Oἱ ὑπερήλικες ἀδελφές της Αδελφ. ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ σκιαγραφοῦν τήν μορφή τοῦ Γέροντα Θεόφιλου, καταθέτοντας τίς ἀναμνήσεις τους.

Συνοδοιπορία ζωῆς

Α΄ μέρος

 

Oἱ ὑπερήλικες ἀδελφές σκιαγραφοῦν τήν μορφή τοῦ Γέροντα Θεόφιλου, καταθέτοντας τίς ἀναμνήσεις τους.

 

 Ἕνας ἄνθρωπος ὅλο ΦΩΣ

  • Ὁ Πάτερ ἦταν ἄνθρωπος πού ἀγάπησε πολύ τόν Θεό καί τόν ἄνθρωπο. Θυσία καί προσφορά ἦταν ὅλη ἡ ζωή του. Κι αὐτό τό ζήσαμε ἐμεῖς, πού εἴχαμε τήν εὐλογία νά τόν γνωρίσουμε σέ μικρή ἡλικία.
  • Πολλά θυμόμαστε ἀπό τόν Πάτερ… Ὅλη ἡ ζωή μας ἦταν ζυμωμένη μέ τήν παρουσία τοῦ Πάτερ. Γιατί παντοῦ ἦταν μαζί μας, μᾶς βοηθοῦσε, δέν μᾶς ἄφηνε. Ἀλλιῶς, πῶς θά ἀντέχαμε ἐμεῖς, μικρά κορίτσια; Ἡ παρουσία του μᾶς ἐνδυνάμωνε, μᾶς ἐνίσχυε. Καί προπαντός τό παράδειγμά του.
  • Σέ ὅλες τίς δυσκολίες τῆς ζωῆς του ἦταν τολμηρός. Ἀποφασιστικός. Καί εἶχε πολλή ἐμπιστοσύνη στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ.
  • Ἡ παρουσία του ὅλα τά διόρθωνε. Καί χωρίς νά μᾶς μιλήσει, ἄλλαζε ὁ ἐσωτερικός μας κόσμος. Αὐτή τήν δύναμη εἶχε. Στό πρόσωπό του βλέπαμε τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Ἦταν τόσο καλός καί τόση ἀγάπη εἶχε γιά τό ἔργο, πού θυσιαζόταν γιά ὅλα. Καί αὐτό τό ἐκτιμούσαμε. Ἦταν στοργικός πατέρας. Πατέρας πραγματικός.
  • Ο Πάτερ εἶχε τήν ἱκανότητα, τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, νά κατεβαίνει πολύ χαμηλά, στό ἐπίπεδο τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Καί μ’ αὐτό ἀγαπήθηκε πολύ καί βοήθησε πολλούς.
  • Ἦταν πάρα πολύ ζωντανός. Ἄνθρωπος, πού δέν τόν χωροῦσε ὁ ἑαυτός του.
  • Χαίρομαι πού μέ ἀξιώνει ὁ Θεός νά μιλήσω γιά ἕναν τέτοιο Πνευματικό, πού εἶναι ἀνεπανάληπτος. Κάθε Πνευματικός βέβαια στό ἔργο του εἶναι. Ἀλλά ὁ δικός μας ὁ Πνευματικός εἶχε τόσους ἀγῶνες, τόσα ἔργα ἔκανε!

 

Κατηχητής

Ἀδ. Χρυσούλα: Τό 1952 κάποια Κυριακή ἦρθε στό χωριό μας, στόν Ἅγιο Ἀθανάσιο Θεσσαλονίκης, ἕνας νέος. Ἦταν φοιτητής Θεολογίας. Τό ὄνομά του, Θεόδωρος Ζησόπουλος. Μετά τήν θεία Λειτουργία, χτύπησε τήν καμπάνα τοῦ ναοῦ καί ὅλα τά παιδιά τρέξαμε. Μᾶς εἶπε ὅτι θά εἶναι ὁ Κατηχητής μας, θά μᾶς κάνει στό ἑξῆς Κατηχητικό Σχολεῖο. Μαζευτήκαμε ὅλα τά παιδιά τοῦ σχολείου, τρεῖς αἴθουσες παιδιά! Τόν ἀγαπήσαμε ἀπό τό πρῶτο μάθημα, ἀπό τήν πρώτη ἐπικοινωνία μας, τόσο ὡραῖα μᾶς μίλησε! Τήν δεύτερη Κυριακή πού ἦρθε, ζήτησε καί τίς μεγαλύτερες κοπέλες, πού εἶχαν τελειώσει τό Δημοτικό. Καί πάλι, μαζεύτηκαν 150 κοπέλες. Μᾶς χώρισε σέ δύο τμήματα, χωριστά τά παιδιά τοῦ Δημοτικοῦ, χωριστά οἱ μεγαλύτερες κοπέλες.

Κάθε Κυριακή τήν περιμέναμε μέ λαχτάρα. Ἦταν τόσο πειστικός, τόσο χαριτωμένος ὁ λόγος του, πού περιμέναμε πῶς καί πῶς νά ἔρθει ἡ Κυριακή γιά νά ἀκούσουμε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Κάποιες φορές λείπαμε στά χωράφια ἤ σέ ἄλλες δουλειές, πού μᾶς ἔπαιρναν οἱ γονεῖς μας. Ἀκούγοντας ὅμως τήν καμπάνα τοῦ Κατηχητικοῦ, ὅπου κι ἄν ἤμασταν, τά παρατούσαμε ὅλα, γιά νά πᾶμε νά ἀκούσουμε τόν Κατηχητή μας.

Ἀδ. Δήμητρα: Ἐμεῖς τά χρόνια ἐκεῖνα δέν εἴχαμε Κατηχητικά οὔτε ξέραμε τίποτα ἀπό Κατηχητικά. Ἡ ψυχή μου, σάν κάτι νά ζητοῦσε, ἀλλά δέν ἤξερα τί. Μιά μέρα χτύπησε ἡ καμπάνα. «Γιατί χτύπησε ἡ καμπάνα;», ρωτήσαμε. «Ἦρθε ἕνας Κατηχητής νά μιλήσει γιά τόν Θεό», μᾶς εἶπαν. «Καί ποῦ θά πᾶμε;». «Στό σχολεῖο». «Ὅλοι;». «Ὅλοι». Παπποῦδες, γιαγιάδες, νύφες, ἐγγόνια, παιδιά, ὅλο τό χωριό ἔτρεξε.

Ἀδ. Χριστίνα: Ἐγώ τόν γνώρισα μόλις τελείωσα τό Δημοτικό, σάν κύριο Ζησόπουλο, φοιτητή τῆς Θεολογίας, τέκνο τοῦ πατρός Αὐγουστίνου. Ἐκεῖνα τά χρόνια, ὅλα τά παιδιά τοῦ πατρός Αὐγουστίνου πῆραν τά χωριά γύρω ἀπό τήν Θεσσαλονίκη γιά νά κάνουν Κατηχητικά. Ὁ κ. Θωμᾶς Πασαλῆς, φοιτητής Θεολογίας (νῦν Μητροπολίτης Φλωρίνης) πῆρε τήν Ἀγχίαλο. Ὁ κ. Γεώργιος Ραπτόπουλος (π. Γερβάσιος) τήν Μεσήμβρια. Ὁ κ. Ἀρίστος Κυρατζῆς (π. Ἀμβρόσιος) τήν Γέφυρα. Ὁ κ. Θεόδωρος Ζησόπουλος τόν Ἅγιο Ἀθανάσιο.

Μιά μέρα ἔμπαιναν τά παιδιά στήν αἴθουσα γιά Κατηχητικό. Ἐγώ ἔβλεπα ἀπό τήν πόρτα. Μοῦ λέει τότε ἕνα κοριτσάκι: «Ἔλα κι ἐσύ μέσα. Κι ἄν σ’ ἀρέσει, μεῖνε. Ἄν δέν σ’ ἀρέσει, μήν ἔρχεσαι ξανά». Πῆγα καί ξανά δέν ἔφυγα, ἔμεινα στό Κατώτερο Κατηχητικό.

Ἀδ. Σοφία: Στήν Ἀδελφότητα εἶμαι 57 χρόνια. Τό 1958 ὁ Γέροντάς μου ἦρθε στό χωριό μας, τήν Ἀξιούπολη. Ἦταν τότε στήν Μητρόπολη Κιλκισίου, νεοχειροτονημένος διάκονος. Ἔκανε Κατηχητικά καί κηρύγματα. Τά μαθήματά του μέ εἶχαν σαγηνεύσει. Νόμιζα ὅτι ἔβλεπα τόν ἴδιο τόν Χριστό μπροστά μου. Ἔνιωθα τέτοια χαρά, τέτοια εὐτυχία, πού περίμενα μόνο τήν ὥρα τοῦ Κατηχητικοῦ.

Ἀδ. Λεμονιά: Ἐγώ στήν ἀρχή δέν πήγαινα στό Κατηχητικό, ὥσπου μιά μέρα ὁ πατέρας μου μου λέει: «Πάνε κι ἐσύ νά μάθεις λίγα πράγματα. Εἶναι ἕνα πολύ καλό σχολεῖο τό Κατηχητικό».

Ἀδ. Βασιλική: Ὅλα τά παιδιά ἤμασταν ἐνθουσιασμένα, μᾶς ἔκανε πολύ ὡραῖα μαθήματα. Τραγουδούσαμε «Τα χριστιανόπουλα θά πᾶμε μέ φτερά». Καί θυμᾶμαι πού τραγουδοῦσε μέ παλμό, μέ ζωντάνια. Ἦταν πολύ καλός, πολύ χαμογελαστός κι ἔτσι νιώθαμε πολύ ἄνετα ὅλα τά παιδάκια.

 

Συνεχίζεται

Ακολούθησέ μας....

Κοινοποίησέ το....