να μας υπηρετήσει. Δυστυχώς για μας, αργά το καταλάβαμε…. Και να σκεφτεί κανείς πως αυτόν τον Α Γ Γ Ε Λ Ο, κάποιοι κάποτε, τον πετροβόλησαν ανελέητα!!! Καιτο υπέμεινε τόσο καρτερικά… Όπως κινούνται οι Άγγελοι…. “εις διακονίαν αποστελλόμενοι”…
Πολυσέβαστε και πολύτιμε Γέροντα μου,
Ένα χρόνο ακριβώς μετά την γρήγορη και αναπάντεχη φυγή Σου, η απουσία Σου μάς συντρίβει ανθρωπίνως. Προσπαθώ να το αποδεχτώ. Να αποδεχτώ αυτό το Θέλημα του Θεού να Σε πάρει από κοντά μας, έτσι ξαφνικά. Σου ομολογώ ότι δεν τα καταφέρνω…. Μου είναι πολύ δύσκολο να το κατανοήσω αυτό το Θέλημα Του. Θέλω μόνο να Σε παρακαλέσω, όπως έκανες πάντα όσο ήσουν στη γη, το ίδιο να συνεχίσεις να κάνεις και κει, πάνω στον Θρόνο του Θεού. Να συνεχίσεις να προσεύχεσαι και να προσφέρεις Θυσίας αναιμάκτους υπέρ των ημετέρων αμαρτημάτων….
Πάτερ αγαθέ, μη εάσεις ημάς ορφανούς…..
