ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ
Ἄνοιξα τά μάτια μου πρίν χτυπήσει τό ξυπνητήρι. Πολύ νωρίτερα μάλιστα. Θά ἔφταιγε ἡ ζέστη μᾶλλον. Μιά ζέστη, πού κάνει ἀκόμα καί τίς αὐγινές αὐτές ὧρες τά τζιτζίκια νά ξεκινοῦν πολύ νωρίτερα τό τραγούδι τους. Ἤμουν ἕτοιμη νά ἀρχίσω μέσα μου νά γκρινιάζω. Δέν πρόλαβα ὅμως, γιατί βγαίνοντας στό μπαλκόνι σώπασε κάθε μίζερη φωνή.
Μόλις πού ἄρχισε νά ροδίζει ὁ ὁρίζοντας καί νά μέ προετοιμάζει γιά τό ὑπερθέαμα πού θά ἀκολουθοῦσε. Ἀπέναντί μου ἡ θάλασσα μέ τήν ἀξεπέραστη ὀμορφιά της περίμενε μέ ἀνυπομονησία κι αὐτή. Χαρούμενα τά κύματα κοιτοῦσαν λοξά πρός τήν ἀνατολή, νά δοῦνε τί χρῶμα φόρεμα θά τούς δώσει ἀπό στιγμή σέ στιγμή ὁ ἥλιος. Ἕνας ἥλιος, πού μέ τήν ἐμφάνισή του καί μόνο χάρισε στά ἀπέναντι σπίτια ἕνα ἁπαλό πορτοκαλί χρῶμα, πού γρήγορα θά γινόταν κίτρινο.
Ἀποσβολωμένη κρατοῦσα ὀρθάνοιχτα τά μάτια, μή τυχόν καί χάσω στιγμή ἀπό τή φαντασμαγορία, πού ὁ Θεός μοῦ χάρισε αὐτές τίς πρῶτες πρωινές ὧρες. Ἔνιωσα μέσα μου ἕνα αἴσθημα πληρότητας, εὐγνωμοσύνης καί χαρᾶς, ἀνάμεικτης ὅμως μέ λύπη καί ἀγωνία.
Τό ξέρουμε ὅλοι πώς ἡ σκέψη σάν ἀτίθασο ἄλογο ξεφεύγει καί ταξιδεύει μίλια μακριά. Ἔτσι, σ’ αὐτή τήν αὐγινή ὥρα φεύγει ὁ νοῦς σέ εἰκόνες πού εἶδα καί πού συνάνθρωποί μας βίωσαν καί βιώνουν λόγω τῶν πυρκαγιῶν. Δυστυχῶς καί τό φετινό καλοκαίρι δέν ἔλειψαν οἱ φωτιές στήν πατρίδα μας καί ἦταν καταστροφικές.
Πόση εὐγνωμοσύνη γιά τή Δημιουργία, πού μᾶς χάρισε ὁ Θεός! Μά, καί πόση ἀγωνία γιά τό ἄν θά μποροῦμε ἐμεῖς καί οἱ ἑπόμενες γενεές νά συνεχίζουμε νά τή χαιρόμαστε καί νά ζοῦμε μέσα σ’ αὐτήν. Εἶναι ἡ κλιματική ἀλλαγή, πού δυσχεραίνει τήν κατάσταση, λένε, πού καί γι’ αὐτήν πάλι ὑπεύθυνοι εἴμαστε ἐμεῖς. Ὅμως εἶναι καί οἱ ἐμπρηστές, πού δυστυχῶς μπορεῖ νά εἶναι καί συμπατριῶτες μας, εἶναι συνάνθρωποί μας, εἶναι ἴσως μέσα ἀπό τίς οἰκογένειές μας.
Ὑπάρχουν ἐνστάσεις σίγουρα. Στόν δικό μου τόπο δέν κάηκε ποτέ τίποτα, οὔτε κλαράκι, ἴσως πεῖ κάποιος. Ἤ, ἐμεῖς στήν πόλη δέν ἔχουμε τέτοια θέματα ποτέ, ἴσως πεῖ ὁ ἑπόμενος. Κι ὅμως. Ἡ εὐθύνη εἶναι συλλογική. Καί ὅλοι πρέπει κάτι νά κάνουμε.
Νά σταματήσουμε νά μένουμε κλεισμένοι στά διαμερίσματα καί μπροστά στά κινητά καί τούς ὑπολογιστές. Νά πάρουμε τήν οἰκογένειά μας γιά μιά βόλτα, ὀλιγόωρη ἔστω, στό κοντινότερο πάρκο, ἄλσος, ποτάμι, φυσικό τοπίο. Νά βρεθοῦμε στό χωριό μας, ἄν ἔχουμε τήν εὐλογία καί ὑπάρχει, ἔστω καί γιά μιά ἀπογευματινή ἐπίσκεψη.
Νά γνωρίσουμε τίς ὀμορφιές τῆς Ἑλλάδας, γιά νά τίς ἀγαπήσουμε. Ἄν ἀγαπήσουμε τόν τόπο μας, τότε μέ κάθε τρόπο καί θά τόν ὑπερασπιστοῦμε. Τότε θά ξέρουν τά παιδιά μας πόσο λάθος εἶναι νά γίνουν ἐμπρηστές, ἀκόμη κι ἄν τά ἀνταλλάγματα εἶναι μεγάλα. Θά εἴμαστε σίγουρα περισσότερο προσεκτικοί, γιατί θά νιώθουμε τήν πανέμορφη πατρίδα μας ὡς τό μεγάλο μας σπίτι, πού πρέπει μέ κάθε τρόπο νά προστατέψουμε.
Ὄχι μόνο γιά μᾶς, ἀλλά καί γιά τούς ἑπόμενους.
Καλό ὑπόλοιπο καλοκαίρι, μακάρι χωρίς πυρκαγιές!
