“Ἡ Ἐκκλησία ἡ ὡραιότερη κόρη” του Επισκόπου Μπουκόμπας κ. Χρυσοστόμου

Ἡ Ἐκκλησία ἡ ὡραιότερη κόρη
Κάποιος νέος εἶναι μνηστήρας τῆς θυγατέρας τοῦ βασιλέα ὅλης τῆς ὑφηλίου, τό κάλλος δέ τῆς θυγατέρας ὑπερβαίνει ἀκόμη καί τήν ἀνθρώπινη φύση. Γιά τόν λόγο αὐτό ὐπερνικᾶ ὅλες τίς γυναῖκες. Ἐπί πλέον, ἡ ψυχική της ἀρετή εἶναι τόση, ὥστε νά ὑπερβαίνει τήν ἀρετή τοῦ γένους τῶν ἀνδρῶν πού πέρασαν καί πού θά ἔλθουν στή γῆ. Ὁμοίως, ἔχει ὑπερβεῖ ὅλους τούς ὅρους τῆς ὀρθής ἠθικῆς μέ τήν εὐκοσμία τῶν τρόπων της καί ἐπεσκίασε κάθε σωματική ὡραιότητα μέ τό δικό της κάλλος.
Ὁ ἀναίσθητος γαμπρός
Ὁ μνηστήρας δέ αὐτῆς τῆς παρθένου νύμφης δέν καίγεται ἀπό τόν πόθο του γι᾿ αυτήν, γιατί ἀγαπᾶ κάτι ἄλλες ποιό ἄσχημες. Παρ’ὅλα αὐτά τῆς λέει ὅτι τήν ἀγαπᾶ.
Αὐτός, ὁ ἀναίσθητος ἐραστής, πληροφορεῖται ὅτι τήν θαυμάσια αὐτή ἐρωμένη κάποιος ἀπό τούς εὐτελεῖς καί περιθοριοποιημένους ἄνδρες, ἄσχημος καί ἀνάπηρος σωματικά καί μοχθηρότερος ἀπό ὅλους τούς ἀνθρώπους, θέλει νά διεκδικήσει γιά γάμο. Ἐπειδή εἶναι ἀναίσθητος δέν τήν ὑπερασπίζεται, δέν ἀντιστέκεται σ’αὐτόν πού θέλει νά τήν κλέψει.
Ἡ ὀδύνη καί ὁ φόβος τοῦ Χρυσοστόμου
Ἀναπαρέστησα μέ τήν παρομοίωσή μου μικρό μόνο μέρος τῆς ὀδύνης πού μέ κατέχει. Γιά μέγεθος τοῦ φόβου και τῆς ἐκπλήξεως πού νοιώθω καί τήν ἀθυμία πού αἰσθάνομαι ἀρκεί νομίζω μεταφορική εἰκόνα, πού ζωγράφισα παραπάνω.
Πῶς ἐγώ ὁ ἀναίσθητος, ὡς Ἐπίσκοπος, πού θά νυμφευθῶ τήν ὡραία κόρη τήν Ἐκκλησία, θά τήν ἀγαπῶ καί θά τήν ὑπερασπίζομαι ἀπ’τούς ἐχθρούς της, πού θέλουν νά μοῦ τήν κλέψουν! (Λόγος ΣΤ΄περί Ἱερωσύνης).