ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ
Οἱ πόρτες εἶναι κατασκευασμένες γιά νά ἐπιτρέπουν τήν εἴσοδο καί τήν ἔξοδό μας ἀπό χώρους μικρούς ἤ μεγάλους, ἀπό κτίρια, ἀκόμη καί ἀπό πόλεις. Κάποιες εἰναι κλειδωμένες ἤ χαλασμένες καί ἔτσι δέν μποροῦμε νά μποῦμε, ἐνῶ κάποιες ἄλλες εἶναι ἀπαγορευμένες. Εἶναι καί κάποιες πόρτες πού δέν ἐπιθυμοῦμε καθόλου νά τίς περάσουμε, ἀλλά οἱ συγκυρίες τῆς ζωῆς τό φέρνουν ἔτσι πού πολλές φορές μπαινοβγαίνουμε ἀπό αὐτές.
Μιά τέτοια πόρτα πέρασα τίς μέρες αὐτές, γιά νά σταθῶ δίπλα σέ ἕνα πολύ κοντινό μου πρόσωπο. Ἦταν ἡ πόρτα τῶν δικαστηρίων. Ἀμήχανες οἱ στιγμές καί ἄβολες. Μόνο στό ἀντίκρυσμα τοῦ κτιρίου νιώθεις ἕνα πλάκωμα, ἀκόμα κι ὅταν δέν εἶσαι ἐσύ ὁ ἄμεσα ἐμπλεκόμενος.
Καθώς μπῆκα μέσα, ἀντίκρυσα τόσους πολλούς ἀνθρώπους μαζεμένους, πού χωρίς νά τό θέλω σκέφτηκα ὅτι ὅλος ὁ κόσμος θαρρεῖς καί εἶναι στά δικαστήρια. Ἡ ἴδια σκέψη, ὅπως ὅταν μπαίνω σέ κάποιο νοσοκομεῖο.
Ἀστυνομικοί, δικηγόροι, δικαστικοί, πολῖτες, βιαστικά νά περπατᾶν, νά μπαινοβγαίνουν στίς αἴθουσες, νά στέκονται ἔξω ἀπό αὐτές, νά συνεννοοῦνται. Ἕνα χαρακτηριστικό ἦταν κοινό σέ ὅλους τούς πολῖτες: Μιά ἀγωνία διάχυτη, ἴσως καμουφλαρισμένη, ἀλλά ἡ ἀγωνία ἦταν ἐκεῖ, νά συνοδεύει ὅλους καί νά φαίνεται κυρίως στό βλέμμα.
Μέσα στή δικαστική αἴθουσα, ἡ ἴδια ἀγωνία. Παρατηροῦσα τόν δικαστή στήν ἕδρα καί σκεφτόμουν πόσο δύσκολη διακονία ἔχει. Νά κρίνει ἄν ὁ ἄνθρωπος πού δικάζεται εἶναι ἔνοχος ἤ ὄχι. Νά ἀκούει τούς κατηγόρους, τούς μάρτυρες καί στό τέλος τόν ἴδιο τόν κατηγορούμενο. Καί πόση χαρά νά ἀκοῦς ἀπό τό στόμα του τή λέξη «ἀθῶος»! Νιώθεις μιά ἀνακούφιση, μιά λύτρωση.
Ἀκριβῶς πάνω ἀπό τόν δικαστή ἡ εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ. Ἡ σκέψη μου πῆγε πάραυτα στό οὐράνιο Δικαστήριο. Ὅταν θά ἔρθει ἐκείνη ἡ ὥρα πού θά σταθῶ κι ἐγώ μπροστά στόν δίκαιο Κριτή. Καί θά ἔχω ἀκόμη περισσότερη ἀγωνία καί φόβος θά μέ διακατέχει, γιατί ἡ ἀπόφαση τοῦ Κυρίου μας θά ἰσχύει γιά μιά αἰωνιότητα. Δέν θά ἔχω συνηγόρους γιά νά μέ ὑπερασπιστοῦν ἤ μάρτυρες. Δέν θά ἔχω στοιχεῖα ἀθωότητας γιά νά παρουσιάσω. Ὁ Κύριος τά γνωρίζει ὅλα.
Μακάρι νά ἀκούσω τό «ἀθῶος!». Μακάρι μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ νά κερδίσω μιά θέση στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Μέχρι τότε ὅμως ἄς μή στέκομαι μέ σταυρωμένα χέρια. Τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ εἶναι μεγάλο, ναί! Ἀλλά καί ἡ δικαιοσύνη Του ἐξίσου. Ἄς προσπαθήσω λίγο περισσότερο νά κάνω ὅσα εἶναι εὐάρεστα σ’ Ἐκεῖνον, νά ζῶ, νά κινοῦμαι, νά σκέφτομαι μόνο ὅπως θέλει ὁ Θεός!
Ὁ ἀγώνας εἶναι μεγάλος, ἀλλά ἡ ἀπόφαση καθοριστική. Μιά γιά πάντα. Χωρίς ἀναστολές ἤ ἐφέσεις. Ἀξίζει κάθε κόπος, ἀρκεῖ νά ἀκούσω τό «ἀθῶος!».
