ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ
Καταφεύγοντας στό πρῶτο κεφάλαιο τοῦ βιβλίου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τό ὁποῖο ὀνομάζεται Γένεσις, ἐκεῖ πληροφορούμαστε, ὅτι ὁ δημιουργός τοῦ κόσμου εἶναι ὁ Θεός.
«Ἐν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεός τόν οὐρανόν καί τήν γῆν. Ἡ δέ γῆ ἦν ἀόρατος καί ἀκατασκεύαστος, καί σκότος ἐπεφέρετο ἐπάνω τῆς ἀβύσσου, καί Πνεῦμα Θεοῦ ἐπεφέρετο ἐπάνω τοῦ ὕδατος» (Γεν. 1, 1-2).
Καί θά ἐπεξηγήσει ὁ Μ. Βασίλειος στό περισπούδαστο ἔργο του, τό ὁποῖο λέγεται Ἑξαήμερος, ὅπου κάνει λόγο γιά τίς ἕξι μέρες (διαστήματα) δημιουργίας τοῦ κόσμου, ὅτι ὁ Θεός εἶναι ὁ δημιουργός τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς καί δέν ὑπῆρχε ὁ κόσμος, ὡς πραγματικότητα, παρά μόνο στό σοφό σχέδιο τοῦ Θεοῦ, ὁπότε τά πάντα ἔχουν ἀρχή χρονική. Καί ὅσα περιέχει ὁ οὐρανός καί ὅσα περιλαμβάνει ἡ γῆ.
Ἀκολούθως, ὁ ἱερός συγγραφέας τοῦ βιβλίου τῆς Γενέσεως, ὁ Μωυσῆς, ὁ ὁποῖος δέχεται, γιά νά γράψει, τόν φωτισμό-ἀποκάλυψη ἀπό τόν Θεό, -γιατί δέν ἦταν ἐκεῖ παρών-, μᾶς λέγει, ὅτι ἡ γῆ δέν ὑπῆρχε, ἦταν ἀκατασκεύαστη, καί τό πρῶτο στοιχεῖο, τό ὁποῖο κατασκευάζει ὁ δημιουργός Θεός, εἶναι ἡ ἄβυσσος τοῦ νεροῦ. Ἄρα τό πρωτογενές στοιχεῖο τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου εἶναι τό νερό. Καί ἐδῶ παρουσιάζεται τό «Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ» νά ἐπιφέρεται-νά ἐπισκιάζει καί νά περιθάλπει, ὅπως «ἡ ὄρνις» (ἡ κότα) τά αὐγά της, προκειμένου μέσα ἀπό τό νερό νά «ἐκκολαφθεῖ» ὅλη ἡ δημιουργία, διδάσκει ὁ Μ. Βασίλειος. Γι’ αὐτό καί τό νερό ἀποτελεῖ τό κύριο στοιχεῖο, ἀπό τό ὁποῖο παράγεται ἡ κτίση καί τό ὁποῖο δίδει ζωή στήν κτίση.
Ὁπότε στή συνέχεια ἡ δυναμική προσταγή τοῦ Θεοῦ προκαλεῖ τό θαῦμα σύνολης τῆς δημιουργίας σέ ἕξι δημιουργικές μέρες, δηλαδή μεγάλα χρονικά διαστήματα, ὅταν τό ἕνα δημιούργημα ἀποτελεῖ συνέχεια τοῦ ἄλλου.
Σχετικός μέ τά πιό πάνω εἶναι ὁ ψαλμός: «Εὐλόγει, ἡ ψυχή μου, τόν Κύριον…»
Ὁ ψαλμός αὐτός μελωδεῖται σέ πλάγιο δ΄ ἦχο ἤ διαβάζεται στήν ἀρχή τῆς Ἀκολουθίας τοῦ Ἑσπερινοῦ.
«Εὐλόγει, ἡ ψυχή μου, τόν Κύριον. Κύριε ὁ Θεός μου, ἐμεγαλύνθης σφόδρα, ἐξομολόγησιν καί μεγαλοπρέπειαν ἐνεδύσω, ἀναβαλλόμενος φῶς ὡς ἱμάτιον, ἐκτείνων τόν οὐρανόν ὡσεί δέρριν· ὁ στεγάζων ἐν ὕδασι τά ὑπερῷα αὐτοῦ, ὁ τιθείς νέφη τήν ἐπίβασιν αὐτοῦ, ὁ περιπατῶν ἐπί πτερύγων ἀνέμων· ὁ ποιῶν τούς ἀγγέλους αὐτοῦ πνεύματα καί τούς λειτουργούς αὐτοῦ πυρός φλόγα. Ὁ θεμελιῶν τήν γῆν ἐπί τήν ἀσφάλειαν αὐτῆς, οὐ κλιθήσεται εἰς τόν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος» (Ψαλμ. 103, 1-5).
Ἡ ἑρμηνευτική ἀπόδοση τῶν στίχων του ἔχει, ὡς ἑξῆς:
«Εὐλόγησε, ψυχή μου, τόν Κύριο. Κύριε καί Θεέ μου, πόσο μεγάλος εἶσαι; Ἡ δημιουργία σου διαδηλώνει τήν πανσοφία σου καί τήν παντοδυναμία σου. Σύ, Κύριε, περιβάλλεσαι τό φῶς ὡς ἔνδυμά σου καί σύ κατασκεύασες τίς ἐκτάσεις τοῦ οὐρανοῦ ὡς σκηνή. Σύ τά ἀνώτερα στρώματα τοῦ οὐρανοῦ τά στεγάζεις μέ ὑδροφόρα σύννεφα, καί σύ, Κύριε, ἐπιβαίνεις πάνω στά σύννεφα καί περιοδεύεις τά πάντα, ὡς νά εἶσαι πάνω σέ φτερωτούς ἀνέμους. Σύ, ἔπλασες τούς ἀγγέλους ὡς ταχύτατα πνεύματα, γιά νά μεταφέρουν τά διαγγέλματά σου στόν κόσμο· αὐτοί ὁμοιάζουν μέ τή λαμπρότητά τους ὡς φλόγες φωτιᾶς. Ναί, εἶναι τό μεγαλεῖο τοῦ προσώπου σου ἀπέραντο, Κύριε, ἀφοῦ καί τή γῆ θεμελίωσες μέ τρόπο τέτοιο, ὥστε νά παραμένει στερεή καί ἀκλόνητη γιά πάντα».
