Η απολογία μας.
Η ευχαριστιακή μας σύναξη, μας προετοιμάζει για την
κοινωνία με το σώμα και το αίμα του Χριστού, συνδέοντας
ταυτόχρονα το τώρα με τον μέλλοντα αιώνα. Και τούτο συμβαίνει
διότι κάθε πράξη μας, κάθε βίωμα, κάθε λατρευτική, αγιαστική
τελετή αποβλέπει εξ αρχής στην σωτηρία της ψυχής μας. Μας
προετοιμάζει για την μεγάλη, την κορυφαία στιγμή συνάντησή μας
με τον Κύριο, κατά την ημέρα την φοβερά της κρίσεως.
Τούτη την σωτηριολογική προοπτική ακολουθώντας ο
διάκονος, κατακλείει μία από τις προς τον παντοδύναμο Θεό
απευθυνόμενες αιτήσεις, με τούτη την παράκληση: «δώσε μας
Κύριε να έχουμε καλή απολογία όταν θα βρεθούμε μπροστά στο
φοβερό δικαστικό βήμα Σου».
Ενώ προετοιμαζόμαστε για την ύψιστη στιγμή, την κορύφωση
του μυστηρίου της θείας ευχαριστίας, την μετοχή μας δηλαδή στο
Πασχάλιο Δείπνο, νοερά μεταφερόμαστε στο μέλλον, σε κείνη την
μοναδική στιγμή των εσχάτων που επαγγέλθηκε ο Κύριος.
Θα έλθει η στιγμή, το πιστεύουμε και το ομολογούμε κάθε
φορά που απαγγέλλουμε το Σύμβολο της πίστεως, θα έλθει η
στιγμή της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου, τότε που όχι ως
ταπεινό βρέφος στην άσημη Βηθλεέμ, αλλ ́ ως μέγας Βασιλέας, ως ο
μόνος Βασιλιάς του κόσμου, με πλήρη Δόξα θα έλθει για να κρίνει
ζώντας και νεκρούς και να οδηγήσει στον τόπο της αναπαύσεως τις
ψυχές μας. Εκείνη την μέρα και κείνη την στιγμή κατά την αψευδή
μαρτυρία Του, θα ανοίξει το βιβλίο της ζωής και κάθε ψυχή θα
απολογηθεί για τον βίο της και θα απολαύσει κατά τα έργα της, την
αιώνια κρίση της δικαίωσης ή την αιώνια καταδίκη στο πυρ το
εξώτερο της άρνησης της παρουσίας του θεού.
Ποιο είναι το μέτρο που θα κρίνει τις ψυχές μας; Η ίδια μας η
απολογία. Τι θα έχουμε να πούμε στον Κύριο. Τι θα έχουμε να
απολογηθούμε μπροστά στο φοβερό θρόνο Του, για όλα όσα κάναμε
ή δεν κάναμε. Για όλα όσα ήταν αρεστά στον Θεό και μείς τα
πράξαμε ή αμελήσαμε να τα πράξουμε περιδιαβαίνοντας την
ματαιότητα του βίου μας, και για όσα δεν ήταν ευάρεστα στον Θεό
και μείς τα αποφύγαμε ή δεν τα αποφύγαμε και τα πράξαμε προς
πρόσκαιρη τέρψη και αιώνια καταδίκη.
Και Κείνος ο εύσπλαχνος και δικαιοκρίτης Θεός θα άρει τον
ζυγό της δικαιοσύνης Του και της ευσπλαχνία Του και θα κρίνει με
αγάπη για το δημιούργημά του, με επιείκεια για τον βασανισμένο
άνθρωπο αλλά και με δικαιοσύνη για τον αποστάτη του παραδείσου,
καθένα μας ξεχωριστά, έχοντας ως κεντρικό κριτήριο το μέτρο της
αγάπης. Αυτής της αγάπης που σταυρωμένη, μας την δίδαξε με την
θυσία Του πρώτος Εκείνος. Αυτή την αγάπη που τόσο παραστατικά
μας την διδάσκει στο Ευαγγέλιο της κρίσεως. Προσομοιάζοντας τον
Εαυτό Του με κάθε αδελφό θέτει ως μέτρο κρίσης την αγάπη. Με
είδατε γυμνό και με ντύσατε θα μας πει, πεινασμένο και μου δώσατε
να φάω, διψασμένο και με ξεδιψάσατε, ξένο και με δεχθήκατε στον
οίκο σας, ασθενούντα και με παρηγορήσατε, φυλακισμένο και με
επισκεφθήκατε, τότε αληθινά πράξατε το θέλημα του Πατέρα μου,
απολαύστε την αιώνια μακαριότητα της ακατάπαυστης κοινωνίας με
την τρισυπόστατη θεότητα. Αν όμως η απολογία μας είναι αρνητική
και διερωτόμαστε πότε Θεέ μου σε είδαμε γυμνό και δεν σε
ντύσαμε, πεινώντα ή διψώντα, ασθενούντα, ή φυλακισμένο και δεν
σε διακονήσαμε, τότε η ετυμηγορία ως πέλεκυς βαρύς θα πέσει στη
κεφαλή μας. Αφού δεν τα πράξατε στα αδέλφια σας, ούτε και σε
μένα τα πράξατε. Ελλείπετε στην αγάπη, αρνηθήκατε το κατ εικόνα
και δεν φθάσατε στην ομοίωση, κληρονομήστε τον τόπο της οδύνης
της έλλειψης της αγάπης, της έλλειψης της κοινωνίας με το πυρ της
Θεότητος.
Η απολογία μας τότε εξαρτάται από το τώρα, από το σήμερα
που βιώνουμε, σήμερα οικοδομούμε την απολογία μας, σήμερα
χτίζουμε όλα εκείνα τα κριτήρια που θα κινήσουν την ευσπλαχνία
του Κυρίου και θα μας δώσουν την χαρά την μετοχής στην αιώνια
βασιλεία Του. Κάθε μέρα, κάθε στιγμή είναι χρόνος έκφρασης
αυτής της αγάπης που ζητά ο Κύριος. Ανώτατη έκφραση αυτής της
αγάπης βρίσκουμε στον λειτουργικό χρόνο και συγκεκριμένα στην
ευχαριστιακή σύναξη. Εκεί όπου συναντόμαστε όλοι οι αδελφοί,
συγχωρούμε ο ένας τον άλλο και όλοι μαζί αδελφωμένοι, με μια
καρδιά και μια ψυχή, πάμε για να συναντήσουμε ο ένας τον άλλο
και όλοι μαζί τον Βασιλέα των βασιλευόντων, τον Κριτή της
οικουμένης και των ψυχών μας, Αυτόν που σήμερα μας δίδει την
άφεση των αμαρτιών και μας περικλείει στην μεγάλη αγκάλη του
και αύριο όταν θα καθίσει στον θρόνο Του θα μας αναγνωρίσει σαν
παιδιά Του και θα μας αναπαύσει στον παράδεισό Του.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φ.Ν.Θ.
Αρχιμ. Παύλος Κίτσος.-
